آبی خلیج

آنتونیو لبلانک (جاستین چن) هنرمند خالکوبی در نیواورلئان، در جستجوی شغل دوم است اما به دلیل سابقه‌ی غیرخشونت‌آمیز کیفری‌اش، موفق نمی‌شود. او به شغل دیگری نیاز دارد تا هزینه‌ی سالن خالکوبی‌اش را بپردازد و از همسر باردارش، کتی (الیشیا ویکاندر) و دخترخوانده‌اش جسی (سیدنی کوالسکی) حمایت کند. آنتونیو در سه سالگی توسط یک زوج سفیدپوست از کره‌ی جنوبی به فرزندی پذیرفته شده و ارتباط کمی با فرهنگ کره‌ای زادگاهش دارد. وقتی اِیس (مارک اوبراین) - افسر اداره‌ی پلیس نیواورلئان که سال‌ها پیش خانواده را ترک کرده اما حالا می‌خواهد با جسی رابطه‌ای برقرار کند - و شریکش دنی (اموری کوهن) در یک فروشگاه با لبلانک‌ها روبرو می‌شوند و درگیری ایجاد می‌کنند، آنتونیو دستگیر می‌شود. چیزی که نه آنتونیو و نه کتی متوجه آن نمی‌شوند این است که والدین فوت‌شده‌ی او هرگز مراحل شهروندی او را به درستی طی نکرده‌اند، بنابراین از نظر فنی، او فاقد مدارک لازم است. به همین دلیل، او به اداره‌ی مهاجرت و گمرک تحویل داده می‌شود تا اخراج شود. ناگهان، لبلانک‌ها مجبور می‌شوند با احتمال اخراج آنتونیو به کره‌ی جنوبی مواجه شوند. در همین حال، آنتونیو با پارکر (لین دان فام) زن آمریکایی ویتنامی‌تبار مهربانی آشنا می‌شود که او را به یاد پیوندهای مادرانه و خانوادگی‌ای می‌اندازد که در کودکی از دست داده بود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت در بلو بیلیو صحبت کنند. آیا فکر می‌کنید خشونت واقع‌گرایانه تأثیر متفاوتی بر بینندگان نسبت به خشونت سبُک‌شده یا خشونت ابرقهرمانی دارد؟
• کدام شخصیت‌ها الگوی شفقت، همدلی و استقامت هستند؟ چرا این‌ها نقاط قوت مهم شخصیتی هستند؟
• درباره نمایش آسیایی-آمریکایی‌ها در این فیلم بحث کنید. رابطه آنتونیو با ریشه‌های کره‌ای‌اش چیست؟ این چطور با ارتباط پارکر و خانواده‌اش با میراث ویتنامی‌شان مقایسه می‌شود؟
• درباره توضیح مشکلات مهاجرتی که برخی فرزندانخوانده‌های بین‌المللی با آن مواجه هستند صحبت کنید. آیا می‌دانستید ممکن است فرزندخوانده‌های متولد خارج از کشور، شهروند آمریکا محسوب نشوند؟ پیام فیلم در مورد نحوه برخورد با آنها چیست؟
• چگونه پلیس در فیلم به تصویر کشیده شده است؟ چرا باورپذیر (یا غیرقابل باور) است که ماموران از قدرت خود سوءاستفاده می‌کنند؟ چه چیزی در رفتار ایس نسبت به شریکش قابل توجه است؟

والدین باید بدانند که بلو باییو، فیلمی تکان‌دهنده و دردناک در مورد سیستم مهاجرت ایالات متحده است. این فیلم داستان شوهر و پدرخوانده آسیایی-آمریکایی مهربانی را روایت می‌کند که به دلیل اشتباهات اداری و سیاست‌های اشتباه در روند پذیرش بین‌المللی با خطر اخراج مواجه است. این فیلم که توسط جاستین چن نوشته، کارگردانی و تهیه شده است، بر تجربیات منحصر به فرد فرزندان پذیرفته‌شده بین‌المللی تمرکز دارد که در دوران کودکی و نوزادی به ایالات متحده آورده شده‌اند اما به دلیل تقصیر خودشان شهروند کامل نیستند. انتظار می‌رود که در این فیلم از زبان تند و تیزی (اغلب کلمات فحش و ناسزا) استفاده شود، همچنین صحنه‌های خشونت (از جمله خشونت‌های پلیس) و بحث در مورد خشونت خانگی وجود دارد. همچنین در این فیلم جدایی ناراحت‌کننده خانواده، تلاش برای خودکشی و شخصیتی که در حال مرگ بر اثر سرطان است، به تصویر کشیده شده است. بزرگسالان در این فیلم سیگار (هم سیگار و هم ماری‌جوانا) می‌کشند و الکل مصرف می‌کنند. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این درام خانوادگی تاثیرگذار و قدرتمند در نهایت به ملودرام تبدیل می‌شود اما با وجود این، به لطف بازی‌های درخشان، همچنان روایت مهم و اصیلی از مهاجرت باقی می‌ماند. چن همچنان در فیلم‌هایش دیدگاه‌های آمریکایی‌های کره‌ای‌تبار را در مرکز توجه قرار می‌دهد و این بار به گروهی کمتر شناخته‌شده می‌پردازد: فرزندانخوانده‌های بین‌المللی که به‌طور فنی شهروند محسوب نمی‌شوند، زیرا والدین سرپرستشان (و آژانس‌های سرپرستی) مدارک لازم را به‌درستی ثبت نکرده‌اند. چن به عمد آنتونیو را بدون نقص به تصویر نمی‌کشد. بله، او سابقه‌ی غیرخشونت‌آمیز کیفری دارد (که دلیل شتاب در روند اخراج اوست)، اما او بسیار بیشتر از اینهاست. او ناپدری مهربان، دلسوز و شاد و شوخ‌طبعی برای دخترخوانده‌ی عزیزش است و شوهری دلسوز. نیمه‌ی اول فیلم بلو باییو بسیار واقع‌گرایانه به نظر می‌رسد، با صحنه‌هایی از زندگی خانوادگی که تقریباً به نظر می‌رسد بداهه هستند (به‌خصوص تمام لحظات چن و کوالسکه روی پرده).در این داستان، طبقه و نژاد به هم می‌آمیزند و آبی خلیج کمی به ملودرام می‌گراید، وقتی آنتونیو کتک می‌خورد و دستگیر می‌شود. شخصیت پلیس کوئن، دنی، از سادیسم لذت می‌برد و به خاطر خط آبی نازک، خود را دست‌نیافتنی می‌داند. اما شخصیت اِیس اُبراین با ظرافت بیشتری به تصویر کشیده و نوشته شده است. اما بهترین شخصیت مکمل فیلم، پارکر است، غریبه‌ای که چند بار در زندگی آنتونیو ظاهر می‌شود (در روزی که به‌شدت به مشتری نیاز دارد، از او می‌خواهد که تتو کند) و به سرعت به یک شخصیت مادرانه تبدیل می‌شود. فان در این نقش درخشان است و گرمی و لطافتی را از خود ساطع می‌کند که جز کتی و جسی کسی به آنتونیو نشان نمی‌دهد. ویکاندر به‌عنوان کتی، زنی که هدفش حفظ خانواده‌اش است، تقریباً غیرقابل‌تشخیص است. تماشای این فیلم آسان نیست؛ گاهی دل‌شکسته‌کننده است و گاهی هم کمی دست‌انداز دارد. اما این فیلم، مثالی دیگر از هدیه چن است که از تماشاگران می‌خواهد با شخصیت‌هایش همدردی کنند.