دانکرک

در دانکرک، سال ۱۹۴۰ است و سربازان متفقین در فرانسه محاصره شده و به سمت ساحل دانکرک رانده می‌شوند. در میان هرج و مرج، چند سرباز انگلیسی منتظر نوعی وسیله حمل و نقل برای بازگشت به انگلستان هستند؛ در یک مقطع، آنها یک قایق رها شده و به گل نشسته را پیدا می‌کنند و داخل آن پنهان می‌شوند تا مد دریا بالا بیاید. در همین حال، شهروندان خصوصی انگلیسی که قایق دارند داوطلب شده‌اند تا از کانال عبور کرده و تا حد امکان سربازان را سوار کنند. آقای دوسون (مارک رایلنس) یکی از آنهاست؛ او به همراه دو پسر، یک خلبان جنگنده سقوط کرده (سیلیان مورفی) را نجات می‌دهد. اما تراژدی در انتظار است. سپس خلبان جنگنده دیگری (تام هاردی) از کانال عبور می‌کند و با دقت سوخت خود را حفظ می‌کند، اما یک هواپیمای دشمن به او حمله می‌کند. در ساحل، فرمانده بولتون (کنث برانا) در اسکله منتظر رسیدن کمک است.

• «خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت در فیلم دانکرک صحبت کنند. این نوع خشونت را با آنچه در یک فیلم ابرقهرمانی می‌بینید، مقایسه کنید. کدام یک شدیدتر به نظر می‌رسد و تاثیر بیشتری دارد؟ چرا؟ آیا این واقعیت که صحنه‌های خیلی خونین و دلخراش ندارد، بر واکنش شما تاثیر می‌گذارد؟»
• آیا این فیلم جنگ را به‌عنوان کاری قهرمانانه نشان می‌دهد؟ یا ترسناک؟ چگونه؟ کدام شخصیت‌ها الگو هستند؟ چرا؟ چگونه شجاعت و کار تیمی را نشان می‌دهند؟ چرا این ویژگی‌های مهمی برای شخصیت‌ها هستند؟
• «دِنکرک» در مقایسه با دیگر فیلم‌های جنگی که دیده‌اید، چگونه است؟ آیا واقع‌گرایانه‌تر است؟ اگر این‌طور است، چگونه به این واقع‌گرایی دست یافته است؟
• آیا می‌توانستید همه شخصیت‌ها و کشتی‌هایشان را از هم تشخیص دهید؟ آیا فکر می‌کنید شباهت بسیاری از آنها انتخابی آگاهانه بود؟ اگر چنین است، به نظر شما هدف از این انتخاب چه بود؟ (برخی معتقدند که این امر آشفتگی جنگ واقعی را به تصویر می‌کشد.)

والدین باید بدانند که فیلم دانکرک، ساخته کریستوفر نولان، درباره‌ی واقعه‌ای واقعی در جنگ جهانی دوم است که در آن نیروهای متفقین در ساحل دانکرک محاصره و گرفتار شدند و قهرمانان عادی به نجات آنها شتافتند، علی‌رغم خطر مرگ. خشونت جنگی در فیلم واقع‌گرایانه و شدید است، با بمباران و تیراندازی سنگین و مرگ‌های فراوان (اما خونریزی بسیار اندک). هواپیما در اقیانوس سقوط می‌کند، کشتی‌ها پر از آب شده و غرق می‌شوند، و لکه‌ای از نفت آتش می‌گیرد و بسیاری از سربازان را می‌سوزاند. یک نوجوان غیرنظامی زخمی می‌شود و مردی به داخل اقیانوس قدم می‌گذارد، ظاهراً برای خودکشی. در فیلم دو بار کلمه "لعنتی" و یک بار "عیسی" (به عنوان یک فریاد) استفاده شده است، و یک صحنه با نوشیدن آبجو وجود دارد. کنت برانا، تام هاردی و کیلین مورفی در این فیلم بازی می‌کنند، اما شخصیت‌های زیادی وجود دارند که برخی از آنها به وضوح از دیگران متمایز نیستند. این موضوع، به همراه تکنیک پیچش زمانی نولان، می‌تواند دنبال کردن داستان را چالش‌برانگیز کند. اما پیام‌هایی از شجاعت، کار تیمی و فداکاری در آن وجود دارد، و نوجوانان و بزرگسالان مشتاق با یک تجربه قدرتمند و عمیق پاداش می‌گیرند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

فیلم تاریخی اول کریستوفر نولان، جسورانه، تأثیرگذار و قدرتمند است و شامل سکانس‌های احساسی بسیاری است، اگرچه برخی از انتخاب‌های فیلمسازی او می‌تواند چالش‌برانگیز باشد. مانند برخی از فیلم‌های دیگر نولان (به‌ویژه فیلم فوق‌العاده‌اش به نام مِمِنتو)، در فیلم دانکرک نیز با زمان بازی می‌شود. سه بخش داستان با نرخ‌های متفاوتی روایت می‌شوند؛ سکانس‌های ساحل در طول یک هفته، سکانس قایق در یک روز و سکانس هواپیما در یک ساعت اتفاق می‌افتند. اما برخلاف فیلم مِمِنتو، در اینجا این تکنیک فاقد وضوح است، عمدتاً به این دلیل که نولان از نظر بصری بین بسیاری از هواپیماها یا کشتی‌ها تمایزی قائل نمی‌شود و همچنین تشخیص بسیاری از سربازان جوان از یکدیگر را دشوار می‌کند.دانکرک می‌خواهد ما دو سرباز خاص را دنبال کنیم، اما این کار به‌تدریج دشوارتر می‌شود، به‌خصوص وقتی که آن‌ها با خاک و کثیفی پوشانده می‌شوند. بسیاری از شخصیت‌ها لهجه‌ی انگلیسی غلیظی دارند (حداقل برای یک آمریکایی)، و ترکیب صدا و موسیقی سنگین هانس زیمر اغلب گفتگوها را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. همه‌ی این موارد می‌تواند باعث شود که دنبال کردن فیلم دشوار شود، به‌خصوص اگر گزینه‌ی زیرنویس در دسترس نباشد. گاهی اوقات به نظر می‌رسد که نولان به عمد سعی می‌کند داستان خود را از قوس‌های شخصیت و گفتگوهای سنتی خالی کند، شاید برای یافتن ذات آن. این همیشه جواب نمی‌دهد، اما دانکرک تجربه‌ای فوری از وحشت‌های جنگ است، به‌طوری که بیننده را به‌طور زنده در تصویر قرار می‌دهد، و رد کردن آن دشوار است.