بله

فیلم وی‌هایز از روز کریسمس سال ۱۹۸۷ آغاز می‌شود، زمانی که رالف ۱۲ ساله (میسون مک‌ناتی) شروع به استفاده از هدیه بزرگش می‌کند: یک دوربین فیلم‌برداری که ناخواسته با آن بر روی ویدئوی عروسی والدینش ضبط می‌کند. این فیلم که با فرمت VHS و Betamax فیلمبرداری شده، مانند فیلم‌های پیدا شده‌ای است که همه چیز را روی نوار VHS رالف نشان می‌دهد: ماجراهای روزانه رالف با دوستانش، برنامه‌های تلویزیونی مختلف که روی ویدئو کاست ضبط می‌کند و تکه‌های باقیمانده از ویدئوی اصلی عروسی. برنامه‌های تلویزیونی تخیلی که رالف ضبط می‌کند، طنزهایی از برنامه‌های تلویزیونی دهه ۸۰ هستند: آگهی‌های بازرگانی وجود دارند (با بازی توماس لنون و کورتنی پائوروسو در نقش مجریان به سبک QVC)، درام‌های جنایی/پلیسی واقعی، ویژه برنامه‌های بررسی آثار باستانی تلویزیون عمومی (با حضور مارک پروشک به عنوان ارزیاب)، و برنامه‌های دیروقت مانند نقاش مناظر شاد (کری کنی) (و حتی آثار شادتر و sugestive). همچنین در این فیلم، صحنه‌های عاشقانه ویرایش‌شده‌ای وجود دارد که بینندگانی با سن خاص را به یاد اصطلاح "Skinemax" می‌اندازد، برنامه‌های گاراژ-باند دسترسی عمومی و موارد بیشتر -- از جمله حضور افتخاری والدین نویسنده-کارگردان جک هنری رابینز، سوزان ساراندون و تیم رابینز.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره‌ی محتوا و شوخی‌های دو پهلو در فیلم VHYes با هم صحبت کنند. به نظر شما مخاطب هدف این فیلم چه کسانی هستند؟ آیا برای درک شوخی‌ها باید با دهه‌ی ۸۰ آشنا بود؟
• چرا فکر می‌کنید فیلم‌هایی با تم نوستالژی محبوب هستند؟ دربارهٔ طبیعت سریال‌ها و فیلم‌های بازگشت به گذشته در فرهنگ عامه صحبت کنید. اگر دهه‌های ۸۰ و ۹۰ اکنون محبوب هستند، فکر می‌کنید کدام دهه‌ها در دهه‌های ۸۰ و ۹۰ محبوب بودند؟ فیلم‌های نوستالژیک به ما فرصتی برای گریز از واقعیت و سفر به گذشته می‌دهند، و این ممکن است یکی از دلایل محبوبیت آنها باشد. این فیلم‌ها و سریال‌ها می‌توانند ما را به دوران خوش‌بینی، سادگی یا حتی نوآوری‌های فرهنگی ببرند. در فرهنگ عامه، ما شاهد گرایشی به سوی برنامه‌های تلویزیونی و فیلم‌هایی هستیم که به عمد به عقب برمی‌گردند و از مد، موسیقی و آیکون‌های فرهنگی دهه‌های گذشته تقلید می‌کنند. این روند می‌تواند به عنوان پاسخی به نیاز مخاطبان برای راحتی و آشنایی در دنیایی که دائماً در حال تغییر است، دیده شود. در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰، ما شاهد علاقه به فرهنگ و مد دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ بودیم. سریال‌هایی مانند "شاد روزها" (Happy Days) و "گریس" (Grease) با نمایش نسخه‌ای رمانتیک و گاهی طنزآمیز از آن دوران، محبوبیت زیادی پیدا کردند. همچنین، فیلم‌هایی مانند "پس از ظهر سگی" (Dog Day Afternoon) و "پدرخوانده" (The Godfather) که در دهه‌های ۱۹۷۰ و حتی اوایل ۱۹۶۰ ساخته شدند، به بررسی فرهنگ و سیاست آن دوران پرداختند. بنابراین، می‌توان گفت که هر دوره‌ای علاقه‌مند به کاوش و بازدید از گذشته است، چه برای یافتن راحتی و آشنایی، چه برای کشف فرهنگ و هنر دوره‌های پیشین.
• آیا در این فیلم، شخصیتی به عنوان الگو وجود دارد؟ اگر وجود دارد، چه ویژگی‌های شخصیتی مثبتی را به نمایش می‌گذارد؟ و اگر نه، آیا وجود الگوها در فیلم‌ها مهم است؟

