اتکا به خود

توماس والکات (جیک جانسون) در فیلم «خوداتکایی» در اواخر دهه سوم زندگی خود، بی هدف و در خانه مادرش زندگی می‌کند. اما وقتی اندی سامبرگ با یک لیموزین می‌آید و از توماس می‌خواهد تا در ازای پول در وب تاریک بازی کند، او فکر می‌کند، چرا که نه؟ تمام کاری که او باید انجام دهد این است که برای یک ماه بدون کشته شدن زنده بماند و یک میلیون دلار برنده شود. چه چیزی می‌تواند اشتباه پیش برود؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد طنز در کمدی‌ها صحبت کنند. کدام بخش‌های خوداتکایی خنده‌دار بود و کدام بخش‌ها خنده‌دار نبود؟
• آیا شما هم مثل توماس تصمیم می‌گرفتید؟ چرا بله یا خیر؟
• آیا فیلم را باورپذیر یافتید؟ آیا مهم است که باورپذیر نباشد؟ چرا یا چرا نه؟

والدین باید بدانند که خوداتکایی یک کمدی است که توسط جیک جانسون نوشته و کارگردانی شده است. این فیلم با بازی جانسون در نقش اصلی توماس والکات، داستان توماس را دنبال می‌کند که پس از یک جدایی، در جستجوی هدف در زندگی است. او خود را در حال بازی در یک بازی می‌یابد که به طور مخفیانه برای وب تاریک فیلمبرداری می‌شود و زندگی‌اش در خطر است. اگر یک ماه زنده بماند، یک میلیون دلار برنده خواهد شد. با وجود تهدید مداوم مرگ توماس، خشونت زیادی وجود ندارد. مردی با باتون به سرش ضربه می‌خورد، دندانش می‌افتد و توسط «شکارچیان» تعقیب می‌شود. مرد دیگری لگد محکمی به بیضه‌اش می‌خورد و بطری روی سرش خرد می‌شود. بزرگسالان به طور معمول نوشیدنی‌های الکلی می‌نوشند. به روابط رمانتیک اشاره شده و به طور مختصر مورد بحث قرار می‌گیرد. زبان تند شامل کلمات «فاک»، «فاکینگ»، «مادر فاکر»، «شیت»، «آس هول» و «دامن» است. همچنین نمایش‌های کلیشه‌ای از افراد بی‌خانمان به طور گسترده‌ای نشان داده می‌شود. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

جیک جانسون در اولین فیلم خود کارگردانی شده در نقش توماس والکات، مردی بی هدف و سی و چند ساله که با مادرش زندگی می کند، در اوج هنرنمایی خود قرار دارد. علی رغم عنوان فیلم، بازیگران مکمل به جانسون در فیلم خوداتکایی کمک شایانی می کنند، چرا که بیشتر کمدی از عدم اعتقاد آنها به ادعای توماس در مورد اتفاقاتی که برایش می افتد نشات می گیرد. اگرچه این صحنه ها اندک هستند، اما فیلم را به زمین می آورند و سعی می کنند به بیننده یادآوری کنند که توماس می تواند هر کسی باشد. این فرضیه تا زمانی که این اتفاق می تواند برای شما هم بیفتد، دوام می آورد، که به این معنی است که به شدت به این بستگی دارد که اطمینان حاصل شود تصمیمات توماس در طول مسیر عادلانه، منطقی و قابل باور به نظر برسند، که خوشبختانه بیشتر اوقات اینطور است. اما با گذر روزها، فیلم با تغییر لحن خود بازی می کند که می توانست چیزها را به سمت و سوی کاملا متفاوتی ببرد. برای برخی، فیلم فقط به دلیل این طعنه از تغییر لحن، جالب خواهد بود، که به این معنی است که فیلم فقط آنها را ناامید خواهد کرد، چرا که حتی بازی درون فیلم توماس به او یادآوری می کند که "این قرار است یک کمدی باشد."اما برای دیگران، دلدادگی به جنون کافی است و رضایت خود را در پایانی مرتب، هرچند نه کاملا هیجان‌انگیز، خواهند یافت. به هر حال، فیلم کاملا دیدنی و لذت‌بخش است. متاسفانه، شاید به دلیل عدم تمایل به تکیه بیش از حد بر استعدادهای برجسته، جانسون فقط به اندی سامبرگ، کریستوفر لوید و وین بردی نقش‌های کوتاهی می‌دهد، به جای اینکه نقش‌های مکمل کامل به آنها بدهد. با این کار، به نظر می‌رسد جانسون فرصت‌های بزرگی را برای استفاده قوی‌تر از استعدادهای متنوع و کمدی شگفت‌انگیزشان از دست داده است.