سفر خوبی داشته باشید

سفر خوبی داشته باشید: ماجراجویی در روان‌گردان‌ها، مجموعه‌ای از هنرمندان، موسیقی‌دانان، بازیگران و مجریان تلویزیونی است که تجربیات خود را با داروهای روان‌گردان به اشتراک می‌گذارند. استینگ، کری فیشر، بن استیلر، سارا سیلورمن، آنتونی بوردین، دیوید کراس، ایساپ راکی و دیگران لحظات (اغلب لحظات بلوغ) را از سفرهای خوب و بدی که در حالی که تحت تأثیر ال‌اس‌دی یا قارچ‌های سیلوسایبین بودند، تجربه کرده‌اند، به اشتراک می‌گذارند. این شهادت‌ها با طنزهای اغراق‌آمیز ملودرام‌های ضد مواد مخدر دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ در هم آمیخته شده‌اند. در حالی که این داستان‌ها اغلب خنده‌دار هستند، به ویژه زمانی که لحظات وحشتناک بالقوه، چه واقعی و چه خیالی، در حالی که تحت تأثیر این داروها هستند، را به اشتراک می‌گذارند، این مستند همچنین تلاش‌های اخیر دانشمندان رفتارگرا و مدافعان طب جایگزین را برای بررسی فواید داروهای روان‌گردان برای کسانی که از بیماری‌های روانی رنج می‌برند یا بیماران لاعلاج، مورد بحث قرار می‌دهد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نگرش‌ها، نظرات و بینش‌هایی که در سراسر فیلم مورد بحث قرار گرفته‌اند، صحبت کنند. به نظر شما پیام کلی این مستند چیست؟ چه چیزی می‌تواند به عنوان یک استدلال مخالف برای هر یک از این دیدگاه‌ها مطرح شود؟
• برخلاف بسیاری از فیلم‌ها که در آن مصرف مواد مخدر به طور واضح و آشکار نمایش داده می‌شود، افرادی که در این مستند مصاحبه شده‌اند، نه پشیمان و نه شرمگین از تجربیات خود با داروهای توهم‌زا هستند. آیا این موضوع مصرف مواد مخدر را جذاب و فریبنده جلوه می‌دهد؟ آیا این مستند اثرات منفی احتمالی داروهای روان‌گردان را نادیده می‌گیرد، یا داستان‌های "تجربیات بد" استدلالی است علیه تماشاگر که از الگوی افراد مشهور مصاحبه شده پیروی نکند؟
• فیلم چگونه از طنز برای تمسخر نگرش‌ها و باورهای رایج فرهنگ «فقط نه بگو» دهه ۱۹۸۰ استفاده می‌کند؟ آیا مثال‌های دیگری از روش‌هایی وجود دارد که طنز برای استدلال‌های جدی به کار می‌رود؟
• عوارض مصرف مواد مخدر چیست؟

والدین باید بدانند که سفر خوب داشته باشید: ماجراجویی در روانگردان‌ها مستندی در سال ۲۰۲۰ است که در آن سلبریتی‌ها داستان‌های مصرف داروهای روانگردان خود را به اشتراک می‌گذارند. در طول فیلم، این مستند به طنز از بلاغت افراطی و ملودرام‌های خنده‌دار ناخواسته‌ی برنامه‌های ضد مواد مخدر بعد از مدرسه در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ تقلید می‌کند. اثرات منفی احتمالی مصرف طولانی‌مدت داروهای توهم‌زا نادیده گرفته می‌شود و در میان کمدی‌های مربوط به کارهایی که نباید در حالت توهم‌زده انجام داد، گم می‌شود. دانشمندان در مورد فواید احتمالی داروهای توهم‌زا برای افراد مبتلا به بیماری‌های روانی و/یا لاعلاج بحث می‌کنند. برای نوجوانان تاثیرپذیر، این داستان‌های سلبریتی‌ها از دوران بلوغ، از استینگ، آنتونی بوردین، سارا سیلورمن، کری فیشر و بسیاری دیگر احتمالا به عنوان جذاب جلوه دادن مصرف داروهای توهم‌زا تلقی می‌شود، حتی داستان‌های بد سفر. برخی از داستان‌ها در مورد تلاش برای رانندگی در حالت مستی است. فحاشی در سراسر فیلم وجود دارد، از جمله کلمه "ف--ک" که به طور منظم استفاده می‌شود. یک رپر در مورد رابطه جنسی در حالت توهم‌زده صحبت می‌کند و اینکه چگونه "یک رنگین‌کمان از آلت تناسلی‌اش بیرون می‌زند". برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

تجربه‌ای خوب: ماجراجویی‌های روان‌گردان‌ها نگاهی است به بینش‌ها، داستان‌های ترسناک و خاطرات سرگرم‌کننده‌ی بسیاری از سلبریتی‌ها و تجربیات‌شان با داروهای روان‌گردان. درحالی‌که کمدین‌ها اکثریت قریب به اتفاق را در میان راویان این داستان‌ها تشکیل می‌دهند، این مستند همچنین دیدگاه‌هایی از استینگ، کری فیشر، آنتونی بوردین و ای‌اس‌ای‌پی راکی را ارائه می‌کند. این مستند با تقلیدهای طنزآمیز برنامه‌های ویژه‌ی بعد از مدرسه‌ی دهه‌ی ۱۹۸۰ با شعار اغراق‌آمیز «فقط نه بگو» (با آدام اسکات در نقش «فرد بزرگسال همراه با آن») و برای والدین و بزرگسالانی که آن دوران را تجربه کرده‌اند، دقت این تقلیدها به همان اندازه که خنده‌دار است، آزاردهنده است.این مستند به وضوح برای همه نیست و قطعاً برای کودکان مناسب نیست. کسانی که معتقدند نانسی ریگان در کمپین ضد مواد مخدر خود درست عمل کرده است، بعید است که نظرشان را تغییر دهند (فرض بر این است که هرگز در یک میلیون سال این مستند را تماشا نکنند) و کسانی که به طور مستقیم اثرات کمتر جذاب مصرف طولانی مدت مواد مخدر و اعتیاد را دیده‌اند، بعید است که تفاوتی بین داروهای روانگردان مورد ستایش در این مستند و مصرف و سوء مصرف مواد مخدر به طور کلی قائل شوند. در حالی که این مستند به درستی طنز و تمسخر کلیشه‌های متعدد "سفر اسیدی" در فیلم‌ها و تلویزیون (مثلاً "آیا اوکی هستی؟" که توسط یک شخصیت با صدای آهسته بیان می‌شود) را به تصویر می‌کشد، هرگونه پیامد منفی احتمالی نادیده گرفته می‌شود.