سیب هرگز نمی افتد

در ابتدای فیلم APPLES NEVER FALLS، جوی دِلِنی (با بازی آنت بنینگ) و همسرش استن (با بازی سم نیل) به تازگی از کسب و کار خانوادگی مشهور خود بازنشسته شده‌اند، مدرسه تنیس که حداقل یک قهرمان گرنداسلم را پرورش داده است. به نظر می‌رسد خانواده دِلِنی خانواده‌ای کامل با چهار فرزند کامل هستند: داستان موفقیت تروِی (با بازی جیک لِیسی)، بروک (با بازی ایزی رندلز) که صاحب کسب و کار فیزیوتراپی خود است؛ لوگان (با بازی کانر مِریگان-تِرنر) که یک یوگا کار آرام و علاقه‌مند است و اِمی (با بازی آلیسون بری) که جوی او را جستجوگر خانواده می‌نامد. سپس جوی به طور ناگهانی ناپدید می‌شود و خانواده‌اش را در جستجوی پاسخ‌ها رها می‌کند. آیا این پاسخ‌ها در ساوانا (با بازی جورجی فلاد) پیدا می‌شوند، زنی که به طور ناگهانی وارد زندگی دِلِنی‌ها شد درست قبل از اینکه همه چیز به سمت و سوی بدی برود؟ بر اساس کتابی به همین نام از لیان موریارتی.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این واقعیت صحبت کنند که کتاب‌های لیان موریارتی که به نمایشنامه تبدیل شده‌اند، معمولاً یک فرمول دارند: تعداد زیادی افراد سفیدپوست ثروتمند با رازها و مشکلات رابطه‌ای. اپل‌ها هرگز نمی‌افتند تا چه حد به این فرمول وفادار است؟ آیا این فرمول خوبی است؟
• بسیاری از خط‌های داستانی پرتنش حول شخصیت‌هایی می‌چرخند که فقط با هم صحبت نمی‌کنند و در مورد مشکلات یا اتفاقاتی که در زندگی‌شان رخ می‌دهد، با هم گفتگو نمی‌کنند. آیا این موضوع تنش‌های دراماتیک را در اپل‌ها هرگز نمی‌افتند، از بین می‌برد؟ آیا اگر شخصیت‌ها خودشان را فاش کنند، کل نمایش را خراب می‌کند؟
• درام‌های زیادی در بستر خانواده‌ها اتفاق می‌افتند. چرا؟ این بستر چه امکانات دراماتیکی در اختیار نویسندگان قرار می‌دهد؟ چرا نویسندگان خانواده‌های پیچیده را برای روایت داستان‌های خود انتخاب می‌کنند؟

والدین باید بدانند که اپل هرگز نمی‌افتد، یک درام در مورد خانواده ثروتمند ورزشکار (از جمله آنت بنینگ و سام نیل) است که از هم می‌پاشد وقتی که مادر خانواده ناگهان و به طور مرموزی ناپدید می‌شود. محتوای بزرگسالان شامل زبان (لعنتی، لعنتی، آشغال) و صحنه‌هایی است که شخصیت‌ها را در تختخواب نشان می‌دهد؛ ما آنها را در حال بوسیدن می‌بینیم، اما برهنگی یا رابطه جنسی واقعی وجود ندارد. یکی از شخصیت‌ها همجنس‌گرا است؛ رابطه او با جدیت و احترام برخورد می‌شود. شخصیت‌ها اغلب مشروب می‌خورند و وقتی می‌خورند، بحث می‌کنند؛ انتظار زیادی از لیوان‌های غول‌پیکر شراب در نمایش وجود دارد. نشانه‌های ثروت نیز آشکار است: ماشین‌های شیک، خانه‌های بزرگ، تعطیلات گران‌قیمت.

طرفداران سریال‌های «دروغ‌های کوچک بزرگ» و درام‌های مشابه که بر اساس رمان‌های لیان موریارتی ساخته شده‌اند، احتمالاً انتظار یک داستان پرتنش و پر رمز و راز را دارند، اما این سریال بیشتر به عنوان یک درام شخصیت‌محور موفق است. رازهایی که به آن‌ها اشاره می‌شود و معماها و رمز و رازهایی که سریال «سیب‌ها هرگز نمی‌افتند» بر آن‌ها بنا شده، چندان هیجان‌انگیز نیستند. در عوض، بینندگانی که از این مجموعه لذت می‌برند، بیشتر به روابط پرتنش میان اعضای خانواده دِلِنی علاقه‌مند می‌شوند و از آشنایی با آن‌ها لذت می‌برند. نقش جوی با بازی آنت بنینگ، لذت اصلی سریال «سیب‌ها هرگز نمی‌افتند» است؛ ما بیشتر او را در فلش‌بک‌ها ملاقات می‌کنیم، و بنینگ او را به عنوان زنی که احساس می‌کند هم از زندگی و هم از خانواده‌اش جا مانده، به تصویر می‌کشد.سام نیل در نقش استن، یکی از شاهکارهای اپل است، مجموعه‌ای از تلخی، رقابت و عشق پیچیده به همسر و فرزندانش. اپل ازدواج این شخصیت‌ها را به‌صورت کاملا واقعی به تصویر می‌کشد. رابطه استن و جوی با فرزندانشان هم واقعی به نظر می‌رسد: پیچیده، گاهی شاد و اغلب نه. در سریال‌های گروهی، برای بازیگران دشوار است که خود را متمایز کنند، اما بازیگران بزرگی مثل آلیسون بری و جیک لاسی، جان تازه‌ای به هرکدام از خواهر و برادرهای دِلِنی می‌بخشند. اپل نِور فال ممکن است کسانی را که منتظر افشاگری‌های بزرگ هستند، ناامید کند، اما بینندگانی که از درام‌های خانوادگی غنی لذت می‌برند، مجذوب آن خواهند شد.