تو اولین دوست پسر من بودی.

در مستند تو اولین دوست پسر من بودی، سسیلیا آلداروندو به دوران نوجوانی خود بازمی‌گردد تا علت احساس خشم در بیشتر اوقات و احساسات باقی‌مانده‌ی ناراحتی و اندوه خود را درک کند. او در یک گردهمایی دبیرستانی شرکت می‌کند، با همکلاسی‌های سابق خود دیدار می‌کند و خاطرات خود از آن دوران زندگی‌اش را با بازسازی وقایع و عکس‌ها (با بازی خودش و بازیگران نوجوان) و بحث در مورد گذشته، کنار هم قرار می‌دهد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد تکنیک‌های مختلف استفاده شده در «تو اولین دوست‌پسر من بودی» صحبت کنند تا گذشته را در نظر بگیرند و خاطرات را بازسازی کنند - مواد آرشیوی، کلاژها، دراماتیزاسیون‌های صحنه‌ای، داستان و موارد بیشتر. ترکیب این تکنیک‌ها چه تأثیری دارد؟ کدام یک قابل اعتمادتر به نظر می‌رسند؟ کدام یک به یادماندنی‌تر هستند؟
• اگر می‌توانستید به دوره‌ای از زندگی خود بازگردید و به رویدادها یا احساساتی بپردازید که هنوز شما را آزار می‌دهند، به کجا می‌رفتید و چرا؟
• این فیلم به چه صورت به موضوع جذب فرهنگی می‌پردازد؟ آیا می‌توانید مثال‌های مشخصی بیاورید؟
• فیلم خود را «مستند ترکیبی» می‌نامد. چرا؟ از چه نظر این فیلم مستند خالص نیست؟ چرا این تمایز مهم است؟

والدین باید بدانند که فیلم «تو اولین دوست‌پسر من بودی» حاوی خشونت، الفاظ نامناسب و صحنه‌های نوشیدن الکل است. این فیلم که سفر یک زن به خاطرات دوران دبیرستانش را به تصویر می‌کشد، نشان می‌دهد که چگونه افرادی که «متفاوت» به نظر می‌رسند، از جمله دانش‌آموزان غیر سفیدپوست، چاق یا «عجیب» ممکن است مورد آزار قرار بگیرند یا احساس بی‌اهمیتی کنند. یکی از دوستان مدرسه‌ای در بزرگسالی خودکشی می‌کند. شخصیت اصلی فیلم از تبار پورتوریکویی است و به یاد می‌آورد که به او لقب «بوریتو» داده‌اند، به او گفته‌اند چاق است و در مورد موهای فرفری، سنت‌ها و غذاهای فرهنگی او سوال می‌شود. صحنه‌های بازسازی خاطرات دبیرستان، از جمله قلدری و بوسیدن، با حضور بازیگران نوجوان واقعی و راوی/شخصیت مستند بزرگسال فیلم ساخته شده‌اند. در فیلم به موضوعاتی مانند علاقه‌های عاشقانه، رویاهای جنسی، «تحریک جنسی»، بیماری‌های مقاربتی، «آلت تناسلی مرد»، «لحظه‌ای شهوانی» در یک میهمانی مدرسه، علاقه به نوع اشتباه افراد، و «برهنگی مردانه از جلو» (در یک فیلم در تلویزیون، اما به سختی قابل تشخیص است) اشاره شده است. نوجوانان و بزرگسالان در فیلم الکل مصرف می‌کنند و مست می‌شوند، و سیگار می‌کشند. در فیلم در مورد «فساد» در تعطیلات بهاری، مهمانی‌ها، «مست شدن» و صحنه‌ای از استفراغ فردی به دلیل مصرف الکل صحبت می‌شود. الفاظ نامناسب مانند «لعنتی»، «خرافات»، «اوه عیسی»، «دیوانه»، و «عجیب» در فیلم استفاده شده است. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت نام کنید.

این مستند کاملاً منحصر به فرد و گاهی اوقات آزاردهنده در نگاه اول بیش از حد خودشیفته به نظر می‌رسد، اما در نهایت به برخی پیام‌های قدرتمند می‌پردازد. سسیلیا آلداروندو، کارگردان، موضوع و ستاره فیلم «تو اولین دوست پسر من بودی»، حضوری دوست‌داشتنی روی پرده دارد. او در مواجهه با شیاطین خود روی پرده، کاملاً آسیب‌پذیر است، حتی اگر گاهی اوقات این شیاطین در خاطراتش بزرگنمایی شده به نظر برسند. نمی‌توانید از خود بپرسید، به عنوان مثال، اینکه دادن وزن زیادی به دختران بد دبیرستان و اختصاص دهه‌ها تفکر و کینه به آنها، ممکن است قدرتی بیش از حد به آنها بدهد. اما درست زمانی که فکر می‌کنید فیلم در خودکاوی فرو می‌رود یا فقط همدردی را بدون تأمل بیشتر دعوت می‌کند، آلداروندو یک غافلگیری می‌آورد که منطق‌سازی می‌کند چرا سازش با گذشته بسیار مهم است، هم برای او و هم برای دیگران. یک صحنه تکان‌دهنده از خشونت دوران نوجوانی، که توسط بازیگران بازسازی شده و توسط قربانی حالا بزرگسال با اشک دیده می‌شود، صدمات عاطفی احتمالی تجربیات دوران کودکی را منتقل می‌کند. مرگ یک دوست سابق به ما یادآوری می‌کند که زمان ما محدود است.مفهوم کلی فیلم بسیار جذاب است و روش‌های آن کمی ناراحت‌کننده به نظر می‌رسند. برای مدت زیادی از ۹۷ دقیقه فیلم، نمی‌دانید که دارید به چه چیزی نگاه می‌کنید. آلداروندو به جستجوی خود به عنوان یک «طرد احساسات» اشاره می‌کند. یک بازیگر نوجوان آن را نسخه‌ای «بسیار پیچیده از روان‌درمانی» می‌نامد. آلداروندو در بازسازی خاطرات دوران دبیرستان خود بازی می‌کند، صحنه‌هایی که شامل رقص و بوسیدن پسران نوجوان است. (اگر جنسیت‌ها برعکس بود، قطعاً این صحنه‌ها جنجال بیشتری به پا می‌کردند.) او با اولین عشق دوران نوجوانی خود که حالا مرد میانسالی است و تقریباً او را به یاد نمی‌آورد، می‌نشیند و شعری را که در دوران نوجوانی برای او نوشته بود، برایش می‌خواند. او به طور مداوم در پشت صحنه از خود می‌پرسد که چرا اصلاً این فیلم را می‌سازد، که لایه دیگری به موضوعات حافظه، تفکر و رشد شخصی اضافه می‌کند. اگرچه فیلم به طور مستقیم به سوالات بزرگ‌تری مانند مقایسه خودآگاهی نسل‌ها در میان نوجوانان یا ساخت هویت‌های دوران دبیرستان قبل از ظهور رسانه‌های اجتماعی نمی‌پردازد، اما قطعاً به سمت آن‌ها اشاره می‌کند. این مستند پیام‌های زیادی برای تفکر دارد و احتمالاً با بسیاری از بینندگان ارتباط برقرار خواهد کرد.