نمایش‌شهر

میلیون‌ها نفر در سراسر دنیا استعداد دارند و فقط منتظر فرصت هستند تا آن را به نمایش بگذارند. شوویل به آن‌ها این فرصت را می‌دهد، هر هفته به یک شهر کوچک سفر می‌کند تا برای یک برنامه استعدادیابی که در پایان هفته برگزار می‌شود، آزمون ورودی بگیرد. چهار اجرا انتخاب می‌شوند؛ مربیان الک مپا و لیسِت بستامِنت با آن‌ها کار می‌کنند تا اجرای خود را بهبود دهند، و در پایان هفته گروه آماده اجرای برنامه است. اعضای تماشاگران به بهترین اجرا رأی می‌دهند، که برنده ۱۰,۰۰۰ دلار و افتخار ابدی می‌شود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد سایر برنامه‌های استعدادیابی تلویزیونی صحبت کنند. برنامه‌ای مشابه مانند استعداد آمریکایی را تماشا کنید. شباهت آن با شوویل در چیست؟ این دو برنامه چه تفاوت‌هایی با هم دارند؟
• چگونه مخاطبان باید در مورد شرکت‌کنندگان احساس کنند؟ آیا باید از آنها خوشمان بیاید؟ آیا باید به آنها بخندیم؟ آیا باید احساس دیگری داشته باشیم؟ چه چیزی در نحوه ارائه آنها باعث می‌شود که شما این ایده را داشته باشید؟
• چگونه برنامه ای مانند شوویل با امریکن آیدل مقایسه می شود؟ تهیه کنندگان چه قول هایی به شرکت کنندگان در شوویل در مقابل آیدل می دهند؟ شرکت کنندگان چه امیدی به این برنامه دارند؟

والدین باید بدانند که شوویل یک مجموعه مستند جذاب با نمایش استعدادهای مختلف در شهرهای کوچک است که برای همه سنین مناسب است. برخی از اجراهای این مجموعه ممکن است کمی خشونت‌آمیز یا دارای محتوای جنسی باشند، برای مثال در یکی از اجراهای جادوگری، زنی با لباس تنگ و چسبان از یک شلاق استفاده می‌کند و به طور نمادین یک خیار را خرد می‌کند. انتظار برخی از صحنه‌های ناخوشایند را داشته باشید، مانند صحنه‌ای که یک مرد یک سوسک را در دهانش می‌گذارد، و همچنین گاهی اوقات استفاده از الفاظ نامناسب به صورت شوخی. در غیر این صورت، شرکت‌کنندگان معمولاً از یکدیگر حمایت می‌کنند و به یکدیگر احترام می‌گذارند، و مربیان به طور واقعی به شاگردان خود کمک می‌کنند و بدون تمسخر، مشاوره‌های مفیدی در مورد اجراهایشان ارائه می‌دهند. این مجموعه می‌تواند یک برنامه عالی برای تماشای جمعی باشد، هرچند کودکان کوچکتر ممکن است از لحظات پشت صحنه و مصاحبه‌ها کمی خسته شوند.

نمایش‌های استعدادیابی در شهرهای کوچک که پر از هنرمندان محلی مشتاق است، به نظر آماده تمسخر است، همانطور که بارها در فیلم‌هایی مانند منتظر گافمن یا برنامه‌های تلویزیونی مانند گانگ شو دیده‌ایم. اما نبوغ شاویل در این است که به جای خندیدن به بازیگرانش از اهالی شهر کوچک با رویاهای بزرگ، با محبت و احترام با آنها رفتار می‌کند. به جای مسخره کردن شعبده‌بازان، خوانندگان، نوازندگان و امثالهم، مربیان/داوران الک ماپا و لیسِت بستامِنت به آنها مشاوره‌های محکمی در مورد نمایش‌پردازی می‌دهند و به یکدیگر زمزمه می‌کنند که چقدر از اجراها و هنرمندان خوششان می‌آید.رقابت در سطح کوچکی است: اجرا در یک استعداد یابی محلی، برنده شدن مقداری پول برای یک سفر خوب، نه تغییر زندگی. انتظارات شرکت کنندگان هم به همان اندازه متواضع است: مردی که فلوت سنتی ایرلندی (با زیبایی!) با همسرش می نوازد می گوید: "این به ما اعتبار می دهد که دیگران فکر می کنند ما واقعا خوب هستیم." یک هنرمند دیگر می گوید: "وقتی مرا ببینند، می گویند 'من آن مرد را دوست دارم!'" و ما هم همینطور. و شوویل هم همینطور.