یک‌شاخ

وقتی وید فلتون (والتون گاگینز) تصمیم می‌گیرد که شاید آماده باشد تا یک سال بعد از فوت همسرش دوباره وارد دنیای قرار ملاقات شود، به زودی متوجه می‌شود که او یک تک شاخ محسوب می‌شود: به عنوان یک بیوه‌مرد مسئول و متعهد، زنان او را بسیار جذاب می‌دانند. و بنابراین با تشویق بهترین دوستانش، فارست (روب کوردری)، میشل (مایا لین رابینسون)، بن (عمر بنسون میلر) و دلیا (میشائلا واتکینز) و با حمایت نسبتاً بیشتر از دختران نوجوانش، گریس (رابی جی) و ناتالی (مکنزی موس)، وید وارد دنیای قرار ملاقات می‌شود، آماده هر چیزی که آنجا پیدا کند. یا حداقل فکر می‌کند که آماده است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد مقایسه سریال تک‌شاخ با سایر برنامه‌های خانوادگی صحبت کنند. آیا محتوا نسبت به سایر برنامه‌ها واقع‌گرایانه‌تر یا کمتر به نظر می‌رسد؟ چگونه این خانواده با خانواده‌های دیگر در سریال‌های کمدی متفاوت است؟
• رسانه ها روابط را به طور کلی چگونه به تصویر می کشند؟ آیا استفاده از کلیشه ها به عنوان روشی برای نمایش آنها هرگز مناسب است؟ چرا موضوعاتی مانند مرگ، طلاق، رابطه جنسی و قرار ملاقات در برنامه های تلویزیونی و فیلم ها به طور مکرر مورد بحث قرار می گیرند؟
• چگونه شخصیت‌های داستان تک‌شاخ، کار گروهی و پشتکار را نشان می‌دهند؟ چرا این ویژگی‌های مهم شخصیتی هستند؟

والدین باید بدانند که تک‌شاخ یک کمدی گروهی در مورد مرد میانسالی است که پس از از دست دادن همسرش، با حمایت (یا گاهی دخالت) گروه دوستان و دو دخترش دوباره شروع به قرار گذاشتن می‌کند. لحظات بالغانه بیشتر به شکل جوک‌هایی هستند، مثل صحنه‌هایی که شخصیت‌ها درباره «مست شدن» صحبت می‌کنند، دختری نوجوان که «اجازه می‌دهد پسری سینه‌اش را لمس کند»، زنی که به مردی پیام می‌دهد که اگر می‌خواهد «باهم باشند» با او تماس بگیرد. شخصیت‌ها اغلب نوشیدنی الکلی می‌خورند -- تقریباً در هر جمعی آبجو یا شراب می‌خورند -- اما کسی مست نمی‌شود. رمانس در مرکز این مجموعه قرار دارد و ما قرار‌های زیادی را می‌بینیم. استفاده از الفاظ زشت کم است: «لعنتی»، «خر»، «لعنتی». اعضای خانواده و دوستان به‌طور شیرین از هم حمایت می‌کنند و مراقب هم هستند اما برخی از آنها نسبت به دیگران با دقت بیشتری شخصیت‌پردازی شده‌اند. با این حال، آنها در حل مشکلات استقامت و کار تیمی را نشان می‌دهند.

این سریال بد نیست، دقیقاً – بی‌جذبه هم نیست – اما بیشتر حس می‌شود که از دل سریال‌های دیگر بیرون کشیده شده. گروهی از بزرگسالان را نشان می‌دهد که به شکلی مشکوک، زمان غیرکاری زیادی را با هم می‌گذرانند، مثل سریال فرندز. صحنه‌های شاد و نرم‌فوکوس از یک خانواده را نشان می‌دهد که از گذراندن وقت با هم لذت می‌برند و با موسیقی‌های ملایم و آرام همراه است، مثل سریال‌های فریکز اند گیکس یا خانواده امروزی. و همچنین رژه‌ای از زنان براق را نشان می‌دهد که به شکلی غیرمحتمل خود را به سمت مردی می‌اندازند، به شیوه‌ای شبیه به سریال‌های ساینفلد و دو مرد و نصفی.خوشبختانه، گاگینز در اینجا نقش شیرین را بازی می‌کند، نه تلخ و گزنده، مثل آخرین باری که در سریال معاونان او را دیدید. و همچنین بازی‌های عجیب و غریب واتکینز و کورددری. این موضوع به‌خصوص در صحنه‌های انتخاب‌شده، که اغلب هم اتفاق می‌افتد، جذاب است. در قسمت آزمایشی سریال، وقتی دلایا، شخصیت واتکینز، گریس، ناتالی و وید را پیدا می‌کند که از غذاهای یخ‌زده‌ای که همسایه‌ها بعد از مرگ خانم فلتن آورده‌اند، تغذیه می‌کنند، او می‌گوید: «این نسخه دیزنی از گری گاردنز است.» اما لحظات دیگری هم وجود دارد که به‌شدت شبیه سریال‌های کمدی هستند، مثل وقتی که اولین قرار عاشقانه وید با یک اپلیکیشن، بعد از اینکه او پیشنهاد رفتن به خانه دختر را رد می‌کند و درعین‌حال در را برای آینده باز می‌گذارد و از او می‌پرسد چه ماشینی سوار می‌شود، به‌سرعت به پایان می‌رسد. سریال یونیکورن می‌توانست یک ویرایش دیگر هم داشته باشد، اما اگر از ایده و بازیگرانش خوشتان می‌آید، ارزش دیدن را دارد.