چیس

CHA$E خود را به عنوان اولین بازی ویدئویی با فیلم‌برداری زنده معرفی می‌کند، توصیفی منصفانه برای این هیبرید عجیب از تلویزیون واقع‌گرا و مسابقه. ده شرکت‌کننده، به نام دونده، در یک منطقه بزرگ اما محصور رها می‌شوند، مثل یک بندرگاه یا پارک تفریحی. به زودی، گروهی از شکارچیان رها می‌شوند تا آن‌ها را دستگیر کنند. بازیکنان برای هر دقیقه‌ای که از دستگیری فرار کنند، پول به دست می‌آورند؛ مجری تری فارلی به طور دوره‌ای با رها کردن شکارچیان بیشتر و فرستادن دونده‌ها به ماموریت‌هایی که می‌تواند ابزار مفیدی برای آن‌ها به ارمغان بیاورد، اما همچنین آن‌ها را در معرض خطر مواجهه با شکارچیان قرار می‌دهد، بازی را سخت‌تر می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد برنامه‌های مسابقه صحبت کنند. برای برنده شدن مقداری پول، تا چه حد حاضر به انجام کارهایی هستید؟ آیا حاضرید خجالت بکشید؟ آیا تحمل موقعیت‌های ناخوشایند را دارید؟ آیا حاضر به خوردن غذاهای بد مزه هستید؟ آیا فکر می‌کنید برنامه‌های واقع‌نمای مسابقه‌ای روز به روز بیشتر شرکت‌کنندگان را در موقعیت‌های تحقیرآمیز یا خطرناک قرار می‌دهند؟ آیا فکر می‌کنید این برنامه که گویی شرکت‌کنندگان جان خود را به خطر می‌اندازند، مرزها را می‌شکند؟ چه نوع برنامه‌ای، اگر وجود داشته باشد، از مرزها عبور می‌کند؟

والدین باید بدانند که این بازی/نمایش واقعیت، مردم را به طعمه تبدیل می‌کند؛ آنها برای هر دقیقه‌ای که بتوانند از دست گروهی از شکارچیان فرار کنند، پول به دست می‌آورند. شکارچیان - بازیگرانی که خود را به عنوان قاتلان روباتیک و تک‌بعدی معرفی می‌کنند - با تعقیب شرکت‌کنندگان، حس ترس و خطر ایجاد می‌کنند، و اگرچه خشونت واقعی بسیار کم یا اصلا وجود ندارد، اما فضای بسیار تهدیدآمیزی وجود دارد. و در حالی که این به وضوح یک مسابقه تلویزیونی است، اما بسیار دشوار است که آن را به عنوان یک ورزش گلادیاتوری مدرن نبینیم، با شرکت‌کننده‌هایی که وانمود می‌کنند جان خود را به خطر می‌اندازند تا پول به دست آورند.

این قالب پایه باعث می‌شود که چیس شبیه یک بازی برچسب با مشوق‌های مالی به نظر برسد، اما مفهوم آن کمی فراتر از این است. شکارچیان فقط ورزشکاران معمولی نیستند که برای رویارویی یا حذف شرکت‌کنندگان عادی استخدام شده‌اند. آنها همچنین نقش تعقیب‌کنندگان بی‌صدا، بی‌امان و روباتیک را بازی می‌کنند که مصمم به پیدا کردن طعمه خود هستند. آنها مثل مردان سیاه‌پوش لباس می‌پوشند، چشمانشان پشت عینک‌های آفتابی شیک پنهان است، اما مثل ترمیناتور به تعقیب ادامه می‌دهند و دوربین اغلب دیدگاه آنها را نشان می‌دهد، به همراه اسکن خودکار خیابان در حالی که به دنبال دونده‌ها هستند. در ادامه تم بازی ویدئویی، دونده‌ها ابزارهای دفاعی مفیدی دریافت می‌کنند، مانند یک منحرف‌کننده که می‌تواند شکارچی را وادار به دور شدن و حرکت در جهت مخالف کند، یا عینک نامرئی‌کننده که ظاهراً آنها را برای شکارچیان نامرئی می‌کند (که باعث ایجاد توالی‌های کمی ابلهانه می‌شود، زمانی که تعقیب‌کنندگان، با حفظ ظاهر، درست از کنار شکار خود عبور می‌کنند، در فاصله‌ای نزدیک و به وضوح قابل مشاهده برای همه).مفهوم غیرمعمول چیس باعث می‌شود که این برنامه نسبت به سایر مسابقات تلویزیونی مبتنی بر رقابت فیزیکی مانند گلادیاتورهای آمریکایی، متفاوت باشد و در واقع برای شرکت‌کنندگان جالب به نظر می‌رسد. اما کمی نگران‌کننده است که ببینیم گروهی از شرکت‌کنندگان حاضرند جان خود را به خطر بیندازند تا شانس برنده شدن جایزه نقدی را داشته باشند. این فقط یک بازی است، اما این بازی طوری طراحی شده است که یک ورزش خونین مدرن را شبیه‌سازی می‌کند، ایده‌ای که ممکن است برای بینندگانی که فکر می‌کنند نباید با زندگی بازی کرد، جالب نباشد.