سرقت ۸۸

در HEIST 88، جرمی هورن (با بازی کورتنی بی. ونس) پسر باهوشی بود که هرگز به دلیل سیاه‌پوست بودن فرصت پیشرفت نداشت. علی‌رغم پذیرفته شدن در کالج‌های برتر، خانواده‌اش توانایی مالی حمایت از او را نداشتند. بنابراین، با استعدادی که در ریاضیات داشت، از پایین‌ترین پله‌ها بالا رفت و با پیچیدگی‌های سیستم بانکداری بین‌الملل آشنا شد. او پس از ترک شغل قانونی خود، از هوش خود برای برنامه‌ریزی و اجرای سرقت از گالری‌ها و موسسات مالی استفاده کرد و ظاهراً ثروتی اندوخت. با این حال، آخرین سرقت او با شکست مواجه شد و قرار است به زندان بیفتد. برای جبران خسارت هم‌دستان سابقش، او یک سرقت نهایی و هوشمندانه را برنامه‌ریزی می‌کند و نقاط ضعف سیستم بزرگ‌ترین بانک شیکاگو را هدف می‌گیرد. برنامه او این است که بانک را وادار کند ۸۰ میلیون دلار به حساب بانکی سوئیسی او منتقل کند. جرمی برای این کار، برادرزاده دی‌جی خود مارشال (بنتلی گرین) که با کمبود پول نقد مواجه است، و دوستان کم‌درآمد او لادونا (پرشیوس وی)، دنی (زاویه کلاید) و ریک (نیکان رابینسون) را به گروه خود اضافه می‌کند. این دوستان، کارمندان بانکی باهوشی هستند که علی‌رغم شایستگی، از ارتقای شغلی جا مانده‌اند، در محله‌های فقیرنشین زندگی می‌کنند و به پول نیاز دارند تا بتوانند خانواده‌های خود را حمایت کنند. آنها با برنامه‌ریزی دقیق جرمی و استفاده از دسترسی همدستانش به کدهای انتقال، فرایند انتقال پول را هک می‌کنند. با پیشرفت سرقت، تنش و هیجان به اوج خود می‌رسد. آیا آنها موفق می‌شوند و از دست قانون فرار می‌کنند؟

• درباره پیام این فیلم می‌توان با خانواده گفتگو کرد. یک مرد سیاه‌پوست مسن، زندگی مجرمانه خود را زمانی که برای جوانان صحبت می‌کند، توجیه می‌کند و نژادپرستی جامعه سفید را دلیل عدم موفقیت خود علی‌رغم هوش، ابتکار و استعدادش می‌داند. آیا با او موافقید؟ چرا یا چرا نه؟
• به نظر شما بهترین راه مبارزه با ناعدالتی چیست؟ آیا ارتکاب جرم، اشتباهات را درست می‌کند؟
• این فیلم می‌خواهد چه احساسی را درباره‌ی برخی جرایم در مخاطب ایجاد کند؟ آیا انتقام‌جویی مجرمانه علیه جامعه‌ای بی‌رحم را توجیه و پشتیبانی می‌کند، یا فقط پیشنهاد می‌کند که برخی اقدامات مجرمانه قابل درک هستند؟

فیلم Heist 88 یک فیلم جذاب و پرهیجان با بازی کورتنی بی. ونس است که بر اساس این پیش‌فرض ساخته شده که افراد قانون‌مندی که دست‌کم گرفته شده و حقوق کمی دریافت می‌کنند ممکن است آنقدر عصبانی شوند که مرتکب جرم شوند. در این فیلم، مغز متفکر جنایت و گروهش سیاه‌پوست هستند و نسبت به نژادپرستی که در طول زندگی‌شان با آن مواجه بوده‌اند، ناراحت و خشمگین هستند که در این زمینه، موضعی کاملاً منطقی است. این سرقت بدون خشونت و کاملاً فکری است، یک بازی باهوشانه برای فریب سیستم‌های مالی بد مدیریت، و بر اساس یک رویداد واقعی ساخته شده است. الفاظی مانند "شیـ...", "احمـ..." و "بیـ..." در فیلم استفاده شده است. بزرگسالان نوشیدنی‌های الکلی مصرف می‌کنند. مردی با اسلحه تهدید می‌شود. طلبکاران مردی را که قادر به بازپرداخت وام خود نیست کتک می‌زنند.

