منگنه‌های کاغذی

در سال ۱۹۹۸، مدیر، معاون و معلم هنر زبان یک مدرسه راهنمایی در ویتول، تنسی، کلاس مطالعات هولوکاست را آغاز کردند که نه تنها دانش‌آموزان شرکت‌کننده را تحت تأثیر قرار داد، بلکه کل شهر کوچک آنها را دگرگون کرد. این کلاس داوطلبانه بعد از مدرسه در ابتدا به عنوان یک درس طولانی در مورد تحمل و فرهنگ‌های دیگر ایجاد شد، اما برای درک واقعی معنای کشته شدن شش میلیون یهودی، دانش‌آموزان تصمیم گرفتند تلاش کنند شش میلیون گیره کاغذ جمع‌آوری کنند. گیره کاغذ، همانطور که مشخص شد، دو بار مهم بود، زیرا توسط یک نروژی یهودی به نام یوهان والر طراحی شده بود و سپس در طول جنگ جهانی دوم، نروژی‌ها آن را به عنوان شکلی از اعتراض به رژیم نازی می‌پوشیدند. با کمک خبرنگاران روزنامه‌های آلمانی مستقر در واشینگتن، دی.سی.، این پروژه در سراسر جهان تبلیغ شد و در طول چهار سال، بیش از ۲۹ میلیون گیره کاغذ از سوی سلبریتی‌ها، سران کشورها، کهنه‌سربازان جنگ جهانی دوم و مهم‌تر از همه، خود بازماندگان هولوکاست به بچه‌ها فرستاده شد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد درس‌های ارزشمند بسیاری که در فیلم کاغذ کلپس ارائه شده صحبت کنند. دانش‌آموزان در سراسر جهان چگونه می‌توانند متعهد شوند که هرگز هولوکاست را فراموش نکنند؟ چرا آگاهی از خطرات تعصب نژادی و مذهبی و پروپاگاندا مهم است؟
• مطالعات هولوکاست چه چیزی در مورد تحمل و مدارا به ما می‌آموزد؟ چرا برای مدیر/معاون مدیر/معلم انگلیسی مهم بود که این دانش‌آموزان خاص در مورد چنین فرهنگی متفاوت آگاهی پیدا کنند؟
• آیا مردم هنوز بر اساس ظاهر، لباس یا محل زندگی دیگران، فرضیات و پیش‌داوری‌هایی در مورد آنها دارند؟ چگونه می‌توان در جوامعی که هیچ یا بسیار کم از این موارد وجود دارد، مانند جامعه‌ای که در فیلم نشان داده شد، مدارا و تنوع را اعمال کرد؟
• پروژه «منگنه‌های کاغذی» به طور خاص به هولوکاست مربوط می‌شد، اما موضوعات آن می‌تواند به پیش‌داوری‌های روزمره نیز مرتبط باشد. چگونه دانش‌آموزان می‌توانند مطمئن شوند که دیگران را به دلیل محل زندگی‌شان یا تفاوت‌های دیگر، قضاوت، مسخره یا آزار نمی‌دهند؟

والدین باید بدانند که فیلم Paper Clips نحوه مطالعه دانش‌آموزان یک شهر کوچک در مورد هولوکاست را به شیوه‌ای منحصر به فرد دنبال می‌کند، اما جزئیات بسیار ناراحت‌کننده یا تصویری در مورد فجایع هولوکاست ارائه نمی‌دهد. به همین دلیل، این فیلم روشی عالی برای معرفی هولوکاست به بینندگان جوان‌تر است. این فیلم در مورد تحمل و تنوع فرهنگی صحبت می‌کند و دیدگاه‌های ارزشمندی در مورد اهمیت یادگیری در مورد فرهنگ‌ها، تاریخ و جنایات گذشته علیه بشریت ارائه می‌دهد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این مستند با نیت خیرخواهانه، گزارشی صیقل‌خورده و روایت‌شده توسط سلبریتی‌ها از پروژه ساده اما زندگی‌ساز مطالعات هولوکاست دانش‌آموزان ویتول نیست. در واقع، بزرگترین سلبریتی، تام بوزلی، پدر سریال روزهای خوش است که به عنوان یک پدربزرگ یهودی، یک گیره کاغذ به کلاس فرستاد. در عوض، این مستند به‌طور جدی بر روی لیندا هوپر مدیر مدرسه، دیوید اسمیت معاون مدیر و ساندرا رابرتز معلم هنر و زبان، و دانش‌آموزانی تمرکز می‌کند که به همراه روزنامه‌نگارانی که در انتشار این خبر کمک کردند، گروهی از بچه‌های سفیدپوست جنوبی بودند که بهترین تلاش خود را برای گرامیداشت شش میلیون یهودی که توسط رژیم نژادپرست هیتلر کشته شدند، انجام دادند. در طول فرآیند جمع‌آوری، دانش‌آموزانی که حتی در ابتدای پروژه هیچ یهودی را شخصاً نمی‌شناختند، با داستان‌های پشت گیره‌های کاغذ هماهنگ شدند و درک کردند که عدم مدارا و تعصب کنترل‌نشده می‌تواند به نسل‌کشی منجر شود.اسمیت به خصوص اعتراف می‌کند که با نگرش‌های نژادپرستانه بزرگ شده و هرگز دو بار در مورد بیان برخی اظهارات نژادی فکر نکرده است، حتی در مقابل هم اتاقی سیاهپوست کالجش. او گریه می‌کند و می‌گوید که هرگز نمی‌خواهد پسرانش او را به عنوان نژادپرست توصیف کنند و همین موضوع باعث می‌شود که این مستند ارزش تماشا کردن داشته باشد. پروژه شگفت‌انگیز گیره کاغذ فقط یک یادبود نیست، بلکه یادآوری زنده‌ای است از اتفاقی که می‌تواند رخ دهد اگر یاد نگیریم که دیگران دشمن نیستند. تا زمانی که مدرسه یک واگن ریلی واقعی آلمانی را که یهودیان محکوم را به اردوگاه‌های مرگ منتقل می‌کرد، برای نگهداری گیره‌های کاغذ دریافت کرد، کل شهر ویتول نه تنها تاریخ کلی هولوکاست را آموخت، بلکه با بازماندگان ملاقات و گریه کرد. برای هر کسی که به دنبال راهی برای معرفی موضوع هولوکاست به دانش‌آموزان جوان است، این مستند نقطه شروع بسیار مناسبی است.