فریب‌خورده: جنگ روپرت مرداک بر روزنامه‌نگاری

«اوت‌فاکس» مستند مهم و تاثیرگذاری است که می‌تواند بحث‌های جالبی را بین نوجوانان و والدینشان به‌وجود آورد. رابرت گرین‌والد، کارگردان، در این مستند به بررسی شبکه فاکس نیوز، رابطه‌ی ادعایی آن با حزب جمهوری‌خواه و روش‌های بحث‌برانگیزی می‌پردازد که به گفته‌ی او این شبکه به نمایندگی از حزب جمهوری‌خواه به‌کار می‌گیرد. دیوید براک (از مدیا مترز فور آمریکا) ایده‌ی اصلی فیلم را در حدود یک‌سوم ابتدای فیلم بیان می‌کند: «آنها می‌خواهند همه‌ی اخبار، نظر و عقیده باشد، چون نظرات هرگز نمی‌توانند نادرست اثبات شوند.» این مستند عمدتاً از تصاویر آرشیوی شبکه‌ی فاکس نیوز و مصاحبه‌هایی با منتقدان فاکس، از جمله بسیاری از کارمندان سابق آن تشکیل شده است. اوت‌فاکس استدلال قوی ارائه می‌دهد که این شبکه نه‌تنها منصفانه و متعادل نیست، بلکه یک ماشین تبلیغاتی است که به حقیقت علاقه‌ای ندارد مگر اینکه از جانب طرف مورد نظرش حمایت کند.

• «خانواده‌ها می‌توانند در مورد اهمیت وجود رسانه‌ای مستقل و شکاک در دموکراسی‌ای مانند کشور ما بحث کنند. آیا در اخبار، آمیختن نظر و واقعیت اشتباه است؟ به‌جز جانبداری از یک حزب سیاسی بر حزب دیگر، چگونه گزارش‌دهی ضعیف می‌تواند به مردم آسیب برساند؟ آیا یک سازمان خبری می‌تواند لیبرال یا محافظه‌کار باشد بدون اینکه جانبدارانه عمل کند؟ آیا مستند "فریب‌خوردگان" خود نمونه‌ای از روزنامه‌نگاری خوب است، یا اینکه از انگیزه‌های سیاسی حزبی پیروی می‌کند؟»

«والدین باید بدانند که این فیلم هیچ صحنه‌ی مستهجنی ندارد و خشونتی در آن وجود ندارد، اما رفتارهای ناشایست و زننده‌ای را از سوی روزنامه‌نگاران و دیگر شخصیت‌های عمومی به تصویر می‌کشد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.»

فیلم مستند «اوت‌فاکس» برای هر کسی که به سیاست علاقه‌مند است، مناسب است، اما احتمالاً بیشتر برای نوجوانان و بزرگسالان مناسب است. بیل اورایلی در این فیلم به بدترین شکل ممکن نشان داده می‌شود، در حالی که در چندین دروغ آشکار گرفتار شده است، اما اتهامات به کل شبکه، از بالا تا پایین، وارد می‌شود. یک نظرسنجی به‌شدت محکوم‌کننده که توسط PIPA/Knowledge Networks انجام شده و در فیلم به آن اشاره شده است، نشان می‌دهد که بینندگان منظم فاکس نیوز بسیار بیشتر از دیگران در مورد حقایق مربوط به جنگ عراق گمراه می‌شوند. جالب‌ترین بخش فیلم، نحوه استفاده فاکس از موسیقی و نشانه‌های گرافیکی برای انتقال دیدگاه‌های خود به بینندگان بدون بیان مستقیم آن است، که نتیجه‌ای از روند کلی‌تر تبدیل شدن اخبار به سرگرمی است.مشکل اینجاست: فیلم از برخی از همان تکنیک‌های گرافیکی برای رساندن پیام خود استفاده می‌کند. تصاویر و متن‌های انفجاری و پرسرعت گاهی صفحه را پر می‌کنند و فیلم را آشفته و شبیه به پروپاگاندا جلوه می‌دهند. به همین دلیل، افراد کمی بعد از تماشای فیلم نظرشان را در مورد چیزی تغییر می‌دهند؛ کسانی که با آقای بروک موافق هستند، عقایدشان تایید می‌شود و کسانی که مخالف هستند، صرفاً از آن دوری می‌کنند.