نقطه عطف

در فیلم MILESTONE، غالیب (با بازی سوویندر ویکی) راننده کامیونی کهنه‌کار است که به تازگی ۵۰۰,۰۰۰ مایل با کامیونش رانندگی کرده است. باربرها اعتصاب کرده‌اند و غالیب دچار کمردرد شده است، به همین دلیل مجبور می‌شود یک کمک‌راننده غیراتحادیه استخدام کند تا بارها را روی کامیونش بارگیری و تخلیه کند. این موضوع خشم کارگران اعتصاب‌کننده محلی را برمی‌انگیزد و منجر به کتک‌خوردن غالیب در خارج از صحنه می‌شود. غالیب که ساعات طولانی کار می‌کند و از خانه دور است، اخیراً همسرش را از دست داده است، زنی که او به او احترام می‌گذاشت اما ظاهراً ارتباط زیادی با او نداشت. به ما گفته نمی‌شود که او چگونه درگذشته است، اما به دلیلی، بزرگان روستای غالیب او را مسئول می‌دانند و او را مجبور می‌کنند تا از نظر مالی به خواهر و پدر همسرش که زنده مانده‌اند، جبران خسارت کند. او این تصمیم را زیر سؤال نمی‌برد. یک راننده کامیون همسن او که بینایی شبانه‌اش در حال از دست رفتن است، بیشتر می‌نوشد و اخراج می‌شود. غالیب می‌فهمد که نوبت بعدی اوست، موضوعی که زمانی که یک کارآموز به نام پاش (با بازی لکشویر سارن) به او اختصاص داده می‌شود تا با او همراه شود، مشخص می‌شود، به وضوح تا غالیب بتواند به بچه یاد بدهد که شغلش را به دست بگیرد. پاش صادقانه و تحسین‌برانگیز به معلمش نگاه می‌کند و به نظر می‌رسد که احساس بدی دارد که جای مربی‌اش را خواهد گرفت. در پایان، اتفاقی غیرقابل توضیح رخ می‌دهد که نشان می‌دهد زندگی غیرقابل پیش‌بینی است. تمرکز فیلم بر سختی‌های طبقه کارگر و فقرا است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد مشکلات طبقه کارگر زحمتکش صحبت کنند. یک اتحادیه از کارگران اعتصابی، زمینه‌ای از عدالت اجتماعی را در مورد شرایط کاری ناعادلانه فراهم می‌کند. به نظر شما فیلم قصد دارد چه نکته‌ای را بیان کند؟
• درد کمر غالب کار کردن را برایش دشوار کرده است. نظر شما در مورد نگاه مدیران به آسیب او چیست؟ آیا فکر می‌کنید که آنها اهمیت می‌دهند و می‌خواهند به او کمک کنند، یا فکر می‌کنید می‌خواهند او را با فرد جوان‌تر، قوی‌تر و ارزان‌تری جایگزین کنند؟
• فیلم چگونه نشان می‌دهد که همه فکر می‌کنند دیدگاه معتبری دارند؟ برخی از این استدلال‌ها چیست؟

والدین باید بدانند که Milestone یک فیلم تاریک و درون‌نگرانه است که پیرامون موضوعاتی مانند پیری، فقر، بیهودگی تلاش، دو بلا و بدبیاری و ناپایداری همه چیز ساخته شده است. تنها نوجوانان بالغ و پخته می‌توانند از این بررسی فلسفی ناامیدی‌های زندگی از نگاه یک راننده کامیون درون‌گرا لذت ببرند. صحنه‌های خشونت کم و مختصر در خارج از کادر فیلمبرداری شده‌اند (یک مرد کتک می‌خورد) و الفاظ زشت و زننده به صورت محدود و در مواردی مانند s--t، balls، screw، ass، damn، hell، crap، bastard و bitch به کار رفته‌اند. بزرگسالان در فیلم الکل مصرف می‌کنند و گاهی به صورت افراطی. همچنین فردی در فیلم در غم از دست دادن عزیزی به سر می‌برد. این فیلم به زبان هندی و با زیرنویس انگلیسی است. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این فیلم بدون شک دستاوردی برای نویسنده و کارگردان ایوان ایر است، اما این مرثیه غمگین و افسرده درباره نحوه زندگی که شما را تحت فشار قرار می‌دهد، گاهی اوقات نامنسجم و دشوار برای دنبال کردن است. یکنواختی قطعاً استعاره‌ای عمدی از نظام سرمایه‌داری و خودخواهانه‌ای است که کارگران استثمار شده باید تحمل کنند. این موضوع واضح است، اما در بیشتر نیمه اول فیلم، با اطلاعات کمی که در دسترس است، بینندگان ممکن است در مورد ترتیب زمانی روایت داستان دچار تردید شوند. مردی در حال رانندگی یک کامیون است. در صحنه بعدی، همان مرد در حال رانندگی یک جیپ است. آیا این زمان حال است؟ یا گذشته؟ ما نمی‌دانیم. صحنه‌ها در تاریکی تقریباً مطلق فیلمبرداری شده‌اند، که نکته تاکیدی کارگردان را نشان می‌دهد که زندگی تاریک و غمگین است، اما به روشی که به طور غیرضروری باعث خستگی چشم می‌شود. هیچکس لبخند نمی‌زند. هیچ موسیقی‌ای همراه با صحنه‌ها نیست. زنی فوت کرده است. آیا او خودکشی کرده است؟ ما نمی‌دانیم. مشاهدات مرموز و مبهم در میانه گفتگوهای ظاهراً ساده قرار می‌گیرند، به طوری که دیگر نمی‌دانیم شخصیت‌ها در مورد چه چیزی صحبت می‌کنند. افراد به صورت استعاره صحبت می‌کنند، به صورت غیرمنتظره و نامربوط، به گونه‌ای که شخصیت‌ها در موزیکال‌ها ممکن است به صورت ناگهانی شروع به خواندن کنند. در اینجا آنها به فلسفه وجودی می‌پردازند. در حالی که این ممکن است داستانی واضح و قابل درک را برای مخاطب هندی که آموزش دیده است تا ارتباطات مناسب را برقرار کند، بیان کند، بدون در نظر گرفتن مجموعه‌ای از اعمال و هنجارهای فرهنگی هندی، اغلب برای بیننده خارجی دشوار است که نیروهای اجتماعی را که شخصیت‌ها را هدایت می‌کنند، درک کند. چرا شورای روستا از مردی که همسرش را از دست داده است، می‌خواهد که به خواهر و پدرش خسارت بدهد، در حالی که همه آنها به طور مساوی متحمل این فقدان شده‌اند؟این فیلم در ۹۸ دقیقه به طور مداوم استدلال می‌کند که ما همگی به سمت پیری و فرسودگی پیش می‌رویم و به ناچار راه را برای جوان‌ترها باز می‌کنیم تا جایگزین ما شوند. سپس به طور ناگهانی و بدون توضیح تغییر جهت می‌دهد و به این ترتیب بی‌رحمی و تصادفی بودن زندگی را به تصویر می‌کشد و تمام آنچه را که قبلاً اتفاق افتاده بود، زیر سوال می‌برد. تماشای این فیلم دشوار است. اگرچه سرگرمی معیار برتری نیست، اما در حالی که این فیلم تا حدی به خوبی ساخته شده است، قطعاً سرگرم‌کننده نیست.