رقص جنگ

این مستند در شمال اوگاندا اتفاق می‌افتد و سفر بعید مدرسه ابتدایی پانتوگو به رقابت موسیقی ملی اوگاندا را دنبال می‌کند. ما بچه‌ها را در حال آماده‌سازی اجراهایشان، آموزش توسط معلمشان و تمرین با سازهایشان می‌بینیم. دو موسیقی‌دان حرفه‌ای به آنها کمک می‌کنند که به اردوگاه آمده‌اند تا اجراهایشان را به سطح بعدی برسانند. اما آنچه در پشت صحنه اتفاق می‌افتد، جایی است که درام واقعی وجود دارد. بسیاری از این کودکان شاهد کشته شدن والدینشان توسط شورشیان بوده‌اند یا توسط شورشیان ربوده شده و مجبور به تبدیل شدن به سرباز کودک شده‌اند. وقتی داستان‌هایشان را تعریف می‌کنند، تماشاگران شروع به درک آنچه واقعا برای این کودکان در خطر است، می‌کنند. موسیقی و رقص به آنها اجازه می‌دهد تا غمشان را فراموش کنند و آنها را تشویق می‌کند تا فراتر از ترومایی که تجربه‌شان را شکل داده است، بروند. سفر به کامپالا برای این رقابت به بچه‌های این اردوگاه دورافتاده اجازه می‌دهد تا تجربه کنند آنچه بقیه دنیا به عنوان بدیهی می‌گیرند. آنها برای اولین بار هواپیما و ماشین می‌بینند، نوشابه با نی می‌خورند، می‌شنوند که بچه‌های دیگر به آنها به عنوان تروریست اشاره می‌کنند. و با اشتیاق بی‌حد و حصر اجرا می‌کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه بقا و زندگی کودکان قبیله آچولی صحبت کنند. آیا می‌توانید تصور کنید بدون برق زندگی کنید؟ موسیقی چگونه زندگی دومینیک را تغییر می‌دهد؟ چه چیزی رز را خوشحال می‌کند؟

والدین باید بدانند که اگرچه این فیلم الهام‌بخش است، اما برخی از داستان‌هایی که کودکان در این فیلم نقل می‌کنند، صحنه‌های وحشتناک جنگ را به تصویر می‌کشند. برخی از قتل و برخی از آدم‌ربایی صحبت می‌کنند. این فیلم در اردوگاهی برای پناهندگان در شمال اوگاندا اتفاق می‌افتد، جایی که نشانه‌های فقر می‌تواند بسیار ناراحت‌کننده باشد. اما قبیله آچولی با وقار رفتار می‌کند، که خود درس بزرگی است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

رقص جنگ برنده جایزه ساندنس ۲۰۰۷ برای کارگردانی مستند بود و برای جایزه اسکار نیز نامزد شد، و به درستی. این فیلم قطعه بصری خیره‌کننده‌ای است با کشش دراماتیک واقعی و اوجی پیروزمندانه. به احساسات نمی‌پردازد؛ بلکه داستان‌های کوتاه و گویا توسط این شاهدان کودک از وحشت‌های جنگ نقل می‌شود. در سرزمینی که ۲۰۰۰۰۰ کودک به واسطه جنگ یتیم شده‌اند، رقص جنگ به بررسی می‌پردازد که چه چیزی آن‌ها را کامل می‌کند. فیلم موفق می‌شود بیننده را در مقابل شجاعت واقعی خاضع کند. در روز اجرا، دومینیک می‌گوید، «ما به آن‌ها نشان خواهیم داد که ما غول‌ها هستیم.» به لطف این فیلم، ما می‌توانیم درک کنیم که بودن غول به چه معنی است.