کیدی کای

در منطقه ای در جنوب شرقی ایالات متحده به نام بلک بلت بایوی، جایی که دوجوها در هر گوشه ای قرار دارند، کیدی کای رقبای هنرهای رزمی را دنبال می کند در حالی که دوجوهای خود را به رویارویی های حماسی می برند تا نسل بعدی قهرمانان را خلق کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد سبک‌های مختلف مربی‌های مختلف در کیدی کای صحبت کنند. کدام مربی را ترجیح می‌دهید؟ کدام مربی به نظر می‌رسد که با صداقت‌ترین است؟ چرا؟
• مزایای رقابت چیست؟ چه درس‌های زندگی را می‌توان از رقابت آموخت؟ پیروزی چه حسی دارد؟ شکست؟ چگونه شکست می‌تواند ما را به بهبود و پیشرفت تشویق کند؟
• درباره نحوه روایت داستان‌ها در برنامه‌های تلویزیونی واقع‌نما صحبت کنید. آیا همیشه کل داستان را می‌بینید؟ اهداف تهیه‌کنندگان در شکل‌دهی به خط داستان‌ها چیست؟

والدین باید بدانند که کیدی کای یک برنامه واقع‌نمای تلویزیونی است که کودکان را در مسابقات هنرهای رزمی در «بلک‌بلت بای‌وی» ایالات متحده (ویرجینیا و کارولینای شمالی) به تصویر می‌کشد. در حالی که بسیاری از صاحبان دوجو معتقدند که پیروزی به هر قیمتی مهم است، کلیف کینچن می‌گوید به شاگردانش افتخار، نظم و انضباط و شخصیت را آموزش می‌دهد. در قسمت اول، یکی از آنها بعد از باختن یک مسابقه به دلیل تقلب حریفش می‌گوید: «می‌خواهم با مسئولیت‌پذیری و به شیوه‌ای خوب برنده شوم.» تمرین کودکان با شمشیر و مسابقات هنرهای رزمی نیز در این برنامه به نمایش گذاشته می‌شود. چند تن از صاحبان دوجو بسیار رقابتی و سختگیر هستند. مارک ویلیامز در مورد رقیبش می‌گوید: «می‌خواهم مدرسه‌اش را به آتش بکشم و روی خاکسترش ادرار کنم.» او همچنین به صراحت می‌گوید که عملکرد بچه‌هایش در مسابقات «بد» است. چند مرد در مورد قلدری شدن در دوران کودکی‌شان صحبت می‌کنند و بازسازی صحنه‌ای از پریدن یک کودک نشان داده می‌شود. در این برنامه به‌طور نیمه‌منظم از کلمات «لعنتی»، «ادرار»، «لعنتی» و «لعنتی» استفاده می‌شود.

این مستند عمیق در مورد دنیای رقابتی هنرهای رزمی کودکان، تجربه‌ای چشم‌گشا برای بیشتر بینندگان خواهد بود. اگر به کیدی کای اعتماد کنیم، هنرهای رزمی به نوعی سبک زندگی برای بسیاری در جنوب شرقی ایالات متحده تبدیل شده است، از زمانی که این تب در دهه ۱۹۸۰ (به لطف فیلم‌هایی مانند کاراته کید) کشور را فرا گرفت. صرف نظر از اینکه رقابتها تا چه حد جدی هستند، مربیان و دوجوهای رقیب حاضر در مستند، برنامه تلویزیونی جذابی را رقم می‌زنند. نبرد کلاسیک بین مبارزه با صداقت و انجام هر کاری که برای پیروزی لازم است، در این مستند به نمایش گذاشته می‌شود. (همانند مراجعه به خاطرات دهه ۸۰ و صحنه‌هایی از یک مربی که با ماشین عضلانی خود در شهر می‌راند.) و اگرچه این مستند بیشتر از اینکه حماسی باشد، اسرارآمیز است، اما باز هم تماشای آن جذاب است. البته مشکل اینجاست که کودکان واقعی در مرکز این مستند قرار دارند و لذت بردن از فشاری که بر آنها وارد می‌شود، احساس خوبی نیست. با این حال، این یک دلیل خوب است تا از تماشای این مستند صرف نظر کرده و به تماشای فیلم‌هایی از بروس لی و جکی چان بپردازید تا نیازتان به هنرهای رزمی برطرف شود.