هیچ چیز

بر اساس زندگی واقعی کمدین پیت دیویدسون (که همچنین در تیم نویسندگی این برنامه است)، بوپکیس با بازی دیویدسون در نقش پیت دیویدسون، یک کمدین موفق با شهرت عمومی نامناسب و گذشته‌ای دشوار است. وقتی با پیت داستانی ملاقات می‌کنیم، او در زیرزمین خانه مادرش ایمی (با بازی ادی فالکو) زندگی می‌کند و در یک دوراهی در زندگی‌اش قرار دارد. او ماجراجویی‌های زندگی عادی و خنده‌دار را در استتن آیلند، نیویورک، تجربه می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد بستر سریال بوپکیز صحبت کنند: استاتن آیلند، نیویورک. معمولاً سریال‌هایی که در شهر نیویورک اتفاق می‌افتند در منهتن واقع می‌شوند. چرا؟ آیا چیزی در مورد استاتن آیلند خیلی خنده‌دار است؟ سریال بوپکیز از چه طریقی از بستر خود استفاده می‌کند؟
• آیا از نمایش‌هایی که بازیگران اصلی آن‌ها نویسندگی و تهیه‌کنندگی آن را هم بر عهده دارند، می‌شناسید؟ بوپکیس در مقایسه با این نمایش‌ها چطور است؟ چرا یک بازیگر ممکن است بخواهد نمایشی را برای بازی در آن بنویسد؟
• خانواده‌ها می‌توانند در مورد انواع مختلف طنز صحبت کنند. چرا برخی از کمدین‌ها از زبان تند و تیز و/یا اشاره‌های زننده استفاده می‌کنند، در حالی که برخی دیگر این کار را نمی‌کنند؟ آیا مطالب جنجالی خنده‌دارتر از مطالب ملایم‌تر هستند؟ طنز پیت دیویدسون در کجای این طیف قرار می‌گیرد؟

والدین باید بدانند که بوپکیس یک کمدی است که بر اساس زندگی بازیگر و کمدین، پیت دیویسون، ساخته شده است. محتوای بالغانه در این سریال قوی است، به خصوص در زمینه روابط جنسی و سوء مصرف مواد. شخصیت پیت دیویسون با اعتیاد به کانابیس دست و پنجه نرم می‌کند و خط داستانی حول تلاش‌های او برای حفظ سلامت و اقامت در مرکز بازپروری می‌چرخد. شخصیت‌ها همچنین تا حد مستی الکل می‌نوشند و سیگار می‌کشند. محتوای جنسی شامل شخصیت‌هایی است که با صداهای تحریک‌آمیز و حرکات (اما بدون برهنگی) رابطه جنسی دارند و شوخی‌هایی در مورد خودارضایی، سکس گروهی و موضوعات دیگر. یکی از خط‌های داستانی اصلی داستان در مورد مرگ پدر دیویسون در ۱۱ سپتامبر (اسکات دیویسون، پدر واقعی پیت، یک آتش‌نشان بود که در حملات ۱۱ سپتامبر جان باخت) و غم و اندوهی است که خانواده‌اش تجربه می‌کنند. الفاظ زشت و رکیک به وفور استفاده می‌شوند: "ف--ک"، "ش--ت"، "اِس"، "بـالـز"، "کـاک"، "پـوسی"، "هـووکـر". شخصیت‌ها روابط گرم، عاشقانه و پیچیده‌ای دارند و سریال پیام‌های مثبت زیادی را در روایت خود بافته است.

این کمدی متا درباره زندگی واقعی پیت دیویدسون، با وجود داشتن الفاظ نامناسب، به طرز غیرمنتظره‌ای صادقانه و خالصانه است. این فیلم در عین حال که خنده‌دار و تاثیرگذار است، با لحنی شاد و شنگول، به زندگی پیت می‌پردازد. جذابیت بپکیس عمدتا در ترکیب شوخی‌های سبک سریال‌های کمدی موقعیت و لحظات احساسی و واقعی نهفته است. دیویدسون هر دو جنبه را به خوبی به تصویر می‌کشد. در قسمت اول بپکیس، لحن و فرمت سریال مشخص می‌شود: پیت که می‌خواهد شبی به یادماندنی را با پدربزرگش جو (جو پشی) بگذراند، از خدمات یک کارگر جنسی استفاده می‌کند. اما این برنامه به هم می‌ریزد و در نهایت پیت خودش به صورت واقعی برای عمو روی (برد گرت) در حین رابطه جنسی، حرکت ایجاد می‌کند... این عمل فداکارانه و خدمت‌گزارانه، جو را به شدت تحت تاثیر قرار می‌دهد و او در لحظه‌ای واقعا تاثیرگذار، به نوه‌اش افتخار می‌کند.کیفیت بوپکیس تا حد زیادی مدیون انتخاب بازیگران است که عالی است: ادی فالکو در نقش مادر بیمار پیت محو می‌شود اما به هر صحنه شدت و انرژی می‌بخشد؛ پسکی آرام‌تر و احساساتی‌تر از چیزی است که ما عادت داریم ببینیم، اما مثل همیشه از صفحه نمایش بیرون می‌پرد. بعد ستاره‌های مهمان برجسته‌ای هستند که ظاهر می‌شوند: استیو بوسمی، جین کرتین، جان مولانی، بابی کاناول. برخی از آنها قطعات کوچک و خنده‌داری دارند؛ برخی واقعاً قطعات پر و پیمانی دارند: کاناول در نقش عمو تامی دیویدسون بازی می‌کند، که با برادرزاده جوانش ارتباط برقرار می‌کند چند هفته بعد از اینکه پدر پیت در ۱۱ سپتامبر کشته شد (خط داستانی از زندگی واقعی پیت دیویدسون). بوپکیس کمدی است با قدرت و عمق که خنده‌هایش را به دست می‌آورد.