فهرست آرزوها

ادوارد کول (جک نیکلسون در بهترین حالت خود) و کارتر چمبرز (مورگان فریمن در نقش خود به عنوان یک فرد نجیب) کاملاً متضاد هستند: یکی یک میلیونر هوسران و خوشگذران است و دیگری یک مکانیک وفادار و متاهل. اما وقتی هر دو به سرطان مبتلا می‌شوند، در یکی از بیمارستان‌های کول هم‌اتاق می‌شوند و به سرعت با هم دوست می‌شوند. وقتی پیش‌بینی‌های پزشکی آنها بد می‌شود، عهد می‌بندند تا یک "لیست سطل" را تکمیل کنند - فهرستی از کارهایی که قبل از مرگ باید انجام دهند - و برای تکمیل آن تلاش می‌کنند. به طور طبیعی، برنامه آنها به سادگی به نظر نمی‌رسد. هر دو کارهای ناتمام در خانه دارند و به زودی سفرهایشان توسط تقاضاهای زندگی واقعی قطع می‌شود. آنها همچنین بار مجازی برای باز کردن دارند، بزرگترین آن مواجهه با مرگ با آگاهی از اینکه با زندگی خود آشتی کرده‌اند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد دلایل علاقه هالیوود به ساخت فیلم‌هایی درباره بیماری‌های لاعلاج (مانند فیلم‌های احساسات، ماسک، و زندگی من بدون من) صحبت کنند. چرا فکر می‌کنید این موضوع برای تهیه‌کنندگان و مخاطبان جذاب است؟ چگونه این فیلم در این موضوع حس شوخ‌طبعی را القا می‌کند بدون اینکه از حد بگذرد؟ چه جنبه‌هایی از آن واقع‌گرایانه است و چه جنبه‌هایی غیرواقعی؟ آیا کسی را می‌شناسید که با سرطان مبارزه کرده باشد؟ آن تجربه چگونه بود؟

والدین باید بدانند که اگرچه این فیلم یک کمدی است، اما با سرطان و مرگ سر و کار دارد: نیمه اول فیلم نشان می‌دهد که چگونه بیماری جسم را ویران و روح را از بین می‌برد (یا حداقل تلاش می‌کند). بیماران را در حال تراشیدن سر، خم شدن بر سر توالت و استفراغ و راه رفتن در راهروهای بیمارستان با سرم نشان می‌دهد. در تمام این مدت، مقدار زیادی الفاظ زشت (از جمله فحش) وجود دارد. با این حال، در نهایت، فیلم درباره غلبه بر چالش‌ها و مواجهه با مرگ بدون ترس است - نکته‌ای الهام‌بخش برای پایان. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

بینندگانی که به دنبال داستان‌سرایی نوآورانه و سورپرایزها هستند، در فیلم فهرست سطل از راب راینر، خیلی از این موارد را پیدا نخواهند کرد. این فیلم ساده و قابل پیش‌بینی است، بدون هیچ انحرافی از کتاب راهنمای استاندارد هالیوود. اما این به معنی جذاب نبودن آن نیست و برای این موضوع، باید از دو بازیگر اصلی آن تشکر کرد. باید به تهیه‌کنندگان فیلم برای تلاششان احترام گذاشت، اما همه‌چیز کمی بیش از حد شیرین است. به جز یک پیچش غیرمنتظره، در نیمه اول فیلم، تقریبا می‌توان فهمید که کدام سرنخ‌های گمشده قبل از پایان فیلم به هم متصل خواهند شد. (بدون توهین به فریمن، اما آیا می‌توانیم از صدای راوی او که حالا همه‌جا هست و پر از وقار است، خلاص شویم؟ این مرد استعدادهای دیگری هم دارد.) مشخص خواهد شد که کال روح بسیار پیچیده‌تری از آن چیزی دارد که فیلم در ابتدا نشان می‌دهد؛ چمبرز به مردی تبدیل خواهد شد که بسیار بیشتر از ظاهر آرامش دچار تضاد درونی است. و می‌توانید شرط ببندید که هر کدام به دیگری کمک می‌کنند تا پتانسیل خود را به طور کامل محقق کند.با این حال، تماشای تعامل نیکلسون و فریمن لذت‌بخش است؛ این دوئتی سنگین‌وزن است که راینر به وضوح از آن لذت می‌برد. او به آن‌ها زمان می‌دهد تا به‌طور شاد و سرگرم‌کننده با هم کل‌کل کنند و هر کدام بهترین کاری را که بلدند انجام دهند (نیکلسون شاد و سرگرم‌کننده است، و فریمن جدی). شاید فیلم بعدی که در آن‌ها حضور خواهند داشت - و باید دوباره با هم تیم شوند - فیلمنامه‌ای عمیق‌تر و اصیل‌تر داشته باشد. البته، حقیقت این است که با وجود اینکه لیست سطل ممکن است واضح و آشکار باشد، ممکن است در پایان خود را تحت تأثیر قرار بگیرید - هرچند اندک.