داریا

بینندگان تلویزیون در ابتدا با داریا مورگندورفر (با صدای تریسی گراندستاف) آشنا شدند، زمانی که او به عنوان یک شخصیت گاه‌به‌گاه در سریال پویانمایی ام‌تی‌وی به نام بویس و بات‌هد ظاهر شد. در سال ۱۹۹۷، سریال پویانمایی داریا — ساخته گلن ایکلر — به نمایش درآمد و شخصیت باهوش اما ضداجتماعی داریا را به نمایش گذاشت، در حالی که دیدگاه تاریک خود را در مورد آزمایش‌ها و سختی‌های زندگی در حومه شهر لاون‌دیل ارائه می‌داد. داریا با والدین مهربان اما ناکارآمدش جیک (جولیان ربولدئو) و هلن (وندی هوپس) و خواهر کوچکترش کوئین (هوپس) که به مد اهمیت می‌داد، زندگی می‌کند. داریا روزهایش را صرف دور کردن خود از جامعه اصلی می‌کند. او بیشتر مشاهداتش را با بهترین دوستش جین لین (هوپس) به اشتراک می‌گذارد، کسی که معمولاً با داریا همدردی می‌کند، علی‌رغم دیدگاه مثبت‌تر خودش نسبت به زندگی. داریا و جین با هم به دبیرستان لاون‌دیل می‌روند، جایی که باید با افرادی مثل کوین تامپسون (مارک تامپسون)، ستاره کوارتربک «احمق و ورزشکار»، بریتنی تیلور (جینی مرتز)، تشویق‌کننده بلوند و بی‌مغز، و چارلز «آپچاک» روتهایمر سوم (تامپسون) همزیستی کنند، کسی که ماموریتش در زندگی این است که با هر دختری که به پیشنهادهای مبتذل و نامناسب او علاقه‌مند شود، رابطه جنسی برقرار کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد مسائل آزاردهنده در جامعه خود و مزایا و معایب تلاش برای تغییر آن صحبت کنند. همچنین می‌توانند در مورد الگو‌های بزرگسال خود در خانه و مدرسه صحبت کنند. کدام معلمان برای آنها مهم‌تر هستند و چرا؟ کدام ویژگی‌های آنها مورد تحسین نوجوانان است؟ استفاده نمایش از کلیشه‌های منفی و رفتارهای نامناسب نیز موضوعاتی هستند که خانواده‌ها ممکن است بخواهند در مورد آنها بحث کنند.

والدین باید بدانند که در حالی که این مجموعه انیمیشن برخی نظرات اجتماعی مهم در مورد زندگی نوجوانان را ارائه می‌دهد، اگر بینندگان به اندازه کافی بالغ نباشند تا از طریق طنز اغراق‌آمیز آن، پیام‌ها را درک کنند، اهمیت این پیام‌ها به راحتی از دست می‌رود یا اشتباه تفسیر می‌شود. همچنین، در حالی که والدین داریا به وضوح او را دوست دارند، تقریباً هیچ الگوی بزرگسال مثبت و قوی یا نمونه‌ای سازنده از ارتباط بین بزرگسالان و نوجوانان وجود ندارد. موضوعات بحث‌برانگیز، مانند روابط جنسی و مصرف مواد مخدر، مسخره می‌شوند و پیامدهای این اعمال به طور کامل مورد بحث قرار نمی‌گیرند.

داريا نگاه انتقادی تندی به جنبه‌های مختلف فرهنگ نوجوانان و زندگی حومه‌نشینان آمریکا دارد. این نگاه انتقادی با اغراق و گاهی کلیشه‌سازی شخصیت‌های تکراری به حد مضحکی می‌رسد. بیشتر معلمان و کارکنان مدرسه لاون‌دیل اختلالات شخصیتی شدیدی دارند که (امیدواریم) در دنیای واقعی نتوانند در یک دبیرستان کار کنند. بیشتر نوجوانان این سریال نماینده مشکلات جامعه نوجوانان هستند، از جمله خودنمایی، بی‌علاقگی به تحصیل و مصرف‌گرایی. البته همه اینها برای خنده است، اما...متاسفانه در حالی که داریا به طور خاص از تمایل نسل خود برای انطباق با این استانداردهای متوسط انتقاد می‌کند، هرگز به اندازه کافی انگیزه ندارد تا کاری برای تغییر آن انجام دهد. به جای آن، زمان خود را صرف تفکر بدبینانه در مورد دنیایی می‌کند که در آن زندگی می‌کند، که او را به بهترین الگوی رفتاری برای بینندگان نوجوان تبدیل نمی‌کند.