ستاره‌های غربی

بروس اسپرینگستین، موسیقی‌دان، در فیلم وسترن استارز، ارکستری 30 نفره را به همراه گروه پشتیبان و خواننده‌های پشتیبان خود در اصطبل صدساله‌اش در ملک شمالی نیوجرسی گرد هم آورده است. آنها 13 ترانه از آلبوم 2019 اسپرینگستین به نام وسترن استارز را به همراه یک بیس اضافه اجرا می‌کنند. اسپرینگستین بین ترانه‌ها، داستان‌هایی درباره نحوه شکل‌گیری هر ترانه بر اساس خاطرات، رنج‌ها، تفکرات و پایداری روایت می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند دربارهٔ نمایش مصرف الکل/نوشیدن الکل در فیلم وسترن استارز صحبت کنند. آیا این فیلم آن را جذاب نشان می‌دهد؟ آیا پیامدهایی وجود دارد؟ چرا این موضوع مهم است؟
• بروس پری‌سن چه زمانی که از روزهای «مخرب» خود صحبت می‌کند، چه معنایی دارد؟ چگونه با این وضعیت کنار آمد؟ بروس پری‌سن، خواننده و ترانه‌نویس آمریکایی، در برخی از مصاحبه‌ها و ترانه‌های خود به دوره‌ای از زندگی‌اش اشاره کرده است که آن را «روزهای مخرب» می‌نامد. این دوره احتمالاً به زمانی در اوایل زندگی حرفه‌ای او برمی‌گردد که با مشکلات شخصی دست و پنجه نرم می‌کرد. عبارت «روزهای مخرب» احتمالاً به سبک زندگی پری‌سن در آن زمان اشاره دارد که شامل رفتارهای خودتخریب‌گر، سوء مصرف الکل یا مواد مخدر، و تصمیمات بی‌پروا و بی‌ملاحظه بوده است. این دوره‌ای از زندگی او بوده که احتمالاً با آشفتگی و ناامیدی مشخص می‌شده و می‌توانسته تأثیر منفی بر زندگی شخصی و حرفه‌ای او داشته باشد. برای مقابله با این وضعیت، بروس پری‌سن ظاهراً به دنبال کمک حرفه‌ای بوده و احتمالاً تحت درمان یا مشاوره قرار گرفته است. او همچنین ممکن است تغییرات عمده‌ای در سبک زندگی خود ایجاد کرده باشد، مانند ترک الکل یا مواد مخدر، اتخاذ شیوه زندگی سالم‌تر و تمرکز بیشتر بر روی موسیقی و اجراهای خود. این روزهای مخرب احتمالاً بخشی از سفر پری‌سن به سوی خودشناسی و بهبود بوده‌اند و می‌توانند نشان‌دهنده مبارزه او با چالش‌های شخصی و تلاش برای غلبه بر آنها باشند.
• چرا، همانطور که اسپرینگستین می‌گوید، برای انسان‌ها سخت است که اعتماد و عشق را بپذیرند، اما آغوش خود را به راحتی برای درد باز می‌کنند؟
• آیا موضوعاتی که بروس اسپرینگستین در 70 سالگی درباره‌اش می‌خواند و صحبت می‌کند، برای جوانان نیز قابل‌فهم و جذاب است؟ چرا یا چرا نه؟
• فیلم‌های کنسرت چه تفاوتی با کنسرت‌های زنده دارند؟ چه فیلم‌های کنسرت دیگری دیده‌اید؟

والدین باید بدانند که وسترن استارز یک فیلم کنسرت است که در آن بروس اسپرینگستین آلبوم 2019 خود با همین نام را اجرا می‌کند. این فیلم که حالتی دردآلود، درون‌نگر و صمیمی دارد، غرب آمریکا و همچنین وضعیت انسانی را به تصویر می‌کشد و برای طرفداران موسیقی از سن 12 سالگی به بالا دیدنی است. انتظار می‌رود که نمایش و توصیف نوشیدن الکل به صورت مکرر در فیلم وجود داشته باشد. شخصیت‌ها در بارها به صورت اجتماعی نوشیدنی مصرف می‌کنند و گاهی نیز در متن ترانه‌ها به تنهایی نوشیده می‌شود؛ این نوشیدنی‌ها از آبجو تا تکیلا، ویسکی و جین متغیر هستند. صحنه‌هایی از بوسیدن و سیگار کشیدن در تصاویر قدیمی نشان داده می‌شود، به داروی ویاگرا اشاره می‌شود و در یکی از متن ترانه‌ها به "قرص‌ها" اشاره می‌شود. در ترانه دیگری نیز به "تیراندازی توسط جان وین" اشاره شده است. اسپرینگستین همچنین از گذشته "تخریبگر" خود صحبت می‌کند که در آن به مردم آسیب رسانده است، هرچند ظاهراً این آسیب بیشتر از نظر احساسی بوده تا فیزیکی. در فیلم از کلمات "bulls--t" و "damn" استفاده شده است.

بروس اسپرینگستین در 70 سالگی، تجربه کنسرت هیجان‌انگیز و مرسوم خود را کنار گذاشته و به یک اجرا زنده صمیمی و تأمل‌برانگیز روی آورده است؛ اجرایی که به غایت زیبا، لطیف و شخصی است و رگه‌هایی از حسرت و امید در آن دیده می‌شود. فیلم وسترن استارز که اولین تجربه کارگردانی اسپرینگستین به همراه تام زیمنی است، می‌تواند در زمره بهترین فیلم‌های کنسرت تاریخ قرار گیرد. این فیلم ترکیبی است از ترانه‌های فوق‌العاده، ارکستراسیون تاثیربرانگیز و اعتراف‌های صمیمانه اسپرینگستین. این ترانه‌ها به طرز شگفت‌انگیزی احساسات‌برانگیز هستند؛ داستان‌های جذابی از آمریکایی‌های معمولی روایت می‌کنند، اما برخلاف آثار اولیه اسپرینگستین که پر انرژی و هیجان‌انگیز بودند، این ترانه‌ها سرشار از احساس نوستالژی و آرامش هستند و به گذشته بازمی‌گردند تا راهی برای نگاه به آینده بیابند. این آلبوم احتمالا یکی از بهترین مجموعه‌های آثار این خواننده در کل دوران کاری‌اش است.بروس اسپرینگستین در میان قطعات آلبوم، درباره‌ی آهنگ‌ها (او می‌گوید نمی‌داند چرا هنوز درباره‌ی ماشین‌ها آهنگ می‌نویسد) و شخصیت‌های درون آن‌ها - مانند یک بازیگر کابوی پیر - و اینکه چطور بر اساس احساسات و تجربیات خودش ساخته شده‌اند، صحبت می‌کند. او درباره‌ی رفتارهای مخرب سابقش و تلاشش برای کنار گذاشتن آن‌ها صحبت می‌کند. درباره‌ی اینکه هر کسی «قطعات شکسته‌ای» دارد و اینکه شاید بتوانیم کسی را پیدا کنیم که قطعات شکسته‌اش با قطعات شکسته‌ی ما جور دربیاید، حرف می‌زند. «وسترن استارز» قطعا تصاویری از کابوی‌ها را به ذهن می‌آورد، اما در عین حال رمانتیک و فلسفی هم هست. به نظر می‌رسد اسپرینگستین شرایط انسانی را درک می‌کند و بعد از گذراندن این زمان با او، ما احساس آرامش می‌کنیم.