همیشه جوان

پنج جوان حدوداً ۲۰ ساله ناآگاهانه در یک برنامه واقع‌نمای تلویزیونی شرکت می‌کنند که در آن باید با پنج فرد مسن بالای ۷۰ سال، از جمله یک پیشکسوت ورزش راکتبال و یک شومن بازنشسته که عاشق زومبا است، در یک خانه زندگی کنند. این «آزمایش» تلویزیونی برای آموزش هر دو گروه در مورد جوانی ابدی طراحی شده است. اما در طول این مسیر، شرکت‌کنندگان حقایق شگفت‌انگیزی در مورد خودشان و دیگران یاد می‌گیرند. این مجموعه تلویزیونی با اجرای مارک ال. والبرگ (مجری برنامه نمایش اشیای عتیقه) و تهیه‌کنندگی اشتون کوچر و جیسون گلدبرگ (تهیه‌کنندگان برنامه Punk'd) تولید شده است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد آنچه به «شکاف نسلی» معروف است و پیش‌داوری‌هایی که اغلب در مورد افرادی که در زمان‌های متفاوتی متولد شده‌اند داریم، صحبت کنند. بچه‌ها: آیا به والدین و پدربزرگ و مادربزرگ خود احترام می‌گذارید، یا فکر می‌کنید که آنها به‌شدت از جامعه عقب هستند؟ آیا چیزهایی وجود دارد که شما با آنها مشترک باشید که ممکن است شما را شگفت‌زده کند؟
• چطور «فوراور یانگ» در مقایسه با سایر برنامه‌های واقع‌نمای تلویزیونی که از گروهی متنوع از افراد می‌خواهند تا زیر یک سقف زندگی کنند، عمل می‌کند؟ آیا یک برنامه تلویزیونی برای سرگرم‌کننده بودن نیاز به دعوا و جنجال دارد؟
• آیا «آزمایش» این برنامه برای شما واقعی به نظر می‌رسید؟ چطور می‌توانید تفاوت بین درام طراحی‌شده و احساسات واقعی را تشخیص دهید؟

با وجود یک طرح ظاهری و برخی شرکت‌کنندگانی که به نظر کلیشه‌ای می‌رسند، والدین باید بدانند که «فورِور یانگ» پیام‌های مثبت و شگفت‌انگیزی را برای بینندگان در همه سنین به اشتراک می‌گذارد. با این حال، برخی کنایه‌های جنسی و شوخی‌های جنسی (مانند بحثی طنزآمیز در مورد «ارسال پیام‌های جنسی») وجود دارد، و همچنین شرکت‌کنندگانی که گرایش جنسی خود را مطرح می‌کنند. هر دو نسل از کلماتی مانند «جهنم»، «کُن»، «احمق»، و «خراب» استفاده می‌کنند، و در مواردی از سانسور فحاشی استفاده شده است. همچنین برخی نوشیدن‌های اجتماعی وجود دارد، و برخی فعالیت‌ها (مانند «بِیر پونگ») به سمت افراط‌گرایی گرایش دارند.

در نگاه اول، فوراور یانگ به نظر می‌رسد که یک سریال «واقعیت‌نما» دیگر با ترفندهای خسته‌کننده است که بعید است چیزی ارزشمند از آن حاصل شود. بازیگران این سریال شامل دو گروه هستند: جونیورها و سینیورها، که طیفی از کلیشه‌ها را به نمایش می‌گذارند، از یک هاتتی (دختر جذاب) خودشیفته که شبیه یکی از اعضای سرگردان خانواده کارداشیان است تا یک بداخلاق لجباز که تقریبا فریاد می‌زند «از چمن‌های من بیرون برو!». اما درست در زمانی که فکر می‌کنید می‌دانید سریال به کجا می‌رود (جایی که به سرعت به هیچ‌جا نمی‌رسد)، خودتان را در حال تشویق اعضای هر دو گروه می‌یابید که ارتباطات معناداری برقرار می‌کنند که برچسب‌های سنی متعارف را به چالش می‌کشد و انتظارات پایین شما را به چالش می‌کشد.این بدان معنا نیست که این مجموعه تلویزیونی شایسته دریافت جایزه است. فرمت آن اصلاً خلاقانه نیست و شامل یک مسابقه تلویزیونی ساده و دم‌دستی است که برای نشان دادن شکاف در دانش فرهنگ عامه هر نسل طراحی شده است. (و البته ما قبلاً بارها و بارها این موضوع را دیده‌ایم که افراد مختلف در یک خانه زندگی می‌کنند.) اما آنچه در اینجا کارآمد است، توانایی هر دو گروه سنی برای کنار گذاشتن پیش‌فرض‌ها و یادگیری از یکدیگر است، نه به عنوان افراد جوان و پیر، بلکه به عنوان دوستان غیرمنتظره.