پنجره پشتی

در فیلم پنجره پشتی، جف (جیمز استوارت)، عکاس خبری، بعد از شکستن پایش در حین عکاسی از مسابقه اتومبیل‌رانی، به صندلی چرخدار محکوم می‌شود. حالا او در آپارتمان خود در دهکده گرینویچ بهبودی می‌یابد، گاهی اوقات از دوست‌دختر مدل زیبایش لیزا (گریس کلی) بازدید می‌کند و با پرستاری که به او سر می‌زند کنار می‌آید. جف که از بی‌حرکتی خسته شده و با یک آرسنال از دوربین دوچشمی و لنزهای تله‌فوتو اس‌ال‌آر در دسترس مجهز شده، خود را با جاسوسی از همسایگانش از پنجره پشتی سرگرم می‌کند. جف متوجه می‌شود که هر مستأجر، برخی تنها و برخی پرشور، یک آسیب‌شناسی متفاوت از روابط زن و مرد را نشان می‌دهد. در ابتدا برای جف جالب است که زنی تازه ازدواج کرده را می‌بیند که با عشق‌ورزی مکرر شوهرش را خسته می‌کند و یک مجرد تنها شب بعد از شب بدون قرار ملاقات می‌گذراند. اما بعد مردی تنومند به نام لارس (ریمون بر از پرری میسون) وجود دارد که با زن بداخلاقی ازدواج کرده و از زندگی خود ناراضی است. جف متقاعد می‌شود که لارس به تازگی از کوره در رفته و همسرش را به قتل رسانده و سپس احتمالاً بدن او را در جعبه‌های بسته‌بندی قطعه قطعه کرده است. اما آیا جف درست می‌گوید؟ و چگونه می‌تواند کسی را متقاعد کند؟ و اگر لارس تهدیدکننده متوجه شود که تحت نظر بوده، چه؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این صحبت کنند که پنجره پشتی چگونه انزوای زندگی شهری را نشان می‌دهد، در مورد افرادی که در آپارتمان‌های بلند روی هم زندگی می‌کنند، اما همچنان غریبه باقی می‌مانند.
• جف و انگیزه‌هایش بخش بزرگی از جذابیت این فیلم را تشکیل می‌دهند. او به عنوان یک عکاس، باید برای امرار معاش تصاویر بگیرد. آیا وقتی پای شکسته‌اش مانع انجام کارش می‌شود، می‌توان از او به خاطر عادت دیدن مردم عادی گذشت؟
• اگر این فیلم امروز ساخته می‌شد، چه تفاوتی داشت؟
• چگونه تلویزیون، وب‌سایت‌ها، وبلاگ‌های ویدیویی و به‌ویژه تلویزیون واقع‌نما به موضوع اخلاقی فیلم در مورد بررسی زندگی افراد واقعی برای سرگرمی می‌افزایند؟
• آیا جف را در فیلم پنجره پشتی الگوی مناسبی می‌دانید؟ آیا او کنجکاو است یا فضول؟ چرا کنجکاوی یک ویژگی شخصیتی مهم است؟

والدین باید بدانند که پنجره پشتی، که به عنوان یک فیلم معمایی کلاسیک آلفرد هیچکاک در نظر گرفته می‌شود، ارزش‌های اجتماعی و اخلاقی دهه ۱۹۵۰ را که در آن ساخته شده، منعکس می‌کند. شخصیت‌ها به طور مکرر الکل مصرف می‌کنند و سیگار می‌کشند؛ مردان اغلب به زنان زیبا نگاه‌های هوس‌آلود می‌اندازند؛ و فیلم در محله‌ای شهری با ساکنان سفیدپوست اتفاق می‌افتد. با این حال، موضوع فیلم هنوز هم قابل توجه است. این فیلم در مورد تماشای پنهانی دیگران است؛ جاسوسی از همسایگان ناآگاه، قضاوت زودهنگام در مورد آن‌ها و رفتار از روی تکانه. در یک صحنه پرتنش، قهرمان داستان که بر روی صندلی چرخدار نشسته، در معرض خطر فیزیکی از سوی مهاجمی قرار می‌گیرد که ممکن است قاتلی باشد که همسرش را قطعه قطعه کرده است. سگی با گردن شکسته پیدا می‌شود. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

تنش در این فیلم به قدری ظریف است که بینندگانی که از شهرت آن بی‌خبرند، ممکن است تقریباً حقه سینمایی را که آن را به دستاوردی قابل توجه تبدیل کرده است، از دست بدهند: هرگز اتاق جف را ترک نمی‌کند. حتی یک بار هم. کل دوره‌های کالج در مورد پنجره پشتی، فیلم شیطانی، فشرده و گاهی شاد آلفرد هیچکاک بوده است. دیدگاه بیرونی از پنجره پشتی جف به سمت پنجره‌های دیگر مانند نگاه کردن به مجموعه‌ای از صفحه‌های تلویزیون (یا نوارهای کمیک) است، داستان‌های کوچک نیویورک که در هر کدام از آن‌ها، اغلب به طور همزمان (و بله، راس بگداساریان، خالق شخصیت‌های کارتونی آلون و چیپمنکس، به عنوان ترانه‌سرا) در حال رخ دادن هستند.در طول دوران حرفه‌ای خود، جیمز استوارت همواره پسری آمریکایی و آدم خوبی بود، اگرچه استثناهایی هم وجود داشت، و هچکاک به‌خصوص از نمایش تاریکی درونی او با استفاده از این بازیگر سالم لذت می‌برد. اگرچه جف تا حدی قربانی معلولیت خود است، اما به نظر می‌رسد از اینکه به نوعی "جاسوس" باشد، لذت می‌برد، و این سوال مطرح است که آیا سرگرمی جدید او، یعنی تماشای دیگران، سالم است یا خیر، فارغ از مزایای فرعی حل کردن جنایت، و این سوال پیش می‌آید که چرا او از نگاه کردن به غریبه‌ها لذت می‌برد، اما از صمیمیت با لیزا، که زیبا و پذیرا است، اجتناب می‌کند؟ اگر تماشا کردن دیگران جف را به نوعی منحرف تبدیل می‌کند، ما به عنوان تماشاگر چه هستیم؟ ما او را تماشا می‌کنیم، و او آن‌ها را!