فقط قتل‌ها در ساختمان

چارلز (استیو مارتین)، الیور (مارتین شورت) و مابل (سلنا گومز) همسایگانی هستند که گاهی در آسانسور ساختمان آپارتمان لوکس خود در آرکونیا با هم روبرو می‌شوند. اما وقتی یکی از همسایگانشان مرده پیدا می‌شود و این سه نفر متوجه می‌شوند که هر سه به پادکست‌های جنایی واقعی علاقه دارند، ایده‌ای الهام‌بخش به ذهنشان می‌رسد: اگر خودشان یک پادکست در مورد مرگ (قتل؟) همسایۀ سابقشان تولید کنند چه می‌شود؟ چه اتفاقی ممکن است پیش بیاید؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این صحبت کنند که آیا این نوع برنامه‌های جنایی نسبت به برنامه‌های جدی‌تر و تلخ‌تر، جذاب‌تر هستند یا خیر. اگر این‌طور است، چرا؟ آیا جنایت‌هایی مثل قتل در یک فضای کمدی، ناراحت‌کننده‌تر به نظر می‌رسند؟ تماشای خشونت در تلویزیون چه تأثیری دارد؟ این مجموعه چگونه تأثیر خشونت مرکزی خود را کاهش می‌دهد؟
• خانواده‌ها همچنین می‌توانند در مورد چرایی تمرکز بسیاری از برنامه‌های تلویزیونی بر زوج‌های «عجیب و غریب» بحث کنند. آیا این فقط راهی برای ایجاد درگیری است؟ آیا فکر می‌کنید جفت‌های نامحتمل شخصیت‌ها برای نمایش‌های درام بهتر است یا کمدی‌ها؟ این نمایش چگونه تغییر می‌کرد اگر همه بازیگران در دهه ۲۰ سالگی‌شان مثل گومز، یا در دهه ۷۰ سالگی‌شان مثل مارتین و شورت بودند؟
• هدف از همکاری الیور، چارلز و مابل در یک پروژه چیست؟ آیا در زندگی واقعی، هدف مشترک افراد را به هم نزدیک می‌کند؟ چه اهداف مشترکی شخصیت‌های دیگر را در سریال‌های مورد علاقه‌تان متحد می‌کند؟ آیا این سه شخصیت بدون هدف مشترک با هم آشنا می‌شدند؟

والدین باید بدانند که سریال «فقط قتل‌ها در ساختمان» یک کمدی معمایی دربارهٔ قتلی است که همسایگان یک آپارتمان لوکس در شهر نیویورک را متحد می‌کند. با وجود تمرکز بر جنایت و قتل (سه شخصیت اصلی به یک پادکست جنایی واقعی علاقه دارند و تصمیم می‌گیرند خودشان هم یکی بسازند)، این سریال لحنی شوخ‌طبعانه دارد، اگرچه لحظاتی از خشونت هم وجود دارد، مثل وقتی که ما یک جسد با مغز بیرون‌زده می‌بینیم، یا جسد دیگری را که در یک ملحفهٔ خونی پیچیده شده. در غیر این صورت، شخصیت‌ها بیشتر دربارهٔ پیدا کردن سرنخ‌ها و پاسخ‌ها هیجان‌زده هستند؛ شخصیت‌ها با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند و می‌توانند دوستی و حمایتی پیدا کنند که برای مشکلات زندگی‌شان التیام‌بخش است. دو نفر از بازیگران اصلی این سریال مردانی در دههٔ ۷۰ زندگی‌شان هستند و نفر دیگر زنی در دههٔ ۲۰ زندگی‌اش. آنها متوجه می‌شوند که اشتراکات بیشتری با هم دارند تا آنچه در ابتدا تصور می‌کردند، اگرچه زن جوان اغلب به خاطر پیر و از مد افتاده بودن، مردان را سرزنش می‌کند. زبان استفاده‌شده شامل کلمات زشتی مثل "motherf-----g"، "f--k"، و "goddamn" است، و همچنین کلمات زننده‌ای برای قسمت‌های مختلف بدن مثل "nuts". ساختمان مجلل شخصیت‌ها به‌طور مفصل نشان داده می‌شود، از جمله آپارتمان‌های بزرگ و لوکس و لابی باشکوه آن با دربان. محتوای جنسی خیلی کم است، اما ما یکی از شخصیت‌ها را در حال دوش گرفتن می‌بینیم و نگاهی کوتاه به پهلو و سینهٔ او می‌اندازیم. شخصیت‌ها با هم در یک بار می‌نوشند، اما کسی مست نمی‌شود.

این مجموعه ارزشمند و هنری است، یک کمدی-درام گلخانه‌ای در میان ثروتمندان و بیکاران، اما این مجموعه همچنین از نظر سینمایی فیلمبرداری شده و به‌خوبی بازی شده است، با یک فضای جذاب و شخصیت‌های غیرمعمول. قرار دادن داستان سریال فقط قتل‌ها در ساختمان در یک مجتمع مسکونی اشرافی در نیویورک انتخاب الهام‌بخشی بود. با هیئت مدیره مستأجران، قوانین سختگیرانه و جو انزوا، آرکونیا، مجتمع ساختگی سریال، دنیایی در درون دنیای بزرگتر شهر نیویورک است (این مجموعه در مجتمع مسکونی واقعی بلنورد فیلمبرداری شده است)، و تماشای مابل، چارلز و الیور در حال قدم زدن و جستجوی سرنخ‌ها برای معمای قتل که در خانه خودشان اتفاق افتاده، بسیار سرگرم‌کننده است.در مورد سه‌گانه بازیگران اصلی، آنها واقعاً خوب کار می‌کنند؛ مارتین و شورت، البته که در رساندن خطوط حرفه‌ای هستند، اما گومز، کنترپوان ترش و دلپذیری است در مقابل هذیان‌گویی‌های خودشیفتانه‌ای که دو نفر دیگر گاهی مستعد آن هستند. چارلزِ مارتین در حالی که در جستجوی حقیقت با مابل است، با شادی فریاد می‌زند: «اولین سرنخ‌مان را پیدا کردیم!» و مابل با بی‌تفاوتی جواب می‌دهد: «بله، می‌دانم. من هم آنجا بودم.» الیورِ شورت هم پیچیده و دوست‌داشتنی است. او در آپارتمان اغراق‌شده‌اش گیر افتاده است (گذراندن وقت در این خانه‌های مجلل، یکی از لذت‌های کلیدی این سریال است). او با شادی سگش را در کالسکه هل می‌دهد و در مورد پروژه‌های کارگردانی گذشته و آینده‌اش صحبت می‌کند. او به نوبه خود خنده‌دار و دل‌شکسته است. حضور کوتاه اما تأثیرگذار بازیگران محبوب نیویورک مثل تینا فی و فران لبوویتز هم جالب است. سریال فقط قتل‌ها یک آزمایش عجیب اما موفق است.