لغزیدن

زوئی لیستر-جونز نویسندگی، کارگردانی و بازی در فیلم اسلیپ را بر عهده دارد. این فیلم ما را با می کنون (جونز) آشنا می‌کند، زنی که احساس بی‌حسی می‌کند. او در شغلش به عنوان مدیر موزه و ازدواجش با الیجا (ویتمر توماس) راضی است، اما چرا احساس نارضایتی می‌کند؟ سپس ملاقات تصادفی در یک مهمانی کاری باعث می‌شود می به طور ناگهانی به جهان‌های موازی وارد شود و تمام زندگی‌اش را زیر سوال ببرد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد دلایل محبوبیت مفهوم جهان‌های موازی صحبت کنند. این مفهوم چه آرزوهایی را برآورده می‌کند؟
• زویی لیستر-جونز، بازیگر نقش می، همچنین کارگردان و نویسنده اسلیپ است. وقتی بازیگران فیلم و سریال می‌نویسند، آیا همیشه نقش‌هایی برای خودشان می‌نویسند؟
• خانواده‌ها همچنین می‌توانند در مورد این موضوع صحبت کنند که آیا دانستن داستان فیلم، لذت تماشای آن را کم می‌کند یا خیر. آیا افشای موضوع اصلی این نمایش، اسپویل محسوب می‌شود؟ ایده اسپویلرها و انتقاد از به اشتراک گذاشتن آنها از کجا نشات گرفته است؟ آیا شما هم اسپویل می‌کنید؟ آیا از اینکه دیگران این کار را انجام می‌دهند ناراحت می‌شوید؟

والدین باید بدانند که اسلیپ مجموعه‌ای است در مورد زنی که ناخواسته در جهان‌های موازی در روابط عاشقانه مختلف بیدار می‌شود. محتوای جنسی مکرر و بالغ است و شامل برهنگی (سینه و باسن) و صحنه‌های طولانی رابطه جنسی است که به‌طور غیرمعمولی بر لذت زن تمرکز دارد. انتقال بین جهان‌های موازی توسط ارگاسم شخصیت اصلی اتفاق می‌افتد؛ انتظار می‌رود آن‌ها را شبیه‌سازی شده ببینید در حالی که دوربین بر روی صورت زن تمرکز دارد، همچنین تصاویر جنسی قوی مانند صورت مرد بین پاهای زن (قسمت‌های خصوصی او پوشانده شده است). شخصیت‌ها در مهمانی‌ها و بارها نوشیدنی می‌خورند و مست می‌شوند و انتخاب‌های قابل‌تأمل می‌کنند. فحاشی شامل کلمات فاک، شیت و پیسی است و صحبت‌های جنسی صریح است. زنان در مرکز روایت قرار دارند و زنی با رنگ پوست متفاوت نقش مرکزی قوی و منحصر به فردی دارد. خیانت در روایت نقش دارد، اگرچه عواقب آن کم‌اهمیت جلوه داده می‌شود. تم اصلی این مجموعه، بیهودگی جستجوی خوشبختی فقط از طریق رابطه با دیگران است و شخصیت‌ها با کمبودهای خود دست و پنجه نرم می‌کنند و در طول مجموعه بهتر می‌شوند.

زویی لیستر-جونز به خاطر بازی در نقش‌هایی با طنزی تلخ که احساسات آشفته را پنهان می‌کنند، شناخته شده است، و او این روند را در این مجموعه جذاب درباره ازدواج و چندجهانی ادامه می‌دهد. ما خستگی مفرط مِی را در ابتدای سریال می‌بینیم که به سبک فیلم روز گراندهاگ در مونتاژی از روزهای تکراری شروع می‌شود: فنجان باربارا استرایسند مِی، تخم‌مرغ‌ها، بوسه‌ای بی‌روح در درِ دفترش از طرف الیجا در حالی که هر دو برنامه شامشان را می‌چینند. دوست و همکار مِی، جینا (تیمیکا تافاری) می‌گوید که او خوش‌شانس است، زندگی مجردی در نیویورک وحشتناک است. مِی مطمئن نیست، اما می‌داند که در یک بن‌بست گیر کرده است. چیزی که او را از این وضعیت خارج می‌کند، کمی جادو است که او را در مجموعه‌ای از روابط با جهان‌های موازی با شرکای بالقوه دیگر قرار می‌دهد و به او فرصتی برای تجربه زندگی‌های دیگر می‌دهد.این یک تمهید داستانی است که در روایت‌های اسرارآمیز دیگری مانند روسین دال و همه‌جا همه‌چیز همزمان به کار می‌رود، و مانند این روایت‌های محبوب، اسلیپ دیدگاه و پیام‌های قدرتمندی با محوریت زنان دارد که می‌خواهد منتقل کند. لیستر-جونز بیش از خستگی زناشویی را در نظر می‌گیرد؛ بینندگان نیازی به جستجوی بیشتر از موضوع نمایشگاهی که جینا و می با هم گردآوری می‌کنند، ندارند تا بفهمند اسلیپ در مورد چه چیزی تأمل می‌کند: ارواح گرسنه، که بوداییان معتقدند، می به ما می‌گوید، همیشه به دنبال تغذیه‌ای هستند که مجهز به هضم آن نیستند. گرسنگی می برای بیشتر در زندگی‌اش او را به جستجوی آن در روابط مختلف سوق می‌دهد، اگرچه در نهایت او (و ما) درک می‌کنیم که چیزی که او به دنبالش بود، تمام این مدت درست جلوی چشمانش بود.