بازی پایانی

هدف END GAME به تصویر کشیدن مرگ به روشی طبیعی، صمیمی و انسانی است. زمان قابل توجهی از فیلم به میترا، بیمار مبتلا به سرطان 45 ساله در مرکز پزشکی دانشگاه کالیفرنیا، سان فرانسیسکو، و همچنین به حمید، همسرش، و وجی، مادرش، اختصاص داده شده است، در حالی که مرگ میترا نزدیک می‌شود. فیلم به دقت کارکنان حرفه‌ای، از جمله دکتر استیو پانتیلانت، پزشک اصلی، را که از او مراقبت می‌کنند، مشاهده می‌کند، در حالی که روزهای پایانی میترا احساسات متنوعی را که همراه با مرگ این زن هستند، آشکار می‌کنند. در پروژه زِن هاسپیس، فیلمسازان ماه‌های آخر زندگی پت هریس، بیمار دیگری مبتلا به سرطان، را ثبت می‌کنند. دکتر بی.جی. میلر، بنیانگذار پروژه زن، نیز معرفی می‌شود. داستان شخصی او، بازگشت از یک حادثه غم‌انگیز که تقریباً زندگی‌اش را گرفت، کمک می‌کند تا پیام‌های عمیقی درباره اینکه چگونه دیدگاه و نگرش، مسیر زندگی ما را تغییر می‌دهند، منتقل شود. مأموریت میلر، بازپس‌گیری پایان زندگی به عنوان یک تجربه انسانی به جای یک تجربه پزشکی، به وضوح در صحنه‌های تسهیلات او به تصویر کشیده شده است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد اهداف مختلف فیلم‌سازی مستند بحث کنند: سرگرم کردن، متقاعد کردن و/یا الهام بخشیدن. مستند «بازی پایانی» در کدام دسته قرار می‌گیرد؟ به نظر شما هدف فیلمسازان از ساخت این فیلم چه بوده است؟
• این فیلم نشان می‌دهد که چگونه تجربه‌ی ویرانگر دکتر بی. جی. میلر، انتخاب‌های زندگی او را شکل داد. چگونه این مثال ضرب‌المثلی است که می‌گوید «وقتی زندگی به تو لیمو داد، لیموناد درست کن»؟ به موقعیتی فکر کنید که تجربه‌ای منفی الهام‌بخش شما برای انجام کاری مثبت شده است.
• این فیلم با این جمله «عادت کنید به در آغوش کشیدن راز، که مرگ است» چه منظوری دارد؟ چطور این مفهوم می‌تواند ترس ما از مرگ را به عنوان یک اتفاق ترسناک و خارج از کنترلمان، کاهش دهد؟
• کدام ویژگی‌های شخصیتی در این مستند ترویج می‌شوند؟

والدین باید بدانند که «بازی پایانی» مستندی کوتاه است که بر روی روش‌های بینش‌گرانه و دلسوزانه‌ای تمرکز دارد که به افراد کمک می‌کند تا با تجربه پایان زندگی کنار بیایند. بیمارانی در دو مرکز در کالیفرنیا — مرکز پزشکی دانشگاه کالیفرنیا، سان فرانسیسکو و پروژه زِن هاسپیس — از مراقبت‌های پزشکی و تسکینی از سوی متخصصان برخوردار می‌شوند که نگرش و رفتاری نمونه دارند. در مرکز این فیلم میترا، زنی ۴۵ ساله و مادر و همسری است که در پایان مبارزه‌ای طولانی با سرطان قرار دارد. همسر و مادرش که هر دو به او دلبسته‌اند، در کنارش هستند و در نهایت با بدرود گفتن به او، به خوبی از سوی فیلم‌سازان به تصویر کشیده می‌شوند. این فیلم که سرشار از پیام‌هایی است که قطعاً الهام‌بخش و تسلی‌بخش مخاطبان بالغ خواهد بود، به این واقعیت اذعان دارد که ما انسان‌ها «طوری برنامه‌ریزی شده‌ایم که از مرگ فرار کنیم» و از ما می‌خواهد که با «دوستی با مرگ» گامی رو به جلو برداریم. مفاهیم این فیلم نه ساده‌انگارانه است و نه کلیشه‌ای، بلکه بینش‌های روشنی است که می‌تواند بحث‌های مهمی را در میان خانواده‌ها برانگیزد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

در مدت زمان فقط 40 دقیقه، فیلمسازان برنده جایزه راب اپستین و جفری فریدمن موفق به انتقال پیام‌های عمیقی در مورد اینکه چگونه دیدگاه و نگرش ما مسیر زندگیمان را تغییر می‌دهد، می‌شوند. همانند دو فیلم تحسین‌شده دیگر آنها، سلولوئید کلوزت و کامن تردز: داستان‌هایی از کوئیلت، داستان‌های بسیار شخصی و منحصربه‌فرد، جهانی از تجربه‌های انسانی را روشن می‌کنند. تبریک به میترا و خانواده‌اش و پت هریس به خاطر اجازه دادن به ما برای تماشای لحظات صمیمی در زندگی‌شان. سخاوت آنها قابل توجه بود.برای کسانی که در تماشای فیلمی درباره مرگ و مردن تردید دارند، پایان بازی آشکارسازی به موقع خواهد بود. این فیلم نمی‌تواند جز آگاه‌سازی، الهام‌بخشی و در نهایت آرامش بخشیدن به ترس‌های همیشگی جوان و پیر که در پذیرش این حقیقت که زندگی و مرگ هر دو عناصر لازم معجزه طبیعت هستند، دست و پنجه نرم می‌کنند، کاری انجام دهد.