چوری

در فیلم چوری، ساکشی (نشرات باروچا) در ماه هشتم بارداری خود به عنوان معلم در یک سازمان غیردولتی کار می‌کند. یک شب، او بیدار می‌شود و شوهرش همانت (سوراب گویال) را در حال کتک خوردن در اتاق نشیمن توسط اوباش می‌یابد که به او می‌گویند ۲۴ ساعت فرصت دارد تا پولی را که برای شروع یک کسب و کار جدید قرض گرفته است، بازگرداند. همانت و ساکشی به دلیل ناتوانی در تهیه به موقع پول، تصمیم می‌گیرند تا زمانی که او بتواند راهی برای بازپرداخت پول پیدا کند، مخفی شوند. راننده‌شان، کاجلا، پیشنهاد می‌کند که آن‌ها را به روستای خود، ۳۰۰ کیلومتر دورتر، در میان مزارع نیشکر ببرد. آن‌ها به آنجا می‌رسند و ساکشی با همسر کاجلا، دووی، زنی ارتدوکس و خرافاتی که به باورهای سنتی در مورد نقش زنان اعتقاد دارد، ملاقات می‌کند؛ باورهای که ساکشی مدرن و شهری با آن‌ها مخالف است. با این حال، ساکشی با دووی ارتباط برقرار می‌کند، اما در حالی که همانت به شهر بازگشته است تا اوضاع را درست کند، ساکشی سه کودک را می‌بیند که او را به بازی دعوت می‌کنند. دووی به ساکشی دستور می‌دهد که به هر قیمتی شده آن‌ها را نادیده بگیرد. ساکشی همچنین با رانی، همسر سابق پسر بزرگ دووی، ملاقات می‌کند که فرزندش را در هنگام زایمان از دست داده است و دیگر صحبت نمی‌کند، حتی زمانی که توسط دووی مورد توهین و آزار کلامی قرار می‌گیرد. با ادامه حضور و دعوت سه کودک از ساکشی برای بازی، او شروع به کشف حقیقت وحشتناک در مورد اتفاقی که واقعاً برای همسران و فرزندان پسر بزرگ دووی افتاده است، می‌کند؛ حقیقتی که بسیار فراتر از جادوگری است که دووی ادعا می‌کند دلیل پشت همه این اتفاقات است. ساکشی باید راهی برای کشف واقعیت در این روستای مرموز پیدا کند و خود و فرزند متولد نشده‌اش را نجات دهد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد فیلم‌های ترسناکی مثل Chhorii صحبت کنند. این فیلم چه شباهت‌ها و تفاوت‌هایی با دیگر فیلم‌های ترسناکی که دیده‌اید، دارد؟
• چگونه این فیلم از داستان برای اظهارنظر در مورد قتل دختران و خشونت علیه زنان استفاده می‌کند؟
• آیا نمایش خشونت و تصاویر ترسناک در فیلم ضروری بود یا اینکه به نظر اغراق‌آمیز می‌رسید؟ چرا؟

والدین باید بدانند که Chhorii یک فیلم ترسناک هندی محصول ۲۰۲۱ است که در آن یک زن باردار باید خود و فرزند متولد نشده‌اش را از باورهای سنتی و نیروهای مرموز نجات دهد. انتظار تصاویر و موسیقی ترسناک فیلم‌های ترسناک را داشته باشید. برخی صحنه‌های ناراحت‌کننده شامل زنی است که به آتش کشیده می‌شود، بچه‌ای که در چاه انداخته می‌شود، اجساد کودکان مرده و زنانی که رحم خود را با چاقو می‌درند (شنیدنی اما نشان داده نمی‌شود). زنی نشان داده می‌شود که توسط شوهرش با میله کتک می‌خورد. مردی روی چاقو می‌افتد و می‌میرد؛ مقداری خون. مردی توسط افراد شرور تا خونین شدن و کبود شدن کتک می‌خورد. مردی با میله کتک می‌خورد و بیهوش می‌شود. زنی نشان داده می‌شود که بسته شده و مجبور به تجربه توهمات ناراحت‌کننده است. شخصیت‌ها از قلیان‌ها دود می‌کنند -- این صحنه‌ها زیرنویس‌هایی دارند که بیننده را در مورد خطرات بهداشتی استعمال دخانیات هشدار می‌دهد. در مجموع، این فیلم سعی دارد در مورد اپیدمی قتل نوزادان دختر به عنوان نتیجه خرافات سنتی مربوط به نسب پدری در هند اظهار نظر کند و در مقیاسی جهانی‌تر، افزایش خشونت علیه زنان در سال‌های اخیر. برای اینکه در مورد فیلم‌های بیشتری مثل این در جریان باشید، می‌توانید برای ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

این یک فیلم ترسناک با پیام متفکرانه و به‌موقع است، اما همچنین فیلمی است که در کلیشه‌ها و افراط گم می‌شود. چوری یک پرده سوم منحصر به فرد دارد که پر از توهمات و فلش‌بک‌های ناراحت‌کننده و جهش‌های زمانی است که از خود فیلم لذت‌بخش است قبل از اینکه همه چیز در پایان آشکار شود، اما سفر برای رسیدن به آن نقطه پر از نقاط داستانی بسیار مناسب و اتکا بیش از حد به عناصر ترسناکی است که حداقل ۲۰ سال است کلیشه شده‌اند. کمتر از ۳۰ دقیقه از فیلم گذشته، وابستگی بیش از حد به موسیقی پس‌زمینه "وحشتناک" پر از صداهای فلزی و جیغ، همراه با صداهای اغراق‌آمیز مانند قطره‌های آب، خسته‌کننده می‌شود. این فیلم دو ساعت و ده دقیقه است و صحنه‌های تکراری کافی وجود دارد که نشان دهد این فیلم می‌توانست حداقل ۳۰ دقیقه کوتاه‌تر باشد.در میان ترساندن‌های ناگهانی، توهمات و موسیقی پس‌زمینه‌ی جیغ‌مانند، پیامی در مورد قتل دختران و خشونت علیه زنان وجود دارد. در حالی که این بخشی از "افشاگری بزرگ" در پایان فیلم است، برای هر کسی که توجه کند، واضح است که این پیام فیلم است که سعی دارد از طریق این داستان منتقل کند. این پیام منتقل می‌شود، حتی با وجود اعلامیه خدمات عمومی در پایان فیلم در مورد اپیدمی قتل دختران در فرهنگ‌های سنتی و خرافی و حتی اگر خود داستان در نهایت کمی بیش از حد واضح باشد، هر چقدر هم که آشفته و گیج‌کننده شود. جاه‌طلبی برای انتقال پیامی مانند این در ژانری که اغلب به فرمول پایه "خشونت برای خشونت" در داستان‌گویی پایبند است، ستودنی است، اما کلیشه‌ها و افراط، اغلب، این پیام را تحت‌الشعاع قرار می‌دهند تا اینکه آن را تقویت کنند.