زود گذشت

۲۷: خیلی زود رفتن به بررسی اعتیاد و مرگ پنج موزیسین می‌پردازد که همگی در سن ۲۷ سالگی درگذشتند. برایان جونز، جیمی هندریکس، جنیس جاپلین، جیم موریسون، کرت کوبین و ایمی واینهاوس در کارنامه‌ای که خیلی کوتاه است، حسی از پتانسیل‌های برآورده نشده را به جا می‌گذارند. چطور به اعتیاد کشیده شدند و چرا؟ آیا صنعت موسیقی، گذشته‌های پرتلاطمشان، فشار برای تولید و اجرا، یا همه موارد بالا مقصرند؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این موضوع بحث کنند که چگونه این فیلم، مصرف مواد مخدر و الکل را در صنعت موسیقی بررسی می‌کند. آیا این موضوع را جذاب و فریبنده نشان می‌دهد؟ و در مورد این واقعیت که این هنرمندان درگذشته‌اند، چه؟
• اگر قبلا با موسیقی بعضی از این هنرمندان آشنا نبودید، کدام یک را دوست دارید بیشتر بشناسید؟ موسیقی کدام هنرمند را بیشتر دوست دارید بشنوید و در موردش بیشتر بدانید؟
• آیا با نظر مصاحبه‌کننده موافقید که موسیقی‌دانان برای کاوش در خلاقیت خود نیاز به ورود و خروج از حالات تغییریافته دارند؟ خطرات و پیامدهای استفاده از مواد مخدر برای این منظور چیست؟ راه‌های امن کاوش در خلاقیت چیست؟

والدین باید بدانند که 27: Gone Too Soon مستندی است در مورد حرفه و مرگ‌های ناگهانی پنج موزیسین که همگی در سن ۲۷ سالگی درگذشتند. چهار مورد از این پنج مرگ به‌طور مستقیم با سوء مصرف الکل و/یا مصرف بیش از حد مواد مخدر مرتبط بوده است، بنابراین تصاویر آرشیوی زیادی از پیچیدن و کشیدن سیگار حشیش، پر کردن و تزریق سرنگ‌ها، انبوهی از قرص‌های رنگارنگ و موارد مشابه وجود دارد. استدلال مرکزی این است که وقتی پول کافی داشته باشید تا هر قدر که بخواهید به خود ببالید و در صنعتی باشید که هر خواسته‌ای را برآورده می‌کند تا خلاقیت شما را حفظ کند، به راحتی می‌توانید به اعتیاد کشیده شوید. جزئیات غیر تصویری مرگ‌ها مورد بحث قرار می‌گیرد و برخی از تصاویر جسد کرت کوبین (او خودش را کشت) در صحنه‌ای که پیدا شد، ناراحت‌کننده اما خشن نیست. سایر خشونت‌ها شامل برخی تصاویر از جنگ ویتنام و بحث مختصری در مورد قلدری در گروه‌های موسیقی است. فحاشی نادر است اما شامل چند مورد از کلمات "f--k" و مشتقات آن، "s--t" و "corporate whore" می‌شود. محتوای جنسی بسیار کمی فراتر از ذکر هنرمندان با شرکای متعدد و چند هنرمندی است که تصور می‌شود پدر تعداد زیادی فرزند بوده‌اند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

این مستند درباره اعتیاد و مرگ پنج اسطوره موسیقی نه تنها بسیار افسرده‌کننده است، بلکه بسیار ناخوشایند هم هست. 27: Gone Too Soon به سرعت ایده وجود «باشگاه 27» یا هر چیز دیگری در مورد این سن که این مرگ‌های زودرس را به هم مرتبط کند، رها می‌کند و به جای آن بر نقش مواد مخدر، الکل و اعتیاد تمرکز می‌کند. اما این مستند فاقد تمرکز و بینش واقعی است و سوالات بزرگی را بدون پاسخ می‌گذارد. فرضیه مضحک آن، مبنی بر اینکه چیزی در مورد 27 سالگی وجود دارد، آن را بیشتر به بهانه‌ای سست برای «افراد داخلی» صنعت و دنبال‌کنندگان آن تبدیل می‌کند تا همه آنچه را که در مورد زندگی این پنج هنرمند می‌دانند، نشان دهند و تملق بگویند و روانشناسی عامیانه ارائه دهند در حالی که به دنبال جایی برای مقصر دانستن کسی هستند.هواداران دوآتشه در اینجا اطلاعات یا بینش جدیدی پیدا نخواهند کرد. با نمایش تعداد بسیار کمی از کلیپ‌های بسیار کوتاه اجرا و عدم استفاده از موسیقی خود موضوعات، بینندگانی که ممکن است با هنرمندان آشنا نباشند، جاذبه آنها را از نزدیک تجربه نخواهند کرد یا درک نخواهند کرد که چه استعدادی از دست رفته است. نوجوانانی که با هنرمندان آشنا نیستند، کمی در مورد آنها یاد می‌گیرند و احتمالاً می‌خواهند بیشتر به صورت خودخوانده یاد بگیرند. در بهترین حالت، حداقل با یک تنفر از مصرف بیش از حد مواد مخدر و الکل از آن خارج می‌شوند.