انسانها

در فیلم انسان‌ها، بریجید بلیک (با بازی بینی فلدشتاین) میزبان شام شب شکرگزاری در آپارتمانی است که او و دوست‌پسرش ریچارد (با بازی استیون ین) به تازگی به آن نقل مکان کرده‌اند — خانواده‌اش قبل از اثاثیه منزل به آنجا می‌رسند. با فرا رسیدن شب، ساختمان فرسوده زیر بار رازها و تنش‌هایی که خانواده در خود نگه داشته، ناله و غرش می‌کند. ریچارد جنکینز، ایمی شومر، جین هادیشل و جون اسکایب، گروه بازیگران را کامل می‌کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد قدردانی و اهمیت آن در لحظه صحبت کنند. چگونه قدردانی با شادی مرتبط است؟
• آیا فیلم هیولا ترسناک است؟ چرا، یا چرا نه؟
• تفاوت نمایش با فیلم، به جز نحوه تجربه آن، در چیست؟ چگونه نمایشنامه‌نویس تلاش کرده تا با اقتباس این اثر برای نمایش بر روی پرده، تجربه‌ای سینمایی‌تر خلق کند؟ آیا به نظر شما موفق بوده است؟
• چگونه فیلم The Humans مصرف الکل را به تصویر می‌کشد؟ چرا نشان دادن شخصیت‌هایی که در صورت مصرف الکل بیش از حد، تصمیمات مسئولانه می‌گیرند، مهم است؟

والدین باید بدانند که فیلم The Humans یک درام کمدی ترسناک در مورد روز شکرگزاری است که از یک نمایش برنده جایزه تونی اقتباس شده است. این فیلم با حضور بازیگران کمدی محبوب مانند ایمی شومر و بینی فلدشتاین، به عنوان یک کمدی ترسناک معرفی می‌شود، اما نه به اندازه کافی در هر دو ژانر برای رضایت بیشتر نوجوانان. در عوض، نگاهی گذرا به جمع شدن یک خانواده طبقه متوسط در آپارتمان کوچک‌ترین دختر در شهر نیویورک برای شام روز شکرگزاری است. طنز فیلم از تعاملات اصیل و نحوه شوخی‌های صمیمانه اعضای خانواده با یکدیگر نشأت می‌گیرد. و پیام فیلم - قدردان خانواده باشید، زیرا این چیزی است که واقعاً اهمیت دارد - فقط یک پیام کلیشه‌ای نیست. اما به عنوان یک انتخاب برای تماشای خانوادگی در روز شکرگزاری، این فیلم کمی ناامیدکننده است. ساختمان فرسوده، لحن هشداردهنده و پیشگویانه، توصیفات هیولاهای ترسناک و تراژدی‌های واقعی، و گفتگوهای بالغانه (که شامل کلماتی مانند "لعنتی" و "بی‌شعور" است) ممکن است احساس ناخوشایندی در شما ایجاد کند - و این با پای کدو حلوایی جور در نمی‌آید. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

انسانها در سال ۲۰۱۶ جایزه تونی بهترین نمایش را به خانه بردند، اما تئاتر بزرگ همیشه به یک فیلم بزرگ تبدیل نمی‌شود. این اقتباس احتمالا نوجوانان یا بیشتر بزرگسالان را سرگرم نخواهد کرد، اما هنوز عناصری وجود دارد که شایسته تحسین است. نمایشنامه‌نویس استیون کارام نمایش صحنه‌ای خودش را که در یک فضا اتفاق می‌افتد، اقتباس می‌کند و آن را تا حد امکان بصری و پویا می‌کند. اجراها آسان و طبیعی هستند، با شخصیت‌هایی که دیالوگ‌هایی را ارائه می‌دهند که به نظر می‌رسد در حال زندگی کردن آن هستند، نه اینکه کلمات به‌خوبی ساخته‌شده را می‌گویند. صداهای تکان‌دهنده و بازتابی از طریق «محل جدید» بریجید و ریچارد، آپارتمانی پیش از جنگ که فرسوده است، می‌گذرند، جایی که گچ از نشت‌های دهه‌ها قبل بیرون زده، راهروها تنگ هستند و پنجره‌ها از سن و کثیفی ابری شده‌اند. آنچه می‌بینیم اصالت زیادی دارد، اما این یک داستان نیست، بلکه تماشاگری است.ما خانواده بلیک را در یک روز شکرگزاری «معمولی» تماشا می‌کنیم. ما مگس‌های روی دیوار هستیم، صحبت‌های شاد و دوستانه سر میز شام را می‌شنویم، خواهران را در حال نجوا در اتاق کناری می‌بینیم، و روی شانه ایمی (شومر) می‌نشینیم در حالی که او در دستشویی است در یکی از وقفه‌های مکرر دستشویی که توسط کولیت القا شده است. ما با آنها در یک خانه ارواح گیر افتاده‌ایم، جایی که ارواح واقعی، رازهایی هستند که هر عضو خانواده را آزار می‌دهند، و منتظر لحظه‌ای هستند تا فرار کنند و به بقیه خانواده ترس وارد کنند. اما در واقع هیچ اتفاقی در اینجا نمی‌افتد، از جمله رشد شخصی. کسانی که تئاتر را دوست دارند ممکن است از ظرافت‌های دیدن این نمایش تک پرده‌ای بر روی پرده بزرگ سینما لذت ببرند. اما بیشتر افراد، به ویژه مخاطبان جوان‌تر، از اینکه آن را نبینند، سپاسگزار خواهند بود.