پاپیون

پاپیون بر اساس داستان واقعی هانری شاریر، یک گاوصندوق‌شکن دهه ۱۹۳۰ به نام پاپیون (استیو مک‌کوئین) و سقوط او به ورطه هولناک سیستم مجازات فرانسه در گویان فرانسه و جزیره شیطان است. او و هم‌سلولی‌اش، جاعلی ثروتمند به نام دگا (داستین هافمن)، معامله‌ای می‌کنند: پاپیون از دگا و پول مخفی‌اش در برابر حمایت مالی از تلاش برای فرار محافظت می‌کند. در حالی که آنها در شرایط بسیار دشواری وفاداری خود را نشان می‌دهند، دوستی آنها رشد می‌کند و هر کدام جان خود را به خطر می‌اندازند تا به دیگری کمک کنند. پاپیون به دلیل حمله به نگهبانی که به دگا حمله کرده بود، به دو سال حبس انفرادی محکوم می‌شود و دگا برای کمک به پاپیون برای زنده ماندن در این مدت، غذای اضافه برای او می‌فرستد. در عوض، رئیس زندان سهمیه غذایی پاپیون را کاهش می‌دهد تا او را وادار به افشای فردی کند که غذای قاچاق می‌کند، اما او امتناع می‌ورزد. او در حالی که نیمه‌جان است به جمعیت عمومی بازمی‌گردد، جایی که دگا امتیازات ویژه‌ای کسب کرده است که می‌تواند به او در تلاش دیگری برای فرار کمک کند. در همین حین، همسر دگا با استفاده از رشوه توانسته است از دولت فرانسه برای آزادی زودهنگام دگا درخواست قانونی دهد که در چند سال آینده انجام خواهد شد. پاپیون، دگا را به فرار همراه خودش ترغیب می‌کند و پیشنهاد می‌کند که شاید همسرش ترجیح دهد در پاریس بنشیند و از تمام ثروت دگا لذت ببرد تا اینکه آن را برای آزادی او خرج کند. تلاش بعدی آنها برای فرار جسورانه است، اما با شکست مواجه می‌شود و دگا پایش می‌شکند. اما بدتر از آن، فراری‌ها مورد خیانت قرار می‌گیرند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد اعلام رئیس زندان در فیلم پاپیون صحبت کنند که می‌گوید زندانش محل اصلاح و تربیت مجرمان نیست. او ادعا می‌کند که با روش‌های فیزیکی و روانی، مجرمان خطرناک را به افراد بی‌خطری تبدیل می‌کند. آیا فکر می‌کنید مجرمان باید اینگونه مورد رفتار قرار گیرند؟ چرا یا چرا نه؟
• چرا فکر می‌کنید سایر زندانیان مجبور به تماشای گردن‌زنی یک مرد به‌خاطر بد رفتاری هستند؟
• نظر شما درباره یکی از مضامین مرکزی فیلم چیست که برای برخی، آزادی مهم‌تر از زندگی کردن است؟

در فیلم پاپیون محصول 1973 که بر اساس رمان نیمه خودزندگی‌نامه‌ای با همین نام ساخته شده، زندگی واقعی آنری شاریر، یک گاوصندوق‌شکن فرانسوی به تصویر کشیده می‌شود که به بدترین زندان در گویان فرانسه دوران استعمار فرستاده می‌شود. این فیلم دو ساعته پر از تنش است، چرا که زندانیان مورد سوءرفتار، گرسنگی، کتک و انواع دیگر آزار قرار می‌گیرند. اجساد عریان بدون احترام پرتاب می‌شوند و زندگی، دوستی، وفاداری و دیگر فضایل انسانی در این محیط ارزشی ندارند. تلاش برای فرار به گونه‌ای نمایش داده می‌شود که حداکثر تعلیق را ایجاد کند و این امر تماشای ساعت پایانی فیلم را دشوار می‌سازد. یک شخصیت همجنسگرا پیشنهاد خدمات جنسی در ازای مسامحه می‌دهد. روستاییان بومی لباس کمی به تن دارند و سینه زنان عریان است. یکی از شخصیت‌ها در شرایط دشوار کلمه "خر" را با صدای خفه می‌گوید و برخی توهین‌های همجنسگرایانه نیز شنیده می‌شود. زندانیان کتک می‌خورند و از نظر روانی مورد آزار قرار می‌گیرند. یکی از زندانیان شش ماه را در سلولی کاملا تاریک با نصف جیره غذایی سپری می‌کند تا اینکه به مرز مرگ می‌رسد. یک مرد به دلیل بد رفتاری در مقابل سایر زندانیان با گیوتین اعدام می‌شود و سر بریده‌ی او دیده می‌شود. یک زندانی توسط خفاش گزیده می‌شود و خون در زخم او دیده می‌شود. زندانیان اقلامی را در حفره‌های مقعدی خود پنهان می‌کنند. بخشی از پای گانگرن یک مرد بدون استفاده از بی‌حسی قطع می‌شود.

این فیلم ماجراجویی با دقت و وسواس زیادی ساخته شده است که فناوری پیشرفته فیلم‌سازی در دهه 1970 را به نمایش می‌گذارد، دورانی که بسیار پیش از ظهور جلوه‌های ویژه کامپیوتری بود. اگرچه داستان فیلم قدیمی نشده است، اما کیفیت نه‌چندان مطلوب فیلمبرداری رنگی ممکن است برای برخی بینندگان جوان گیج‌کننده باشد. فرانکلین جی شافنر، کارگردان (برنده اسکار برای فیلم پاتون) این داستان آشفته از کشمکش‌های بی‌امان را رام کرده و آن را به یک حماسه اپیزودیک و بسیار تماشایی درباره تلاش برای دستیابی به آزادی به هر قیمتی تبدیل کرده است. هانری شاریر در زمان فیلمبرداری در جامائیکا زنده بود و برخی از صحنه‌های فیلم را مشاهده کرد. (او پیش از اکران فیلم درگذشت.)بچه‌های بزرگ‌تر علاقه‌مند به فیلم پاپیلون ممکن است از بازسازی آن در سال ۲۰۱۸ لذت ببرند و دوست داشته باشند در مورد این که کدام نسخه را ترجیح می‌دهند، صحبت کنند.