کودک آساکوسا

تیکه (یویا یاگیرا) جوانی است که شهر کوچک خود در ژاپن را به مقصد توکیو ترک کرده است تا به نوعی هنرمند شود. او بچه آساکوسای عنوان است، پسری بدون استعداد یا مهارت خاصی، فقط با جرقه‌ای از آرزوی مبهم، که شغلی به عنوان پسر آسانسور و خدمتکار یک باشگاه استریپ پیدا می‌کند. با وجود فضای کثیف، این باشگاه متعلق به فوکامی (یو اوئه‌چیمیزو) است، یک کمدین سختگیر اما مورد احترام که در میان استریپ‌ها با گروه شاگردانش نمایش‌های کمدی اجرا می‌کند. تماشاگران اندک و درآمد رو به کاهش است. تیکه در حضور فوکامی تعظیم می‌کند و می‌لرزد، مردی خشن است که هر جمله‌ای را با "ای احمق!" یا "ای ابله!" به پایان می‌رساند. اما به درخواست تیکه، او کلاس‌های رقص کلاغه پیشنهاد می‌دهد و بچه را می‌بیند که بی‌وقفه در هر زمان آزاد تمرین می‌کند. وقتی اراده و مصمم بودن تیکه را می‌بیند، فوکامی دستورالعمل‌های سختگیرانه‌ای درباره ذات کمدی خوب و مسئولیت‌های سرگرم‌کننده ارائه می‌دهد. استانداردهای او آنقدر بالاست که حتی تماشاگران را به خاطر خندیدن به جوک‌های بد سرزنش می‌کند. سرانجام، او به تیکه شانس بازی در یک نمایش کمدی می‌دهد و به دیگران می‌گوید که معتقد است تیکه "آن را انجام خواهد داد" و به یک "ستاره" تبدیل خواهد شد. وقتی تیکه فوکامی را ترک می‌کند تا تلاش کند همین کار را بکند، استاد عصبانی و بی‌چیز است، اما به طرز عجیبی حمایتی نیز هست. کمی بعد، تئاتر به دلیل فشارهای مالی بسته می‌شود. فوکامی دچار مشکلات مالی می‌شود، شغل عادی پیدا می‌کند و به نوشیدن روی می‌آورد، در حالی که ستاره تیکه در حال ظهور است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد پتانسیلی که فوکامی در تیکِ بی‌دست‌وپا می‌بیند صحبت کنند. آیا فیلم توضیح می‌دهد که چرا فوکامی به تیک ایمان داشت؟
• آیا این فیلم بینشی درباره‌ی ویژگی‌های لازم برای تبدیل شدن به یک کمدین یا سرگرمی‌ساز ارائه می‌دهد؟
• آیا بر اساس توصیفات ارائه‌شده از «تِیکِ» جوان، ممکن است که او روزی به فردی که در پایان داستان ملاقات می‌کنیم تبدیل شود؟ چرا یا چرا نه؟

کودک آساکوسا" یک درام ژاپنی است که بر اساس رمانی خودزندگی‌نامه‌ای از تاکشی کیتانو (که در ژاپن با نام هنری بیت تاکشی شناخته می‌شود) ساخته شده است. این فیلم داستان یک کمدین محترم که صاحب یک باشگاه استریپ‌تیز و گروه تئاتر است و همچنین شاگرد بی‌تجربه‌ای که به او آموزش سرگرمی می‌دهد را روایت می‌کند. احساسات و وابستگی‌هایی که استادان و شاگردان را به هم پیوند می‌دهد، به راحتی قابل تشخیص است، اما ممکن است بسیاری از شوخی‌های فیلم برای مخاطب آمریکایی گیج‌کننده باشد تا خنده‌دار. صحنه‌های اصلی فیلم در یک باشگاه استریپ‌تیز اتفاق می‌افتد، اگرچه هیچ برهنه‌ای در فیلم نشان داده نمی‌شود. الفاظی مانند "س--ت"، "بی‌شرف"، "کثافت"، "جهنم"، "بنگ"، "توپ"، "پیسی"، "پانک"، "خراب"، و "سیسی" در فیلم استفاده شده است. یک زن به مردی می‌گوید که نمی‌تواند با او "بنگ" کند. شخصیت‌ها سیگار می‌کشند و الکل می‌نوشند. همچنین صحنه‌ای وجود دارد که شخصی در یک آتش‌سوزی تصادفی آسیب می‌بیند. در یک صحنه دیگر، مردی در یک حادثه قدیمی همه انگشتان یک دستش را از دست داده است.

کودک آساکوسا" لحظات سرگرم‌کننده‌ای دارد، اما در شخصیت‌پردازی "تیکانو" کم می‌آورد. مخاطبان آمریکایی احتمالاً با مشکل آشنا نبودن با "تاکشی تیکانو"، هنرمند واقعی که این فیلم بر اساس زندگی او ساخته شده، مواجه هستند. به جز مصمم بودن تیکانو برای یادگیری رقص کوبه‌ای، ما شاهد هیچ نشانه‌ای از استعدادهای پنهان کمدی یا دیگر توانایی‌ها در او نیستیم و این ما را به شک می‌اندازد که استاد بزرگ "فوکامی" چه چیزی در او دیده است. اعتماد به نفس اسطوره سرگرمی که در انتهای فیلم با او ملاقات می‌کنیم هیچ ارتباطی با آن پسر خجالتی و خوددار سابق ندارد و ما را متقاعد نمی‌کند که چنین تحولی می‌تواند به صورت معقول اتفاق افتاده باشد.درک ادعای استعداد فوکامی و موفقیت کومی تیک در کمدی، با نمایش اسکت‌ها و دیالوگ‌های کمدی پیچیده‌تر می‌شود که باعث خندهٔ تماشاگران ژاپنی می‌شود اما احتمالاً برای یک بینندهٔ آمریکایی حتی یک لبخند هم ندارد. بیشتر اجراها به‌صورت داد زدن و بحث‌های متقابل بدون شوخ‌طبعی خاصی به نظر می‌رسند، حتی زمانی که تیک تلاش می‌کند تا تیزی و ناسزاگویی‌های لنی بروس، کمدین آمریکایی را تقلید کند. ما باید به‌سادگی بپذیریم که این افراد از نظر فیلم، نوابغ کمدی به سبک ژاپنی هستند. همچنین این سؤال مطرح است که چرا فوکامی «مشهور» به اجرای اسکت‌هایی بین نمایش‌های استریپ محدود شده است؟ تیک‌های صورت زیاد تیک نیز یک راز هستند. تیک واقعی این عارضه را دارد، اما بازیگر او به نظر می‌رسد در هر صحنه تیک متفاوتی دارد. فیلم نمرهٔ بالایی برای جاه‌طلبی دریافت می‌کند، به‌ویژه اینکه سلطهٔ آهستهٔ تلویزیون در دههٔ ۱۹۶۰ را بر تئاتر قدرتمند سابق در ژاپن مستند می‌کند. اما نمرهٔ پایین‌تری برای انسجام داخلی آن در نظر گرفته می‌شود. از جنبه‌های مثبت، بازیگران اصلی خوب هستند. یاجیرا جایزهٔ بهترین بازیگر مرد را در جشنواره فیلم کن برای فیلم «هیچکس نمی‌داند» دریافت کرد که زمانی که فقط ۱۴ سال داشت، در آن ظاهر شد. او نقش چشمگیرتری در این فیلم دارد، اما اوزومی اجرای بسیار ظریف‌تر و تأثیرگذارتری ارائه می‌دهد.