رهبر ارکستر

در فیلم مائسترو، لئونارد برنستاین (برادلی کوپر) رهبر ارکستر و آهنگساز با فلسیا کوهن مونتالگر (کری مولیگان) بازیگر آشنا می‌شود و علی‌رغم رابطه‌ی عاشقانه‌اش با دیوید اوپنهایم (مت بومر) کلارینت‌نواز، این دو عاشق هم می‌شوند. بعد از ازدواج لئونارد و فلسیا و به دنیا آمدن سه فرزندشان، حرفه‌ی لئونارد به سرعت پیشرفت می‌کند، در حالی که حرفه‌ی فلسیا راکد می‌ماند. در سفر و در استودیو، لئونارد دیگر گرایش خود به همراهی مردان را انکار نمی‌کند. داستان به صورت یک فیلم زندگی‌نامه‌ای ساده روایت نمی‌شود، بلکه به عنوان یک تجربه‌ی سینمایی که زندگی مشترک برنستاین‌ها را بازتاب می‌دهد، به تصویر کشیده می‌شود (مثلاً برخی از لحظات خیال‌انگیز بیشتر به صورت یک نمایش صحنه‌ای ارائه می‌شوند).

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد بحث و جدل پیرامون این واقعیت صحبت کنند که کوپر، که یهودی یا دوجنسه نیست، در فیلم «استاد» نقش برنشتاین را بازی می‌کند. آیا بازیگران باید پیشینه‌ای مشابه شخصیت‌هایی که به تصویر می‌کشند، داشته باشند؟ چرا نمایش‌های متنوع در رسانه‌ها مهم است؟
• درباره چالش هایی که یهودیان و افراد کوئیر در ایالات متحده در دهه ۱۹۴۰ تا ۱۹۶۰ با آن مواجه بودند صحبت کنید. این مسائل در فیلم چگونه به تصویر کشیده شده اند؟ چگونه سرگرمی می تواند ابزاری برای غلبه بر تعصب باشد؟
• چگونه مصرف مواد مخدر و نوشیدن الکل به تصویر کشیده شده است؟ آیا مصرف مواد مخدر جذاب جلوه داده شده است؟ آیا پیامدهای واقع‌گرایانه‌ای وجود دارد؟ چرا این موضوع مهم است؟
• ماسترو را با اولین تجربه کارگردانی کوپر در فیلم ستاره‌ای متولد شده است مقایسه کنید. شباهت‌های این دو فیلم چیست؟ و در چه مواردی با هم تفاوت دارند؟
• چگونه فلسیا به یک شخصیت فرعی در داستان همسرش تبدیل شد؟

والدین باید بدانند که بردلی کوپر نویسندگی، کارگردانی و بازی در فیلم «ماِسترو» را بر عهده داشته است؛ یک فیلم زندگی‌نامه‌ای غیرمتعارف در مورد موسیقی‌دان لئونارد برنستاین که بر ازدواج او با بازیگر فلسیا کوهن مونته‌آگره برنستاین (با بازی کری مولیگان) تمرکز دارد. معرفی لنی و فلسیا پس از موفقیت‌های آن‌ها صورت می‌گیرد و فیلم واقعاً به سختی کار برای ساختن یک حرفهٔ افسانه‌ای مانند برنستاین نمی‌پردازد. دوجنس‌گرایی او بخشی از داستان است، همان‌طور که پذیرش فلسیا از آن است، اما فیلم واقعاً بر عواقب گرایش‌های جنسی در آمریکا محافظه‌کار میانهٔ قرن تأکید نمی‌کند. گرایش‌های جنسی برنستاین چیزی نیست که باعث اصطکاک در ازدواج آن‌ها شود؛ بلکه خیانت او مشکل است. لحظاتی در فیلم وجود دارد که شخصیت‌ها در زیر ملحفه‌ها برهنه هستند و برنستاین از نظر فیزیکی با تقریباً همه صمیمی است، مو، صورت و دست همکاران و دانشجویان را به‌گونه‌ای نوازش می‌کند که بیشتر مردم اکنون احتمالاً آن را خارج از محدوده در نظر می‌گیرند. هم لئونارد و هم فلسیا سیگاری‌های قهاری هستند، او به ندرت بدون نوشیدنی در دستش دیده می‌شود و صحنه‌ای طولانی وجود دارد که مصرف کوکائین در یک مهمانی را به تصویر می‌کشد. زبان تند شامل کلمات «shit» و «fuck» است. این فیلم به دلیل بینی مصنوعی که بردلی کوپر غیریهودی برای بازی در نقش برنستاین یهودی به صورت خود زده است، جنجال‌برانگیز شده است، اما خانواده برنستاین اعتراضی نکرده‌اند. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

کوبر در این درام رمانتیک رویکرد خلاقی را در زندگی لئونارد برنستاین به تصویر می‌کشد. مانند یک قطعه موسیقی بزرگ، معلم حس و حال برنستاین و زندگی او را به نمایش می‌گذارد، به جای اینکه دستاوردهای او را به صورت مستقیم بیان کند. اما این رویکرد هنری ممکن است برای همه جذاب نباشد. انتخاب کلمات پیچیده زوج و تمایل شخصیت‌ها به صحبت کردن همزمان به سبک رابرت آلتمن، شنیدن دیالوگ‌ها را دشوار می‌کند. این موضوع ممکن است آزاردهنده باشد، اما در عین حال نوعی ریتم و ضرباهنگ ایجاد می‌کند—زبان لایه‌لایه آن‌ها مانند ضربان طبل است.فیلمبرداری سیاه و سفید در زمانی که برنشتاین‌ها در اوج عشق هستند و رنگی در زمانی که از نظر عاطفی از هم جدا می‌شوند، فیلمبرداری این فیلم بسیار زیبا است. هر صحنه یک اثر هنری است، به طوری که تقریباً به نظر می‌رسد فریاد می‌زند، «به من نگاه کن! تحت تأثیر قرار نگرفتی؟ به من جایزه بده!» از سوی دیگر، همه این‌ها در راستای خلق اثری است که لئونارد برنشتاین را به ما نشان می‌دهد: یک نمایشگر با شخصیت بزرگ که چه به صورت شخصی یا از طریق موسیقی‌اش، شما را جذب و تحت تأثیر قرار می‌دهد و حتی بعد از رها کردن شما، باعث می‌شود به او فکر کنید. مشکل این است که این فیلم توسط فرزندان برنشتاین تولید و مجوز داده شده است تا به عنوان وسیله‌ای برای شناخت و بزرگداشت مادرشان باشد. و در حالی که مولیگان استواری و سرخوردگی فلیسیا را به شکوه کامل می‌رساند، این فیلم «استاد» نام دارد و فقط فلیسیا را به عنوان یک شخصیت تراژیک در داستان بزرگ‌تر از زندگی برنشتاین تقویت می‌کند.