مادران رقصنده: میامی

مادران رقصنده: میامی به بینندگان اجازه می‌دهد تا نگاهی دیگر به پشت صحنه داشته باشند و شاهد فعالیت‌های رقاصان رقابتی و مهم‌تر از آن، مادرانشان باشند، در حالی که برای مسابقات ملی آماده می‌شوند. این مجموعه دنباله‌ای بر مجموعه مادران رقصنده است که در استودیوی رقص ستارگان در میامی اتفاق می‌افتد و بر پنج رقصنده جدید تمرکز دارد: جسی رهبر کلاس، هانا آرام، کیمی کوچک اندام، ساممی تازه‌وارد و لوکاس تنها پسر گروه. مادران بچه‌ها در اتاق انتظار حضور دارند: سوزان، دبی، آنی، ابی و بریجت. این رقصنده‌ها زیر نظر ویکتور و آنجل، صاحبان و مربیان استودیو، تمرین می‌کنند و هدفشان کسب عناوین ملی متعدد در این فصل است، اما برای رسیدن به این هدف، ابتدا باید مورد تأیید سخت‌گیرترین منتقدان و طرفداران پرشور خود قرار بگیرند: مادرانشان.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد موضوعات این نمایش صحبت کنند. به نظر شما انگیزه‌ی آنها برای مشارکت در این برنامه چه بود؟ آیا فکر می‌کنید آنها جنبه‌های منفی روابطشان را برای دوربین اغراق‌آمیز جلوه می‌دهند؟ از اجازه دادن به فیلمبرداری از رفتارهای نامناسب چه چیزی می‌توانند به دست آورند؟ آیا این مجموعه استعداد بچه‌ها را به اندازه‌ی کافی به نمایش می‌گذارد؟
• نوجوانان: چگونه اختلاف نظرها را در خانواده خود حل می‌کنید؟ چه نوع مسائلی قابل بحث هستند و کدام موارد فقط تابع قوانین والدین شماست؟ آیا صحبت کردن صادقانه با والدین در مورد احساساتتان برایتان آسان است؟ چه چیزی ممکن است این کار را برایتان راحت‌تر کند؟
• هدف از برنامه‌های تلویزیونی واقع‌نمای مثل این چیست؟ آیا این برنامه‌ها سرگرم‌کننده هستند؟ آیا محتوای مثبت یا درس‌های زندگی ارائه می‌کنند؟ آیا باید این کار را بکنند؟ چگونه تلویزیون واقع‌نما سرگرمی و جایگاه سلبریتی ما را تغییر داده است؟ این موضوع چه چیزی در مورد شیفتگی جامعه ما با شهرت به ما می‌گوید؟

والدین باید بدانند که این اسپین‌آف از مجموعه مستند محبوب Dance Moms، همان سبک و سیاق قبلی را دارد. با انتخاب زنان پر سر و صدا و پرحرفی که عاشق بحث و جدل پشت صحنه هستند در حالی که بچه‌هایشان در حال رقابت در رقص هستند، انتظار می‌رود که این مجموعه همان حس رقابتی و بحث‌برانگیز نسخه اصلی را داشته باشد. علاوه بر تغییر جغرافیایی، چند جنبه دیگر هم نسبت به نسخه اصلی تغییر کرده است: مردان هم در این مجموعه حضور دارند، به شکل دو مربی رقص و یک دانش‌آموز، که پویایی گروه را تغییر می‌دهد؛ و بچه‌ها در این مجموعه بزرگ‌تر هستند، که به معنای لباس‌های بازتر، حرکات رقص بزرگسالانه و تشویق بیشتر به پیروی از یک تصویر خاص است. اما چیزی که تغییر نکرده، شیفتگی مادران به زندگی از طریق بچه‌هایشان و مصمم بودن آنها برای رساندن بچه‌هایشان به قله موفقیت با هر قیمتی است. استفاده از زبان نامناسب (مثل "bitch" و "hell") و پیام‌های منفی در مورد رقابت سالم و روحیه ورزشی، نگرانی بزرگی برای نوجوانان در این مستند اغراق‌آمیز است.

این نمایش اغراق‌آمیز، محتوای کمی ارائه می‌دهد و نمونه‌ای بارز از انحراف تلویزیون واقع‌نما است. باور اینکه هیچ جنبه‌ای از آن به‌طور کامل ساختگی نیست، دشوار است. همچنین این مادران ثروتمند و پرزرق‌وبرق که از نمایش خود و ظاهراً مجبور کردن فرزندان‌شان به انجام سرگرمی‌های خاص لذت می‌برند، به هیچ وجه نماینده والدین معمولی نیستند. (یا حداقل امیدواریم که نباشند.) البته، همه ما می‌خواهیم بزرگترین حامیان فرزندان‌مان باشیم، اما این زنان این نقش را به حد افراط می‌رسانند، و نزاع‌های داخلی ناشی از آن، پیام‌های مخربی در مورد روح واقعی رقابت و رابطه والدین و فرزندان ارائه می‌دهد. علاوه بر این، معمولاً رفتارهای بد بزرگسالان است که به فرزندان‌شان سرایت می‌کند و باعث ایجاد خصومت در جایی می‌شود که قبلاً وجود نداشته است.هواداران برنامه دنس مامز در این نسخه میامی نیز همانند نسخه اصلی، جنجال‌های زیادی را خواهند دید که باعث جذابیت برنامه می‌شود. جالب است بدانید که همتایان فلوریدایی ابی لی، ویکتور و آنجل، اغلب به عنوان صدای عقل در میان دیوانگی‌های والدین ظاهر می‌شوند و لحظات واقعاً تاثیرگذاری را با دانش‌آموزان خود تجربه می‌کنند. آنها همچنان سختگیر هستند و با رتبه‌بندی دانش‌آموزان در حضور همگان، رقابت را در بین آنها تشویق می‌کنند، اما در برخی موارد، برای آرام کردن والدین پرتوقع به نفع دانش‌آموزان مداخله می‌کنند. متاسفانه، با وجود تمام تلاش‌ها، این مجموعه به سطحی از ستایش نرسید که این موضوع با توجه به استعداد واقعی دانش‌آموزان، تاسف‌بار است.