تشویق و تحسین فراوان

در مستند ماد پراپز، بیننده با تام بیولچینی، یک کلکسیونر پرشور وسایل صحنه آشنا می‌شود که مشتاقانه منتظر حراجی است که در آن امیدوار است دفترچه ورزشی از فیلم بازگشت به آینده قسمت دوم و جام مقدس از فیلم ایندیانا جونز و آخرین جنگ صلیبی را بخرد. او در مورد این که چه چیزی کلکسیونرهای وسایل صحنه مثل خودش را به صرف وقت و پول زیاد برای این سرگرمی وادار می‌کند، کنجکاو است و به سفری برای ملاقات با برخی از آن‌ها می‌رود. او با کلکسیونری از یادگاری‌های فیلم جیغ صحبت می‌کند، از فروشگاه پراپ در لندن بازدید می‌کند، به خانه/موزه آوتسایدرز در تولسا، اکلاهما سر می‌زند و به موزه سینما و مینیاتور در لیون، فرانسه سفر می‌کند. او سفینه‌های فضایی، گرملین‌ها، یک کت از فیلم بلید رانر و گنج‌های دیگر را می‌بیند. در نهایت با پیشکسوت جلوه‌های ویژه، الک گیلیس و بازیگران لنس هنریکسن و رابرت انگلوند ملاقات می‌کند و در مورد فیلم بیگانگان و فیلم‌های دیگر خاطره‌بازی می‌کنند. بیولچینی نتیجه می‌گیرد که وسایل صحنه، که قبلا توسط استودیوها دور انداخته می‌شدند، باید به عنوان یک فرم هنری در نظر گرفته شوند و جمع‌آوری آن‌ها یک ارتباط فیزیکی و ملموس با فیلم‌هایی که ما را تحت تاثیر قرار می‌دهند و الهام می‌بخشند، فراهم می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد ارتباط ماد پراپز با خشونت صحبت کنند. آیا جمع‌آوری سلاح‌های نمایشی یا یادگاری‌های فیلم‌های ترسناک و هیولا، خشونت را جشن می‌گیرد؟ چرا، یا چرا نه؟
• فیلم با مصرف‌گرایی چگونه برخورد می‌کند؟ به عبارت دیگر، ایده صرف هزینه‌های زیاد برای جمع‌آوری (و ادامه جمع‌آوری) چیزها را چگونه نشان می‌دهد؟
• از این فیلم چه چیزی در مورد جمع‌آوری وسایل صحنه در فیلم‌ها یاد گرفتید؟ برای کسب اطلاعات بیشتر به کجا می‌توانید مراجعه کنید؟
• آیا وسایل صحنه‌پردازی نوعی هنر هستند، همان‌طور که فیلم ادعا می‌کند؟ آیا باید آن‌ها را به نمایش گذاشت تا همه ببینند، یا اینکه مناسب است که مجموعه‌داران خصوصی آن‌ها را نگه دارند؟

والدین باید بدانند که مد پراپس مستندی است در مورد افرادی که از اشیاء فیلم‌ها، چه به‌صورت فردی و چه به‌عنوان کارکنان موزه/منتقدان، به‌عنوان وسیله‌ای برای ارتباط فیزیکی با فیلم‌هایی که دوست دارند، جمع‌آوری می‌کنند. خشونتی در کار نیست، اما اشیاء فیلم‌های هیولا و ترسناک به خون، خونریزی و ترس اشاره دارند. یک وسیله توپ‌دار به زبانی اندکی با بار جنسی اشاره دارد (احتمالاً ما را به‌عنوان افرادی کاملاً کج‌خلق می‌شناسند). کلمه فاک چهار بار، کلمه بالز یک بار و اشاره به انگشت وسط در فیلم وجود دارد. بله، مصرف‌گرایی را جشن می‌گیرد و به کسانی که جیب‌های عمیق ندارند، توجهی ندارد، اما به‌طور انکارناپذیری سرگرم‌کننده است. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این مستند با وجود نقص‌هایی که دارد، سرگرم‌کننده است و از نظر محتوایی ضعیف است (و به نیازهای افراد با امکانات محدود توجهی ندارد)، اما سرشار از شادی و عشق به سینماست. مجری برنامه، بیولچینی، مردی سفیدپوست از طبقه متوسط رو به بالا است که می‌تواند ۱۴۰ تا ۱۵۰ هزار دلار را صرف خرید یک کالا کند، و به همین دلیل، ارتباط برقرار کردن با او دشوار است. او خود را یک آدم باهوش و کنجکاو می‌داند، اما در واقع این‌طور نیست. او از هر کسی که ملاقات می‌کند، همان چند سوال تکراری را می‌پرسد و پاسخ‌های مشابهی می‌گیرد. بینندگان به سرعت متوجه می‌شوند که جمع‌آوری وسایل صحنه فیلم‌ها، به طرفداران این امکان را می‌دهد که ارتباط فیزیکی با فیلم‌هایی که به آن‌ها علاقه عاطفی دارند، برقرار کنند. این موضوع جالب است، اما برای یک مستند بلند، کافی نیست. این فیلم می‌توانست به تاریخچه وسایل صحنه فیلم‌ها بپردازد یا کمی بیشتر در مورد روانشناسی جمع‌آوری و انباشت اشیا صحبت کند.وقتی بیولچینی با اسطوره جلوه‌های ویژه الکس گیلیس (بیگانگان،جومانجی، سربازان فضایی، طعمه و غیره) ملاقات می‌کند و در کارگاهش با بازیگران انگلند و هنریشسن وقت می‌گذراند، اوضاع بهتر می‌شود. هیجان‌انگیز است که نگاهی به یکی از لباس‌های روتگر هاور از فیلم بلید رانر بیندازیم که دهه‌ها در یک اتاق زیر شیروانی خاک می‌خورد. و یک گیزمو بزرگ از فیلم گرملینز وجود دارد که به‌طور خاص برای نمای نزدیک ساخته شده است. تا زمانی که تیتراژ پایانی مد پراپز شروع می‌شود - با یک مونتاژ از بیولچینی که هر بار که چیزی جدید می‌بیند فریاد می‌زند "نه راه!" - بینندگان متوجه می‌شوند که ما همه، به نقل قول از یکی از کلکسیونرها، "عاشقان یک نوع" هستیم.