که مرا به سوی تو می آورد

جین (لوسی هیل) و ویل (نات وولف) در یک مراسم عروسی با یکدیگر آشنا می‌شوند. بعد از کمی معاشقه در مراسم، آن‌ها تلاش می‌کنند تا در اتاق رختکن با هم ارتباط برقرار کنند، اما این اتفاق به‌طور ناگهانی پایان می‌یابد. اما به جای جدا شدن، آن‌ها شب را با هم می‌گذرانند و دربارهٔ تاریخچهٔ پیچیدهٔ روابط عاشقانه‌شان با هم صحبت می‌کنند. در حالی که آن‌ها به روابط گذشته‌شان فکر می‌کنند، مشخص می‌شود که ممکن است در حال پایه‌گذاری رابطهٔ خودشان هم باشند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این موضوع بحث کنند که آیا این فیلم یک کمدی رمانتیک سنتی است یا به ژانر دیگری تعلق دارد. ویژگی‌های این نوع فیلم‌ها چیست؟
• فیلم روابط جنسی را چگونه به تصویر می‌کشد؟ آیا نمایش روابط جنسی در فیلم، در مورد شخصیت‌های جوان و نوجوان و یا شخصیت‌های بزرگسال در دهه سوم زندگی‌شان، متفاوت است؟
• هر دو جین و ویل روابط ناسالمی در گذشته داشته‌اند. کدام یک از این روابط مشکل‌سازتر بوده و چرا؟ چه چیزی رابطه جین و ویل را سالم‌تر می‌کند؟
• چگونه این فیلم اهمیت ارتباط صادقانه را نشان می‌دهد؟ چرا صداقت برای جین اینقدر حساس است؟
• آیا این فیلم باعث می‌شود که بخواهید کتاب را بخوانید؟ آیا ترجیح می‌دهید اول بخوانید و بعد ببینید، یا اینکه اول اقتباس آن را تماشا کنید؟

والدین باید بدانند که این فیلم، یک درام رمانتیک است که بر اساس رمان استیو آرنولد و جولیانا باگوت در سال ۲۰۰۶ ساخته شده و درباره جین (لوسی هیل) و ویل (نات وولف) است، دو نفر در دهه سوم زندگی‌شان که در یک مراسم عروسی با هم آشنا می‌شوند و در نهایت رازها و اعترافاتی در مورد گذشته‌های عاشقانه‌شان با هم به اشتراک می‌گذارند. این داستان‌ها شامل فلش‌بک‌های متعددی به گذشته‌های جنسی و روابط عاشقانه شخصیت‌های اصلی است، با صحنه‌های عاشقانه، گفتگوهای جنسی و کمی برهنگی جزئی (بدون لباس، سینه مرد، پاها). در این فیلم از الفاظ تند و زننده (به‌طور عمده اف و افینگ) به‌طور مکرر استفاده شده است، همچنین مصرف مواد مخدر و الکل، گاهی به‌طور افراطی، به تصویر کشیده شده است، با یک شخصیت که از اعتیاد بهبودیافته بود، اما دوباره به مصرف مواد روی می‌آورد. این فیلم احتمالاً برای طرفداران فیلم‌های کمدی رمانتیک جذاب خواهد بود، اما خیلی طنز ندارد و موضوعات آن می‌توانند بسیار جدی و بالغانه باشند، به‌ویژه اینکه شخصیت‌ها با مشکلات سلامت روان و سوء مصرف مواد دست و پنجه نرم می‌کنند، و یکی از آنها به دلیل خودزنی می‌میرد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب‌های فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این رمانس غیرمعمول آنقدر سرگرم‌کننده و خنده‌دار نیست که بتوان آن را یک کمدی رمانتیک دانست، اما با این حال به لطف بازی‌های درخشان بازیگران اصلی، توانسته جذاب باشد. این فیلم، بازگشت هیل و پیتر هچینگز، کارگردان فیلم بازی نفرت‌انگیز است، اما شیمی بین بازیگران در اینجا به اندازه‌ی داستان عاشقانه‌ی دشمنان به عاشقان، قابل لمس نیست. این داستان (که اقتباسی است) بر روی یک رمانس یک روزه بین دو غریبه تمرکز دارد که به مرور به مرور به یک تاریخچه از روابط گذشته‌ی آن‌ها تبدیل می‌شود. چون مخاطبان بخش زیادی از فیلم را با دیدن شخصیت‌های اصلی در کنار معشوقه‌های سابقشان می‌گذرانند، ممکن است به اندازه‌ی کافی در رابطه‌ی واقعی این زوج در فیلم، احساس سرمایه‌گذاری نکنند. می‌توان به راحتی دید که این پیش‌فرض چقدر بهتر از صفحه‌ی نمایش روی کاغذ کار می‌کند.با وجود پیچیدگی‌های رمانتیک داستان، هیل و ولف به اندازه کافی با استعداد هستند تا باورپذیر جلوه دهند که شخصیت‌هایشان به هم نزدیک‌تر می‌شوند، در حالی که اعتراف‌های صادقانه‌ای در مورد روابط قبلی‌شان می‌کنند، برخی از این اعتراف‌ها شامل خیانت، سوء مصرف مواد و بیماری روانی است. در نقش معشوقه‌های گذشته، جنیویو آنجلسون، بریتنی الدفورد، الکساندر هاج و جان گالگر جونیور به عنوان شرکای محوری ویل و جین در دهه بیست زندگی‌شان درخشیده‌اند. برای طرفداران فیلم‌های عاشقانه که روابط بین دو شریک "ناهنجار" را دوست دارند، این فیلم انتخاب خوبی است، اما برای کسانی که ترجیح می‌دهند فیلم‌های کمدی رمانتیک سبک‌تر و خنده‌دارتری ببینند، باید بدانند که Which Brings Me to You پر از درام و ترومای شخصی است.