داخل زنده: داستانی از موسیقی و حافظه

در مستند زنده در درون، با دن کوهن، مددکار اجتماعی، آشنا می‌شویم که متوجه شد بیماران سالخورده‌ای که از اختلال شدید حافظه رنج می‌برند، زمانی که قادر به شنیدن موسیقی‌ای شدند که برایشان معنا داشت، شکوفا شدند. این مستند با تلفیقی از علم، مصاحبه‌ها و تصاویر آرشیوی، توضیح می‌دهد که چرا موسیقی بخش مهمی از درمان‌هایی است که به سالمندان ارائه می‌شود، به‌خصوص آن‌هایی که در آسایشگاه‌ها منزوی شده‌اند و در ارتباط با دنیای بیرون از خود دچار مشکل هستند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد برنامه «موسیقی و حافظه» که توسط دن کوهن ایجاد شده است، صحبت کنند. آیا الهام‌بخش است؟ چرا هنوز با مشکل یافتن حمایت مالی مواجه است؟
• فیلم مستند داخل زنده چه حسی به شما می‌دهد؟ از این فیلم چه چیزی در مورد پیری و نقش موسیقی برای مبتلایان به آلزایمر و زوال عقل می‌آموزیم؟
• نظر شما در مورد کوهن و افرادی مثل او چیست؟ چگونه آنها در مواجهه با مشکلات مالی در مسیر اهداف خود پیش می‌روند؟

والدین باید بدانند که فیلم مستند Alive Inside بسیار الهام‌بخش است و احتمالاً بینندگان را به گریه می‌اندازد، به‌ویژه قسمت‌هایی که سالمندان غیراجتماعی با شنیدن موسیقی دوران جوانی‌شان به زندگی بازمی‌گردند. پیام فیلم امید و اراده است، اما همچنین حس فوریت واقعی در ماموریت موضوع فیلم وجود دارد. همچنین می‌توان انتظار داشت که اندوهی در فیلم وجود داشته باشد، مانند زمانی که زنی دو قطبی در نهایت می‌تواند آشفتگی درونی خود را از طریق موسیقی بیان و آزاد کند. در فیلم فحاشی و برهنگی وجود ندارد، اما موضوع فیلم می‌تواند بسیار شدید باشد، بنابراین این فیلم برای نوجوانان بزرگ‌تر و بالاتر مناسب‌تر است. برای آگاهی از فیلم‌های بیشتر از این دست، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

داخل زنده یک پیام ساده اما موثر دارد: موسیقی تفاوتی در زندگی کسانی که از زوال عقل و آلزایمر رنج می‌برند ایجاد می‌کند. پس چرا این کشور تا این حد در تأمین بودجه داروسازی سرمایه‌گذاری کرده است، در حالی که کوئن و حامیانش برای هر سنت، هر هدفون و هر دستگاه ام‌پی‌تری که به سالمندان کمک می‌کند تا با گذشته و دنیای خارج ارتباط برقرار کنند، تلاش می‌کنند؟ بارها و بارها، در هر کلیپ، کوئن نشان می‌دهد که چگونه افرادی که قبلاً دست‌نیافتنی بودند، پس از بیدار شدن با موسیقی، ارتباط برقرار می‌کنند. و هر بار، یک افشاگری دل‌شکسته است، مانند زمانی که هنری، خمیده در صندلی چرخدارش، ناگهان شروع به تکان خوردن و خواندن می‌کند و بعداً درباره گذشته‌اش صحبت می‌کند. یا زمانی که نل، که متوجه می‌شود خاطراتش از میان یک غربال که نمی‌تواند آن را رها کند، می‌گذرد، هم لبخند می‌زند و هم اشک می‌ریزد، در حالی که موسیقی شروع می‌شود و به او احساس کنترل بر زندگی‌اش را می‌دهد.این فیلم بر اساس داستان‌گویی ساده، مصاحبه‌ها (با متخصصان از جمله الیور ساکس محترم) و روایت همراه با گرافیک برای توضیح علم ساخته شده است، اثباتی بر این موضوع که نیازی به زیاده‌گویی نیست، وقتی که موضوع از قبل واضح و زیبا است. (گاهی تکراری است، اما نه به صورت خسته‌کننده.) این فیلم قدرتمندی است که شایسته توجه و دقتی است که مایکل روساتو-بنت به موضوعش می‌دهد.