والدین باید بدانند که وی‌اچ‌یس یک کمدی رترو در مورد یک پسر دبیرستانی است که در کریسمس یک دوربین ویدیویی هدیه می‌گیرد و شروع به ضبط زندگی روزمره خود بر روی نوار ویدئویی عروسی والدینش می‌کند. این فیلم که توسط جک هنری رابینز کارگردانی شده و به طور کامل بر روی نوارهای وی‌اچ‌اس و بتامکس فیلمبرداری شده، بین ضبط صحنه‌های زندگی پسر، نوارهای ویدئویی برنامه‌های تلویزیونی تخیلی و قطعات کوتاهی از ویدئوی عروسی سوئیچ می‌کند. در این فیلم صحنه‌های sugestive زیادی وجود دارد، به ویژه در تقلیدهای طنزآمیز فیلم‌های نیمه‌شب و حتی در تبلیغات بازرگانی و برنامه‌های نقاشی. به عنوان مثال، نقاشی یک نقاش زن به سبک باب راس، بیشتر شبیه دنیس رادمن در حال انجام عمل جنسی بر روی نقاش است تا یک حرکت بسکتبال، و فیلم‌های بعد از نیمه‌شب مانند "زمستان داغ" داستان‌هایی شهوانی با بودجه کم هستند (هیچ برهنه‌ای به تصویر کشیده نمی‌شود). شخصیت‌ها همچنین از کلمات رکیک ("لعنت"، "کثافت" و غیره) استفاده می‌کنند، اظهارات بی‌ادبانه می‌کنند و وسایل استعمال مواد مخدر به تصویر کشیده می‌شود. طنزهای درام جنایی واقعی شامل شخصیت‌های کشته‌شده در حمام خون و نزاعی است که در مراسم عروسی اتفاق می‌افتد. علی‌رغم حضور برخی چهره‌های مشهور و خنده‌های گاه‌وبیگاه، این کمدی مستقل احتمالاً برای مخاطبان عام جذابیت ندارد.

گاهی خنده‌ها و حس نوستالژیک عجیب و غریب این کمدی مستقل سرگرم‌کننده است، اما نبود یک طرح منسجم و زمان بسیار کوتاه فیلم، ارزش سرگرمی آن را کاهش می‌دهد. کسانی که در دهه ۸۰ بزرگ شده‌اند، طنزپردازی آن دوره تلویزیونی را دوست خواهند داشت، به‌ویژه طنز کنِی بر نسخه‌ی زنانه‌ی باب راس ــ آن نقاش آرام‌صدا با درختان شاد ــ که پیچشی ریسک‌برده و غافلگیرکننده دارد. لنون و پراکش پیشکسوتان کمدی هستند و بهترین کارشان را با فیلم‌نامه‌ای که به نظر بداهه می‌آید انجام می‌دهند، اما فراتر از شوخی‌های طنز، چیز دیگری وجود ندارد.داستان رالف در نیمه‌ی دوم فیلم VHYes آشکار می‌شود، اما حتی گفتگوی احساسی او با نسخه‌ی ماورایی مادرش نیز کافی نیست تا مجموعه‌ی نامتجانس گزیده‌های تلویزیونی، جزئیات عروسی و فیلم‌های مدرسه‌ی راهنمایی فیلم را به هم پیوند بزند. این واقعیت که فیلم در واقع با VHS و Beta فیلمبرداری شده، تجربه‌ای اصیل اما کمتر لذت‌بخش را رقم می‌زند. با این حال، با وجود نقص‌ها، هنوز هم در این فیلم شوخی‌های بامزه‌ای وجود دارد که شما را کنجکاو می‌کند رابینز چه کاری می‌تواند با یک فیلم بلندتر انجام دهد.