آب های جهنمی

در آب‌های تاریک، رابرت بیلات (با بازی مارک رافلو) وکیل دادگستری است که در سینسیناتی برای یک شرکت بزرگ کار می‌کند که تخصصش دفاع از شرکت‌های بزرگ شیمیایی است. در آستانه ارتقای شغلی، بیلات از ویلبر تننت (با بازی بیل کمپ) بازدید می‌کند، یک کشاورز که بدون اطلاع قبلی به دیدار او می‌آید. تننت که مادربزرگ بیلات را می‌شناسد، می‌خواهد وکیلش به او کمک کند تا بفهمند چه چیزی گاوهایش را می‌کشد. از روی حس وظیفه، بیلات از مزرعه تننت بازدید می‌کند و از آنچه می‌بیند شوکه می‌شود. او تصمیم می‌گیرد که وضعیت را بررسی کند و مطمئن است که به زودی حل خواهد شد. اما خیلی زود متوجه می‌شود که علاوه بر حیوانات، مردم هم مسموم شده‌اند. بعد از کشف وجود یک ماده شیمیایی مخفی، بیلات در نهایت شرکت بزرگ دوپونت را به دادگاه می‌کشد، فرایندی که سال‌ها طول می‌کشد، ازدواجش با سارا (با بازی آن هاتاوی) را تحت تاثیر قرار می‌دهد و سلامت خودش را به خطر می‌اندازد. اما جان تعداد زیادی از مردم در خطر است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد تصاویر ناراحت‌کننده و/یا خشونت‌آمیز فیلم آب‌های تاریک صحبت کنند. فیلم تا چه حد این تصاویر را نشان می‌دهد؟ آیا این میزان برای رساندن پیام فیلم کافی است؟ آیا زیاد است؟ آیا کم است؟
• آیا بیلات یک الگوی مناسب است؟ در این فیلم چه دستاوردی دارد؟ و چه چیزهایی را فدا می‌کند؟
• با احتمال شکست مواجه شدن چه حسی دارد؟ چرا اغلب رها کردن آسان‌تر از ادامه مبارزه است؟
• این فیلم در مقایسه با فیلم‌های دیگر در مورد مسائل اجتماعی واقعی چگونه است؟

والدین باید بدانند که فیلم آب‌های تاریک، درام الهام گرفته از مقاله‌ای در مجله نیویورک تایمز در سال ۲۰۱۶ است، در مورد شرکت بزرگ شیمیایی دوپونت که آگاهانه از مواد سمی در محصولات میلیارد دلاری خود استفاده می‌کند. مارک رافالو در نقش وکیل واقعی رابرت بیلات بازی می‌کند که تلاش می‌کند برای قربانیان این مواد شیمیایی بجنگد. این فیلم بسیار تکان‌دهنده و ناراحت‌کننده است، اما فوق‌العاده ساخته شده و تماشای آن قطعاً ارزش دارد. انتظار تصاویر ناراحت‌کننده‌ای را داشته باشید، از جمله گاوهای بیمار و در حال مرگ، اعضای بدن گاوهای بیمار، ناهنجاری‌های انسانی، شلیک به گاو با تفنگ (برخی خون نشان داده می‌شود)، و خانه‌ای که به آتش کشیده می‌شود. زبان فیلم نسبتاً تند است و چند بار از کلمات لعنتی، آشغال، خدا لعنتت کند و موارد مشابه استفاده می‌شود. در یک صحنه، نوجوانان بدون لباس شنا می‌کنند و برای مدت کوتاهی یک باسن برهنه نشان داده می‌شود. در یک مهمانی، نوشیدن الکل و سیگار کشیدن در پس‌زمینه وجود دارد. برای اینکه در جریان فیلم‌های مشابه قرار بگیرید، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

فیلم‌های مسئله‌محور غیرمعمول نیستند، اما این درام اساسی احساس صریح‌تر و واقعی‌تری نسبت به بیشتر آنها دارد؛ صبور، بی‌باک و عاری از هرگونه خودستایی توخالی است. ستاره رافالو یکی از کلیدهای موفقیت «آب‌های تاریک» است که بر اساس مقاله‌ای از مجله نیویورک تایمز در سال ۲۰۱۶ ساخته شده است؛ او عمیقاً در یک اجرای واقع‌گرایانه و غیر ستاره‌وار فرو می‌رود (او همچنین تهیه‌کننده فیلم است). اما زنگ‌زننده این تولید، کارگردان تاد هینز است که بیشتر به خاطر سریال‌های تلویزیونی لذت‌بخش و تندوتیزش به نام‌های «دور از بهشت» (۲۰۰۲) و «کارول» (۲۰۱۵) و پالت‌های رنگی نقاشی‌مانندشان شناخته می‌شود. اما در اوایل دوران کاری‌اش، هینز مستقیماً با بیماری در فیلم‌هایی مانند «سم» (۱۹۹۱) و «امن» (۱۹۹۵) مواجه شد؛ در فیلم دوم، داستان زنی را روایت می‌کند که از نوعی بیماری ناشناخته و نامشخص «محیطی» رنج می‌برد.این موضوع مستقیماً به فیلم آب‌های تاریک می‌رسد، و هینز به این فیلم همان حس ناخوشایند و آشفته را می‌دهد. در یکی از صحنه‌ها، بیلوت از نماینده دوپونت سؤال می‌کند و عکسی از پسری به نام باکی بیلی، فرزند زنی که در دوپونت کار می‌کرد، به او نشان می‌دهد که دچار ناهنجاری‌های شدید صورت است؛ و آن نماینده شرکت حتی نمی‌تواند به عکس نگاه کند. بعداً، هینز کودک واقعی و واقعی را به ما نشان می‌دهد، که اکنون بزرگ شده است، و از بینندگان می‌خواهد که واقعاً نگاه کنند و روی برنگردانند. هینز با کمک فیلمبردار ادوارد لاخمن، فیلم را با فقدان رنگ و تمرکز بر اتاق‌های بی‌روح هیئت مدیره، نمای بیرونی برفی و گل‌آلود، و حس کلی ناسالمی در اطراف، به تصویر می‌کشد. گویی خود هوا سمی است. با ادامه فیلم، مشخص می‌شود که در این نبرد داوود و جالوت، هیچ پیروز واضحی وجود ندارد و در واقع، جنگ همچنان ادامه دارد.