پدر خون‌آشام

داستان خون‌آشام پدر در سال ۱۹۶۲ اتفاق می‌افتد، زمانی که دکتر ریموند والنسکی (جکسون هرست)، روانشناس، تلاش می‌کند تا با زندگی جدید خود به عنوان یک خون‌آشام کنار بیاید. او توسط الهه دنیای زیرین تبدیل به خون‌آشام شده تا بتواند به موجودات ماوراء طبیعی دیگر مشاوره دهد. در همین حال، همسر کاملاً انسان او، ناتاشا (امیلی اوبراین)، تلاش می‌کند تا هویت جدید ریموند را از دختر نوجوانشان و همسایگان مخفی نگه دارد.

• ویژگی‌های خانواده‌های تلویزیونی کلاسیک آمریکایی در دهه ۱۹۵۰ را با خانواده‌های واقعی مقایسه کنید. چه شباهت‌ها و تفاوت‌هایی وجود دارد؟ این فیلم چگونه به طنزپردازی در مورد این ویژگی‌ها می‌پردازد؟
• چطور می‌توانید پدر خون‌آشام را با فیلم‌های ترسناک دیگری که دیده‌اید مقایسه کنید؟
• تفاوت طنز، تقلید و شوخی چیست؟ تفاوت کیتشی و کمپی در چیست؟ این فیلم را در کدام دسته قرار می‌دهید؟
• در این فیلم، مصرف مواد مخدر، الکل و سیگار چگونه به روایت داستان کمک می‌کنند؟ آیا این اعمال را جذاب و سرگرم‌کننده نشان می‌دهند؟

والدین باید بدانند که فیلم «پدر خون‌آشام» یک کمدی طنز است که تصور می‌کند کمدی‌های خانوادگی آمریکایی دهه ۵۰ و ۶۰ میلادی چگونه می‌بودند اگر پدر به یک خون‌آشام تبدیل می‌شد. بنابراین اساساً «پدر همه‌چیز را می‌داند» با خون. با این حال، تمام فعالیت‌های خون‌آشامی پدر خارج از خانه خانواده اتفاق می‌افتد - که تنها مکان فیلمبرداری است - و او فقط با خون اطراف دهانش نشان داده می‌شود تا نشان دهد چه اتفاقی افتاده است. ناتوانی او در کنترل هوس کشتنش به صورت ابزورد و طنزآمیز به تصویر کشیده شده است. او همچنین چند تلاش برای خودکشی (به صورت کمدی/مسخره) انجام می‌دهد و به طور تصادفی LSD مصرف می‌کند. نگرانی در مورد یک جاسوس در محله وجود دارد، و چند شخصیت در حال سیگار کشیدن دیده می‌شوند، از جمله یک پسر نوجوان. دو رابطه عاشقانه شامل بوسیدن اغراق‌آمیز هستند، و شخصیت‌ها از الفاظ خفیف استفاده می‌کنند (مثل دردسر، بی‌عرضه، و غیره). برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

پدر خون آشام آنقدر عجیب است که کمی طول می‌کشد تا به آن عادت کنید، اما در نهایت به آن علاقه‌مند می‌شوید. هر انتقادی با یک تعریف متعادل می‌شود. در ابتدا کمدی فیلم به دلیل مسائل حواس‌پرت‌کننده‌ای که احتمالاً به بودجه کم فیلم مربوط می‌شود، به دل نمی‌نشیند، مانند انیمیشن کامپیوتری ضعیف و صدایی که به نظر می‌رسد هرگز میکس نهایی نشده است. اما باید نحوه کار نویسنده و کارگردان فرانکی اینگراسیا را در حل مسائل بودجه‌ای خود با محدود کردن تمام صحنه‌های فیلم‌برداری زنده به خانه والنسکی و استفاده از هنر کمیک لیتشنشتاین برای نمایش تصاویر باقیمانده تحسین کرد (حتی اگر گاهی اوقات این انیمیشن ارزان به نظر برسد). اُبراین صدا و رفتارهای بازیگران زن آمریکایی میانه قرن بیستم را که نقش زنان خانه‌دار تلویزیونی را بازی می‌کنند، به خوبی اجرا می‌کند، اما انرژی عصبی شخصیت او آنقدر اغراق‌آمیز است که آزاردهنده می‌شود. برادر باب (باراک هارکلی) از نظر ارائه و ظاهر هرگز با سبک رترو جور درنمی‌آید و در ابتدا آزاردهنده است، اما در نهایت بازی او در نقش این شخصیت جواب می‌دهد و به شخصیتی تبدیل می‌شود که مشتاقانه منتظر دیدنش هستید.ایده‌ای درخشان است: یک روانپزشک توسط دنیای زیرزمینی انتخاب می‌شود تا گاز گرفته شود و به یک خون‌آشام تبدیل شود تا بتواند به موجودات شب درمان ارائه دهد. این می‌تواند مفهومی شگفت‌انگیز برای یک مجموعه اپیزودیک باشد؛ داستان‌ها بی‌پایان هستند. اما در اینجا، هدر رفته است. فضای سال ۱۹۶۲ یک فریب است که هیچ چیز ارائه نمی‌دهد. پایان فیلم یک رقص لب‌خوانی بی‌اهمیت است، از آن نوع اضافاتی که معمولاً قرار است همراه با تیتراژ پخش شود. رویکرد کمیک و شوخ‌طبعانه فیلم بیشتر به یک سریال کمدی شبانه شبیه است که به شدت به یک موسیقی خنده نیاز دارد. با این حال، پتانسیل آنقدر غنی است که بدون شک مخاطبان کوچک و خاص خود را پیدا خواهد کرد. این فیلم هرگز برای «خوب» بودن ساخته نشده است: ساخته شده است تا به یک فیلم مورد علاقه تبدیل شود. به هر حال، مثل موضوعش، به نظر می‌رسد که سرنوشتش این است که تغییر کند.