پایان خوش من

در پایان خوش من، جولیا راث ستاره سالخورده سینما (اندی مک داول) اولین دوره شیمی درمانی خود را در یک کلینیک دورافتاده دریافت می‌کند و امیدوار است که تشخیص بیماری‌اش را مخفی نگه دارد. در بخش سرطان، او با سه زن دیگر از طبقات مختلف اجتماعی آشنا می‌شود که به او در یافتن جامعه و دوستی کمک می‌کنند، در حالی که تجربه مبارزه با سرطان را به اشتراک می‌گذارند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه نمایش مصرف الکل، سیگار کشیدن و مواد مخدر در فیلم «پایان خوش من» صحبت کنند. آیا مصرف مواد مخدر در این فیلم جذاب و فریبنده به تصویر کشیده شده است؟
• چرا اغلب مفید است که با افرادی که تجربیات مشابهی دارند، ارتباط برقرار کنیم؟ کدام رویدادهای زندگی از این رویکرد سود می‌برند؟
• درباره تصمیم جولیا در مورد درمانش چه فکری می‌کنید؟ چرا فکر می‌کنید او این مسیر را انتخاب کرده است و آیا فکر می‌کنید این تصمیم منطقی است؟

والدین باید بدانند که پایان خوش من یک درام کمدی در مورد یک ستاره فیلم مسن به نام جولیا راث (اندی مک‌داول) است که با تشخیص سرطان خود مواجه می‌شود و با حمایت سه زن دیگر در یک مرکز شیمی‌درمانی روبرو می‌شود. این فیلم که بر اساس یک نمایشنامه ساخته شده، عمدتاً شامل صحبت‌های زنان در یک مکان واحد است و احتمالاً توجه مخاطبان جوان را جلب نمی‌کند. با این حال، می‌تواند به عنوان مقدمه‌ای بر سرطان عمل کند: جولیا هیچ چیز در مورد بیماری یا درمان آن نمی‌داند، بنابراین سوالات زیادی می‌پرسد. توجه زیادی به نحوه تحمل درد از طریق تصور رفتن به یک مکان خوشحال می‌شود. برای خانواده‌هایی که شرایط مشابهی را تجربه می‌کنند، تصمیمات جولیا در مورد نحوه برخورد با بیماری‌اش ممکن است نگرانی بیشتری ایجاد کند، و به والدین در این وضعیت توصیه می‌شود که ابتدا فیلم را پیش‌نمایش کنند. شخصیت‌ها مواد مخدر مصرف می‌کنند و به مستی و سرخوشی اشاره می‌کنند، از جمله سوءاستفاده از دارو‌های تجویزی. همچنین فحاشی وجود دارد، مانند کلمات "shit" و "fuck" و موارد دیگر. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

فیلم‌های مربوط به بیماری‌های لاعلاج معمولاً برای نوجوانان جذاب هستند، اما این فیلم، یک درام عاشقانه درباره سرطان نیست که آن‌ها احتمالاً به دنبالش هستند. با این حال، مثل بسیاری از آن فیلم‌ها، فیلم «پایان خوش من» درباره درک اولویت‌ها و تصمیم‌گیری برای پذیرفتن زندگی است، که برای شخصیت‌های مختلف فیلم معانی متفاوتی دارد. و این فیلم، درباره زنانی است که بیشترشان بالای ۵۰ سال سن دارند و در کنار هم جمع می‌شوند تا در یک دوره سخت، از هم حمایت کنند. وقتی یکی از بیماران درد شدیدی را تجربه می‌کند، آن‌ها دست هم را می‌گیرند و با هم به «تعطیلات» می‌روند، و با تخیلشان خودشان را به یک مکان شاد می‌برند تا زمانی که درد فروکش کند.اما این داستان ممکن است برای کسانی که تجربه سرطان نداشته‌اند، خیلی جذاب نباشد، اگرچه می‌تواند به عنوان مقدمه‌ای در مورد معنای ابتلا به سرطان و انتظارات در حین درمان آن عمل کند. هیچ‌وقت واقعاً ترسناک نمی‌شود، زیرا به جز سرهای طاس و گاهی درد، زنان همگی به نظر می‌رسد که از سلامت خوبی برخوردارند. این انتخاب عجیبی است، همانطور که انتخاب یک ستاره سینما به عنوان شخصیت اصلی. جولیا خیلی دوست‌داشتنی نیست: او خودخواه، مغرور و گاهی لجباز است. هدف فیلم این است که پیشنهاد کند بیمار باید در نحوه مواجهه با درمان خود اختیار داشته باشد، اما استدلال جولیا برای انتخاب‌هایش قانع‌کننده نیست. ممکن است او به نسخه‌ای از پایان خوش برسد، اما تماشاگران نه.