رقص ۱۰۰

در برنامه دنس ۱۰۰، هشت طراح رقص برای برنده شدن جایزه ۱۰۰ هزار دلاری با هم رقابت می‌کنند. هر بار که به مرحله بعدی صعود می‌کنند، باید از تعداد بیشتری رقصنده در اجراهایشان استفاده کنند و با ۱۰۰ رقصنده، این تعداد به حدی می‌رسد که کل صحنه را پر می‌کند. داوران؟ همان ۱۰۰ رقصنده‌ای که از بالا نگاه می‌کنند یا از داخل گروه نگاه می‌کنند و قضاوت می‌کنند. کدام طراح رقص به مرحله‌های بالاتر صعود می‌کند؟ کدام یک مورد علاقه‌ی بیشتر تماشاگران قرار می‌گیرد؟

• همکاری گروهی در درس رقص ۱۰۰ نقش مهمی دارد. چه اتفاقی می‌افتد وقتی که یک طراح رقص نتواند گروهش را به انجام بهترین کارشان تشویق کند؟
• برای رقصیدن در سطح بالا، شرکت‌کنندگان این نمایش فوق‌العاده سخت تلاش می‌کنند. چه نمایش‌های دیگری فکر می‌کنید الهام‌بخش پشتکار هستند؟
• وقتی که طراحان رقص، برنامه‌های خود را به پایان می‌رسانند، نقد و بررسی‌هایی را از رقصندگانی که رقص را تماشا کرده‌اند یا در آن شرکت داشته‌اند، دریافت می‌کنند. ارتباطات در چه مواقعی مفید است؟ چه چیزی آن را مضر می‌کند؟

والدین باید بدانند که دنس ۱۰۰ یک برنامه واقع‌نما است که در آن طراحان رقص با یکدیگر رقابت می‌کنند و از رقاصان شرکت‌کننده در مسابقه به عنوان داور استفاده می‌شود. رقاصان از نژادها، مناطق، قومیت‌ها و پیشینه‌های مختلف ال‌جی‌بی‌تی‌کیو+ هستند. انواع مختلف اندام نیز در این برنامه نمایش داده می‌شود و به این ترتیب، کلیشه‌های رایج در مورد اندام رقاصان را از بین می‌برد. در این برنامه به طور متوسط تا حد زیادی از کلمات زشت و رکیک مانند اف، اس، بیچز و دامن استفاده می‌شود.

این برنامه واقع‌نما با سپردن داوری به خودِ شرکت‌کنندگان، نقد و بررسی را به سطحی دیگر می‌برد. در برنامه «رقص ۱۰۰» نه‌تنها داوران از میان تماشاگران به اجراها نگاه می‌کنند، بلکه گاهی در فرایند خلاقانه شرکت می‌کنند و به‌عنوان همکاران خلاق با شرکت‌کنندگان و در مقابل آن‌ها کار می‌کنند. حال و هوای کارگاهی به‌خوبی در هم می‌پیچد وقتی مجری برنامه، آلی لاو، چند رقصنده را انتخاب می‌کند تا نظرشان را به طراحان رقص بگویند. کمی بحث‌ها تند می‌شود، اما وقت تلف کردن برای این‌جور چیزها ممنوع است — پنج، شش، هفت، هشت — برنامه ادامه دارد.تماشاگران نوجوان و بزرگسال که عاشق کنسرت‌هایی با رقص‌های بزرگ هستند، از ریتم تند و استعداد خیره‌کننده این نمایش لذت خواهند برد. لحظاتی احساسی در این نمایش وجود دارد که با تماشاگران خواهد ماند، در حالی که رقصنده‌ها آسیب‌پذیری خود را پشت ظاهر حرفه‌ای‌شان آشکار می‌کنند.