شنیدنی

اماری مک‌کنستری-هال عضو تیم فوتبال مدرسه ناشنوایان مریلند است که در فیلم آدیبل به قهرمانی می‌رسد. این تیم در چند فصل اخیر همواره پیروز بوده، اما به‌طور غیرمنتظره‌ای در سال آخر دبیرستان اماری، یک بازی را می‌بازد. فیلم ما را به پشت صحنه تیم می‌برد و به زندگی برخی از بازیکنانش، به‌ویژه اماری و اعضای تیم تشویق‌کننده، جالن وایت‌هرست و لرا والکاپ، می‌پردازد. لرا و اماری با هم قرار می‌گذارند، اما لرا از وضعیت رابطه‌شان مطمئن نیست و نمی‌داند آیا اماری او را به میهمانی بازگشت دعوت خواهد کرد یا نه. جالن و دیگر نوجوانان هنوز در سوگ از دست دادن دوست و اولین عشق جالن هستند که خودکشی کرده است. تیم آماده می‌شود تا با بازی بزرگ بازگشت، شانس خود را تغییر دهد، که آخرین بازی اماری خواهد بود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد ایده‌ی یک مدرسه برای ناشنوایان، مانند آنچه در فیلم Audible به تصویر کشیده شده است، صحبت کنند. به نظر شما مزایای ایجاد چنین «فضای امن»ی برای کودکان ناشنوا چیست؟
• گاهی اوقات یک پسر احساس تنهایی می‌کند حتی در جمع خانواده به دلیل شرایطش. آیا می‌توانید درک کنید که چرا او این احساس را دارد؟
• چگونه نوجوانان در فیلم استقامت و پشتکار را نشان می‌دهند؟ چرا این یک قدرت شخصیتی مهم است؟

والدین باید بدانند که آدبل یک فیلم مستند کوتاه و تاثیرگذار در مورد گروهی از نوجوانان در مدرسه ناشنوایان مریلند است که برای نوجوانان و بزرگسالان جذاب خواهد بود. اگرچه انگیزه ساخت این مستند تیم فوتبال برنده مدرسه است، اما از پرداختن به زندگی خانوادگی نوجوانان و برخی از مشکلاتشان اجتناب نمی‌کند. آنها با تبعیض و چالش‌های دیگر روبرو هستند و در برابر این مسائل استقامت خود را نشان می‌دهند. یک پسر در حال برقراری ارتباط مجدد با پدری است که خانواده را ترک کرده و در حالی که پسر فقط یک نوزاد بوده، شروع به فروش هروئین در خیابان‌ها کرده است. پسر دیگری توسط دوستانش به یاد آورده می‌شود، پس از اینکه با حلق‌آویز کردن خودش را کشت. او در مدرسه‌ای دیگر به دلیل ناشنوایی مورد آزار و اذیت قرار گرفته بود. والدین خوانده‌اش معتقدند که او مدت‌ها با انزوا و مشکلات ناشنوایی و "دموین" خودش دست و پنجه نرم می‌کرده است. "اولین عشق" او، یک تشویق‌کننده مرد، و دوستان دیگرش هنوز او را گرامی می‌دارند. یکی از دوستانش در مورد تمایلش به آسیب رساندن به خودش بعد از مرگ دوستش صحبت می‌کند، از جمله بریدن بازویش. دو نوجوان در مورد وضعیت رابطه‌شان صحبت می‌کنند و یکدیگر را می‌بوسند. زبان در زیرنویس‌های زبان اشاره یا متن آهنگ‌ها شامل کلمات "لعنتی"، "bulls--t"، "s--t"، "جهنم"، "بیچاره"، "خفه شو"، "برو گمشو" و "احمق" است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

آنچه این مستند را خاص می‌کند، نحوه احترام‌آمیز برخورد آن با موضوعاتش است، که همگی ناشنوا هستند، هم به‌عنوان افرادی که با شهامت با چالش‌های زندگی روبرو می‌شوند و هم به‌عنوان نوجوانان معمولی. در این مستند، سکانسی وجود دارد که در آن نوجوانی به همراه دوستی با دوچرخه‌هایشان آزادانه در خیابان حرکت می‌کنند، به یک مهمانی تولد در حیاط پشتی می‌روند که بچه‌ها در حال رقصیدن و خندیدن هستند، سپس با دختری برای خوردن بستنی بیرون می‌روند که با یک بوسه به پایان می‌رسد. این صحنه هم به‌صورت واقع‌گرایانه معصومانه است و هم سرشار از شادی و بی‌خیالی دوران دبیرستان. اما این تنها واقعیت آن‌ها نیست، و کارگردان، متیو اوگنز، این لحظات را با صحنه‌هایی دیگر در کنار هم قرار می‌دهد که در آن بچه‌ها درباره از دست دادن شنوایی‌شان صحبت می‌کنند، از دست دادن دوستی که خودکشی کرده را سوگواری می‌کنند، درباره آسیب رساندن به خودشان صحبت می‌کنند، یا با پدری غایب و معتاد سابق آشنا می‌شوند. مربی فوتبالشان نگران است که چگونه با فارغ‌التحصیلی از "حباب" محیط فوق‌العاده حمایتی مدرسه‌شان کنار خواهند آمد. این فیلم بینندگان را هم تحت تأثیر قرار می‌دهد و هم آگاه‌تر می‌کند، و این کار را با احترام و ظرافت انجام می‌دهد (به جز یک موسیقی متن لعنتی و غیرضروری—سکوت می‌توانست بسیار بیشتر منتقل کند). این مستند همچنین همه این‌ها را در کمتر از یک ساعت مدیریت می‌کند، کاری که مستندهای بیشتری می‌توانند انجام دهند.