پستانداران

همه چیز برای جیمی (جیمز کوردن) در این درام به خوبی پیش می‌رود: او سرآشپز موفقی است با رستورانی مخصوص به خودش، و خانواده‌ای مهربان شامل همسرش آماندین (ملیا کریلینگ)، خواهرش لوی (سالی هاوکینز)، و بچه‌ای در راه. اما وقتی در تعطیلات آخر هفته با آماندین کشف وحشتناکی می‌کند (و وقتی سرنوشت مسیر خانواده‌شان را تغییر می‌دهد)، اوضاع به تدریج خراب می‌شود... و خودش هم از هم می‌پاشد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه نمایش روابط جنسی در رسانه‌ها صحبت کنند. آیا فکر می‌کنید افراد واقعی هم به اندازه شخصیت‌های فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی فعال باشند؟
• چگونه پستانداران احساسات جیمی و آماندین را در مورد ازدواجشان به ما منتقل می‌کنند؟ علاوه بر گفتگوهای مستقیم بین شخصیت‌ها، چه اطلاعاتی از طریق این نمایش به ما منتقل می‌شود؟ چگونه زندگی درونی شخصیت‌ها بدون اینکه به صورت آشکار بیان شود، آشکار می‌گردد؟
• آیا ما باید همه این شخصیت‌ها را دوست داشته باشیم؟ یا فقط شخصیت‌های خاصی را؟ چطور می‌توان فهمید؟

والدین باید بدانند که پستانداران یک درام در مورد زوجی متأهل است که زندگی‌شان دستخوش تغییر می‌شود، وقتی شوهر کشف مهمی در مورد همسرش می‌کند. لحن داستان واقع‌گرایانه است؛ شخصیت‌ها معیوب هستند و اشتباهات زیادی مرتکب می‌شوند. خیانت جنسی در این درام نقش دارد؛ متن‌های گرافیکی را می‌شنویم که با صدای بلند خوانده می‌شود و به اوج لذت جنسی و اعضای بدن اشاره دارد؛ همچنین زوجی را می‌بینیم که با اشتیاق می‌بوسند. لحظات خشونت‌آمیز/ترسناک نادر است، اما صحنه‌ای وجود دارد که در آن زنی باردار به سرعت به بیمارستان و اتاق عمل منتقل می‌شود. فحش دادن در این فیلم عادی و مکرر است: "فاک"، "شیت"، و همچنین اصطلاحات انگلیسی مانند "بالاک". شخصیت‌ها الکل می‌نوشند، از جمله در مهمانی‌های شام و پاب‌ها، اما کسی مست نمی‌شود.

اگر با جیمز کوردن بیشتر به عنوان یک خواننده نمایشی در ویدئو کلیپ‌ها یا یک گربه عجیب و غریب در فیلم گربه‌ها آشنا هستید، اجرای ظریف و تاثیرگذار او در این درام شگفت‌انگیز است. او به عنوان مردی که توسط نزدیک‌ترین افراد به او خیانت شده و زندگی‌اش ناگهان از وضعیت قابل تحسینی به بی‌ثباتی رسیده، به طرز قابل درکی شکننده و تندخو است و درد او در لحظات کوچک آشکار می‌شود: یک لیوان آبجو که در مقابل او در یک پاب رها شده، نگاه خالی او در حالی که همه اطرافش در حال خندیدن و صحبت کردن هستند. در واقع، مامالز یک درام است که از لحظات کوچک تغذیه می‌کند، خواه این لحظات تراژیک (تماس‌های تلفنی جیمی با خانواده‌اش برای اطلاع دادن از یک فقدان) یا کمدی باشند.تماشاگران انگلیسی که با آثار نمایشی نویسنده و فیلم‌نامه‌نویس/کارگردان بریتانیایی جیز باتروورث آشنا هستند، می‌دانند که باید انتظار شخصیت‌پردازی‌های ماهرانه و ظرافت‌های لایه‌ای را داشته باشند؛ کسانی که آثار باتروورث را ندیده‌اند، ممکن است صدای او را از طریق مشهورترین فیلم‌هایش بشناسند: فیلم‌های ژانری «لبه فردا» در سال ۲۰۱۴ و «اسپکتر» در سال ۲۰۱۵، که هر دو بسیار بهتر از حد انتظار بودند. در اینجا، نویسندگی باتروورث آزاردهنده و شگفت‌انگیز است؛ شخصیت‌ها یک لحظه غمگین و ناامید هستند و لحظه بعد پر از خشم، به طریقی که بسیار واقعی به نظر می‌رسد. شما می‌خواهید بدانید که سرنوشت این شخصیت‌ها چه می‌شود، هم در لحظاتی که شاهد آن هستیم و هم در زندگی‌ای که به نظر می‌رسد بعد از این سریال تلویزیونی زیبا و احساسی ادامه خواهند داد.