درب و داغون

لوک برونر (آرنولد شوارتزنگر) بعد از یک عمر انجام عملیات مخفی برای سیا (که آنقدر محرمانه بودند که حتی به خانواده اش هم چیزی نگفت) در فیلم فوبار، بیش از هر زمان دیگری آماده بازنشستگی و بازگشت به زندگی عادی است. او می‌خواهد وقت بیشتری را با نوه‌هایش بگذراند و شاید بتواند محبت همسر سابقش تالی (فابیانا اودنیو) را دوباره به دست آورد. اما وقتی سیا برای یک ماموریت آخر به او نیاز پیدا می‌کند، متوجه می‌شود که او تنها مامور سیا در خانواده نیست. حالا نجات دنیا به لوک و دخترش اما (مونیکا باربارو) بستگی دارد... اگر بتوانند بحث و جدل را کنار بگذارند و با هم همکاری کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد فیلم‌های اکشن و نحوه نمایش خشونت به عنوان چیزی هیجان‌انگیز صحبت کنند. چگونه فیلم FUBAR تاثیر مرگ و خشونت را به گونه‌ای کم‌رنگ می‌کند که به اندازه واقعیت آزاردهنده نباشد؟ پیامدهای واقعی خشونتی مانند آنچه در FUBAR دیده می‌شود، چیست؟
• فوبار شبیه به فیلم‌های اکشن کمدی مانند دروغ‌های حقیقی است که آرنولد شوارتزنگر در آن بازی کرده است. آیا فوبار می‌توانست به عنوان یک فیلم بهتر از یک سریال باشد؟ چرا یا چرا نه؟
• آرنولد شوارتزنگر برای دهه‌ها یک ستاره محبوب سینما بوده است. چگونه خاطرات شما از نقش‌های گذشته او، دیدگاه شما را نسبت به او در نقش لوک برونر تغییر می‌دهد؟ او چه شهرت و پیشینه‌ای را با خود به این نقش می‌آورد، و چگونه بر دریافت مخاطب از او تأثیر می‌گذارد؟

والدین باید بدانند که فوبار یک مجموعه کمدی اکشن ماجراجویی در مورد پدر و دختری است که در سازمان سیا با هم اختلاف دارند. محتوای بالغانه در این مجموعه زیاد است، اما فضای سبک مجموعه تا حدی تاثیر آن را کم می‌کند. خشونت در این مجموعه زیاد و خشن است، اما باز هم تا حدی ملایم است: مرگ‌ها اغلب خارج از صحنه اتفاق می‌افتند و اگرچه خون و اجساد را می‌بینیم، اما مرگ اغلب به عنوان چیزی اجتناب‌ناپذیر در محیط جاسوسی به تصویر کشیده می‌شود و کسانی که کشته می‌شوند اغلب افراد ناشناس و دست‌نشانده هستند. محتوای جنسی کمتر است، اما جوک‌های زشت و زننده‌ای وجود دارد، مانند صحنه‌ای طولانی که در آن یکی از شخصیت‌ها یک اسباب‌بازی جنسی پیدا می‌کند و مدام آن را روشن می‌کند. فحش و ناسزا در این مجموعه زیاد است: فاک، آشول، شیت. شخصیت‌ها در بسیاری از صحنه‌ها الکل می‌نوشند و یکی از شخصیت‌های اصلی سیگار برگ می‌کشد. تم‌های مثبت این مجموعه شامل شجاعت و عشق به کشور است، اما بسیاری از جوک‌ها بر مردانگی یک شخصیت تمرکز دارند و در مورد کارهایی که مردان واقعی انجام می‌دهند یا انجام نمی‌دهند می‌چرخند. بازیگران این مجموعه از نظر سن، نژاد، نوع بدن و هویت جنسی متنوع هستند، اما شخصیت‌های اصلی همه سفیدپوست و از طبقه متوسط رو به بالا هستند.

این سریال ماجراجویانه و دو قطبی قابل پیش بینی است و به صورت تنبلی نوشته شده، اما بازیگران فوق العاده، جلوه های بصری جذاب و داستانی دارد که ساده و راحت قابل دنبال کردن است. بینندگانی که قبلا طرفدار شوارتزنگر بوده اند یا کسانی که از جریان مداوم فیلم های اکشن او از دهه 1980 لذت برده اند، احتمالا از FUBAR لذت خواهند برد. FUBAR یادآور فیلم هایی مثل دروغ های حقیقی است، با لحنی سبک و طنز، پیچیدگی های خانوادگی و خشونتی بدون تاثیرات احساسی زیاد. طرفداران فیلم های اکشن که به دنبال انسجام و واقع گرایی داستانی نیستند، از دیدن شوارتزنگر در حال بیان بازی های کلامی و شلیک اسلحه یک بار دیگر لذت خواهند برد، و هر قسمت به سرعت می گذرد، در مسیر رسیدن به پایانی که احتمالا شخصیت ها را در حال خندیدن، در آغوش گرفتن، یا هر دو نشان می دهد.بینندگانی که قبلا طرفدار فیلم‌های اکشن نبوده‌اند یا از آرنولد شوارتزنگر تحت تاثیر قرار نگرفته‌اند، احتمالا با دیدن FUBAR نظرشان عوض نخواهد شد. قسمت اول با آهنگ Sympathy for the Devil از رولینگ استونز شروع می‌شود، انتخابی کلیشه‌ای (و بیش از پنج دهه قدیمی) که نشانه‌ای از اتفاقات بعدی است. سپس مقدمه‌ی داستان آغاز می‌شود: لوک برونر و دخترش اما هر دو جاسوس‌های فوق‌العاده‌ای هستند اما هیچ‌کدام از همکاری دیگری با سیا اطلاع ندارند! آنها باید با هم متحد شوند تا یک شرور بزرگ و سلاح فوق‌العاده مرگبارش را از بین ببرند، اما در همین حین دست از دشمنی بر نمی‌دارند، بنابراین سیا آنها را با هم به مشاوره روان‌درمانی می‌فرستد! روان‌درمانگر در جلسات از عروسک‌ها استفاده می‌کند! اگر این افشاگری قبلا شما را به خنده انداخته، احتمالا FUBAR مناسب شما نیست.