شصت و پنج

میلز که خلبان یک تیم اکتشافیست، به خاطر تامین هزینه بیماری دخترش، می‌پذیرد تا به سفری دو ساله و خطرناک برود. سفینه اکتشافی، پیش از رسیدن به مقصد، بر اثر اصابت شهاب سنگ، در سیاره‌ای ناشناخته سقوط می‌کند. میلز که گمان می‌کند تنها بازمانده این سفینه است، کوا، دختری نوجوان را می‌یابد که به زبان خاصی صحبت می‌کند. او با زبان اشاره، به کوا می‌فهماند که در چه مخمص‌های گیر افتاده‌اند. آن‌ها در نسخه‌های از سیاره زمین، که متعلق به 65 هزار سال پیش است رفته‌اند و با دانیاسورها و حیوانات ماقبل تاریخ، روبه‌رو شده‌اند. میلز و کوا، باید به یکدیگر اعتماد کنند و جانشان را از خطرات احتمالی حفظ کنند. آن‌ها متوجه می‌شوند که شهاب سنگ دیگری، با سرعت زیاد، در حال برخورد به سیاره است و زمان زیادی برای زنده‌ماندن وجود ندارد. در نهایت، کوا و میلز موفق می‌شوند تا به سفینه جانبی رفته و پیش از برخورد شهاب سنگ، از این سیاره فرار کنند.

• چرا میلز حاضر شد به همچین سفری برود؟ اگر شما به جای او بودید، برای نجات زندگی یکی از عزیزانتان، حاضر به این فداکاری میشدید؟ میلز و کوا در کجا سقوط کردند؟ آیا آن‌ها راهی برای برگشت به زمین را پیدا می‌کنند؟ اگر هرکدام از آن‌ها می‌خواست راه خودش را برود، چه اتفاقی می‌افتاد؟ دلیل موفقیت آن‌ها را چه میدانی؟ خلاصه: دلیل موفقیت میلز و کوا چه بود که آن‌ها توانستند به سیاره خود بازگردند؟

فیلم «65» بر اساس یک داستان تخیلی ماجراجویی ساخته شده است. در این فیلم، خلبان یک سفینه، در اثر برخورد شهاب سنگ با سفینه‌اش، در سیاره‌های ناشناخته فرود می‌آید و جز دختری نوجوان، شخص دیگری را نمی‌یابد. او متوجه می‌شود که در واقع به 65 میلیون سال پیش کره زمین برگشته و حالا باید برای زنده‌ماندن و برگشت به خانه، با خطراتی مثل دانیاسورها و حیوانات غول‌پیکر ما قبل تاریخ مبارزه کند. این فیلم، با پیام امیدواری و تلاش، حتی در شرایط سخت، تمرین خوبی برای ماندگاری این صفات پسندیده در ذهن و جان مخاطب است. علاوه بر پیام و الگوهای مثبت فیلم، که بهتر است درباره آن‌ها، در محیط خانواده تعامل صورت گیرد، به دلیل وجود صحنه‌هایی از حمله دانیاسورها و اضطراب‌آوربودن آن، این اثر برای مخاطبین کمتر از 14 سال توصیه نمی‌شود. خلاصه: بهتر است پس از اتمام فیلم، درباره پیام‌هایی چون تلاش، امیدواری، اعتماد متقابل و... با یکدیگر صحبت کنید.

این فیلم علمی تخیلی/دایناسورها به‌خوبی ساخته شده است، اما تنها یک ایدهٔ خوب دارد و از آن به‌خوبی استفاده نمی‌کند. بقیه فیلم کلیشه‌ای و آشنا است و نتوانسته است تعلیق یا احساسات زیادی ایجاد کند. اولین چیزی که بینندگان باید در «۶۵» بپذیرند این است که سیاره دیگری وجود دارد که ساکنان آن انگلیسی صحبت می‌کنند و رفتاری شبیه انسان‌های زمین دارند. بعد از تصادف، شاهد حمله دایناسورها و ترس‌اندازهای معمولی CGI هستیم که همه آنها شبیه فیلم‌های پارک ژوراسیک/جهان ژوراسیک هستند. فیلم‌نامه - که از یک فرمول سه‌پرده‌ای مرحله به مرحله پیروی می‌کند - همه عناصر خود را برای استفاده در پایان‌بندی نهایی تنظیم می‌کند و همه اینها قابل توجه هستند زیرا چیز دیگری برای فکر کردن وجود ندارد. اما شاید عجیب‌ترین نکته در این فیلم تصمیم به صحبت کردن کوآ به زبان دیگری است (او از «منطقه» دیگری غیر از میلز است). این منجر به صحنه‌های زیادی می‌شود که میلز سعی می‌کند کوآ را مجبور به یادگیری کلمات انگلیسی کند - که او با اشتیاق انجام می‌دهد - به جای اینکه سعی کند بفهمد چه چیزی می‌گوید. همه اینها کمی خسته‌کننده است، مانند سرزمین گمشده بدون سرگرمی. در نهایت، 65 ما را با احساس دایناسور-درد رها می‌کند.