درباره سرنوشت

درباره سرنوشت، داستان غریبه‌هایی به نام‌های گریفن (توماس من) و مارگو (اما رابرتز) است که در ۴۸ ساعت طوفانی از ۳۰ دسامبر به بعد را دنبال می‌کند. در آن روز، گریفن سعی می‌کند به دوست‌دخترش، کلمنتاین (مادلین پتسچ)، که یک اینفلوئنسر رسانه‌های اجتماعی است، در رستوران بِنیگنز پیشنهاد ازدواج بدهد، اما او ترجیح می‌دهد که گریفن این کار را در مهمانی بزرگ شب سال نو تکرار کند. در همین حال، در آن سوی رستوران، مارگو از طرف دوست‌پسر سه‌ماهه‌اش، کیپ (لوئیس تان)، ترک می‌شود، در حالی که او تصور می‌کرد کیپ قرار است به او پیشنهاد ازدواج بدهد. برای بدتر شدن اوضاع، خواهر بزرگ‌تر مارگو (بریت رابرتسون) قرار است روز بعد ازدواج کند و حالا مارگو، که به عنوان شاهد عروس انتخاب شده، کسی را برای همراهی در مراسم ندارد. گریفن و مارگو در یک ملاقات عجیب و غریب و سازش‌آمیز قرار می‌گیرند و گریفن موافقت می‌کند که در مراسم عروسی وانمود کند کیپ است، به شرطی که بتواند به موقع به مهمانی سال نو نامزد آینده‌اش برسد. با گذشت روز، مشخص می‌شود که مارگو و گریفن، که تقریباً زندگی موازی و عجیبی دارند، از شماره خانه‌هایشان در محله‌های مجاور تا دکور اتاق‌هایشان، چیزهای مشترکی با هم دارند و حتی از نظر شیمی و جاذبه با هم بیشتر از کیپ و کلمنتاین هماهنگ هستند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد موضوع «دوستی صوری» در فیلم About Fate صحبت کنند. این سناریو تا چه حد در فیلم موثر است؟ بهترین مثال‌های شما از دوستی صوری در فیلم‌های کمدی رمانتیک چیست؟
• آیا این رمانس را عشق در نگاه اول می‌دانید؟ چه چیزی در این داستان باورپذیر است؟ چه چیزی نیست؟
• چه ویژگی‌های شخصیتی مثبت را شخصیت‌های اصلی در فیلم به نمایش می‌گذارند؟ چرا این خصوصیات مهم هستند؟
• درباره نحوه نمایش نوشیدن الکل در فیلم صحبت کنید. آیا شخصیت‌ها با عواقب زیاده‌روی در نوشیدن مواجه می‌شوند؟

والدین باید بدانند که فیلم «درباره سرنوشت» یک کمدی رمانتیک در سبک سرندیپیتی است. در این فیلم اما رابرتس و توماس من در نقش دو غریبه بازی می‌کنند که وانمود می‌کنند یک زوج هستند تا در مراسم عروسی شب سال نو شرکت کنند، اما در نهایت متوجه می‌شوند که اشتراکات بیشتری از آنچه تصور می‌کردند با هم دارند. این فیلم بر اساس ایده آشنای فیلم‌های کمدی رمانتیک ساخته شده و نشان می‌دهد که این زوج «سرنوشت‌شان با هم گره خورده است»، خواه خودشان این موضوع را بپذیرند یا خیر. در فیلم از برخی کلمات نامناسب استفاده شده است، از جمله یک بار کلمه «لعنتی»، چند بار کلمه «خرابکاری»، «احمق» و «دیوانه»، یک اشاره غیرمستقیم، بوسیدن عاشقانه، و برهنه بودن جزئی غیرجنسی (به طریقی طنزآمیز). در یکی از صحنه‌ها، بین دو شخصیت یک درگیری تقریباً طنزآمیز وجود دارد، که یکی از آنها استاد هنرهای رزمی است. این صحنه با دراز کشیدن یکی از شخصیت‌ها روی زمین و کبودی چشمش به پایان می‌رسد. بزرگسالان در فیلم الکل مصرف می‌کنند، در یک مورد، یکی از شخصیت‌ها به قدری الکل مصرف می‌کند که متوجه نمی‌شود وارد خانه اشتباه شده است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

این کمدی رمانتیک سرگرم‌کننده و سبک (اگرچه کلیشه‌ای) از بازی‌های جذاب بازیگران و شیمی دوست‌داشتنی آن‌ها در مسیر شیرین‌شان به سوی خوشبختی ابدی بهره می‌برد. رابرت، که غریبه‌ای در دنیای کمدی‌های رمانتیک نیست، در نقش مارگو، یک نیوانگلندی عاشق صبحانه در تیفانی، باورپذیر است، کسی که اشتباه فکر می‌کند کیپ می‌خواهد به او پیشنهاد ازدواج بدهد، در حالی که در واقع می‌خواهد با او قطع رابطه کند. و مان به‌طور ایده‌آلی در نقش یک علاقه‌ی عشقی «عاشقانه-عجیب» انتخاب شده است، کسی که صادق است بدون اینکه کسل‌کننده باشد، باهوش است بدون اینکه متکبر باشد، و همچنین به‌شدت توجه‌کننده. همان‌طور که تقریباً همیشه در این ژانر اتفاق می‌افتد، فیلم‌سازان هر دو شریک دیگر شخصیت‌ها را به‌عنوان افرادی زیبا اما سطحی و به‌وضوح نه عشق واقعی شخصیت‌های اصلی به تصویر می‌کشند. این کمدی رمانتیک بر ظرافت بنا نشده است؛ کیپ و کلمنتاین تقریباً بدترین هستند، و بازیگرانی که نقش آن‌ها را بازی می‌کنند می‌دانند چطور به نقش‌های زیبای اما حقیرشان جان ببخشند.بازیگر کهنه‌کار سریال‌های کمدی موقعیت، وندی مالیک و چری هاینز به‌عنوان مادران گریفن و مارگو، به ترتیب، انرژی و طنز خشک مادرانه را به فیلم اضافه می‌کنند، و رابرتسون، که به‌راحتی می‌توانست نقش مارگو را بازی کند، به‌عنوان خواهر عروس عصبی مارگو درخشش دارد. صحنه‌هایی که در آن رابرتس، هاینز و رابرتسون در حال گفتگوی مادرانه-دخترانه-خواهرانه هستند، از نقاط اوج فیلم به‌شمار می‌روند، درحالی‌که سکانس مستی گریفن در حمام روسی به همراه دوستانش از مدرسه حقوق، کمی آزاردهنده است (همان‌طور که مفهوم چگونگی ملاقات شخصیت‌های اصلی برای بار دوم نیز آزاردهنده است). اگرچه این فیلم از آن دست کمدی‌های رمانتیکی نیست که تماشاگران احتمالاً هر سال برای آرامش و شادی به آن رجوع کنند، اما تماشای آن به‌خاطر بازی بازیگران و سکانس خنده‌دار مراسم عروسی در پرده سوم، ارزش دارد.