فیلم Heist 88 یک فیلم جذاب و گاهی تند و تیز است که بر پایه‌ی رضایت‌بخشی ساخته شده که افراد قانون‌مند که مورد کم‌توجهی و کم‌توجهی قرار گرفته‌اند ممکن است به اندازه‌ی کافی عصبانی باشند که جرمی را مرتکب شوند. عباراتی مانند «آن را به مرد بچسبان» و «من آن را جبران خسارت برای متولد شدن سیاه می‌نامم» بی‌امیدی و خشم را که کارمندان بانکی سیاه‌پوست روشن در شیکاگو زمانی که یک مجرم راهی برای دریافت پاداش مالی که همه معتقدند از یک سیستم دستکاری شده علیه هر کسی با رنگ پوست آنها سزاوار هستند، نشان می‌دهد. متفاوت از بسیاری از فیلم‌هایی که جرایم ارتکابی توسط مجرمان سیاه‌پوست را به تصویر می‌کشند، در اینجا داستان بر روی کارمندان بانکی تمرکز دارد که در ابتدا بسیار صادق هستند که در جرم شرکت کنند. آنها شهروندان قانون‌مندی هستند که از خانواده‌های خود مراقبت می‌کنند و سعی کرده‌اند «به آن برسند» با پیروی از قوانین، گرفتن شغل، بازی در سیستم. اما رئیس‌های سفید آنها را دور می‌زنند وقتی که زمان ترفیع فرا می‌رسد. آنها حداقل دستمزد را دریافت می‌کنند. آنها در محله‌های خطرناک زندگی می‌کنند.اما حتی با این تحریک‌ها، تصمیم آنها برای تغییر عقیده و پیوستن به جرمی در طرح او ناگهانی و غیرواقعی به نظر می‌رسد. ونس در نقش جرمی، یک توطئه‌گر و عاشق‌پیشه بااستعداد، فوق‌العاده است، اما گاهی اوقات فیلم یا جزئیات را نادیده می‌گیرد یا بد توضیح می‌دهد. دقیقاً چطور سرقت قبلی جرمی با شکست مواجه شد؟ چه کار وحشتناکی به هم‌دستان دزدش کرد که اینقدر عصبانی‌شان کرد؟ جرمی خونسرد است و وقتی بانک‌ها را "بی‌احتیاط، فربه، پرمدعا و ناکارآمد" توصیف می‌کند، طوری صحبت می‌کند که گویی بانک‌ها باید به خاطر بی‌کفایتی‌شان مورد سرقت قرار گیرند. این نوع فلسفه‌بافی، درخشش جرمی را به چیزی شبیه به یک فروشنده که ایده‌های به‌وضوح غلط می‌فروشد، تنزل می‌دهد. وقتی از او پرسیده می‌شود که چرا دارد بانک را می‌دزدد، می‌گوید: «برای آزمایش سیستم.» اما می‌فهمیم که بانک در حال بازنگری و کامپیوتری کردن سیستم است - آنها واقعاً می‌دانند که سیستم خوب نیست. چرا به آزمایش نیاز دارد؟ چرا مارشال دوستانی را که در یک بانک کار می‌کنند، به شام با عمویش دعوت می‌کند؟ چرا نام خانوادگی جرمی هورن با نام برادرش متفاوت است؟ در فیلمی با چنین پیش‌زمینه جذابی، این جزئیات کوچک هستند که آزاردهنده می‌شوند.