کاراته کای مرگبار

کیلر کارائوکه، مجموعه‌ای اقتباسی از سریال بریتانیایی «اگر می‌توانی بخوان» یک مسابقه است که به شرکت‌کنندگان اجازه می‌دهد مهارت‌های کارائوکه خود را به نمایش بگذارند در حالی که شجاعت آن‌ها نیز به بوته آزمایش گذاشته می‌شود. مجری این برنامه استیو-او، ستاره فیلم جک‌اس است. در هر دور دو شرکت‌کننده حضور دارند که باید یک آهنگ را از ابتدا تا انتها بخوانند. اما نکته اینجاست که آن‌ها باید در حین خواندن، کارهای خطرناک، خجالت‌آور یا دردناکی را انجام دهند، مثل مورد حمله سگ‌ها قرار گرفتن، موم انداختن بدن، یا فرو افتادن در یک مخزن آب یخ با بوا کنستریکتورها و دیگر مار‌های خطرناک. واکنش‌های هر فرد بعد از هر آهنگ به نمایش گذاشته می‌شود. بعد از هر سه دور، تماشاگران حاضر در استودیو با استفاده از کیپد رأی می‌دهند تا مشخص شود چه کسی به دور نهایی راه پیدا می‌کند. بعد از اینکه فینالیست‌ها در چالش نهایی شرکت کردند، برنده جایزه نقدی ۱۰ هزار دلاری را از آن خود می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد برنامه‌های تلویزیونی مسابقه‌ای صحبت کنند. چرا مردم خود را داوطلبانه در معرض نمایش‌های دردناک یا خفت‌بار قرار می‌دهند؟ آیا فقط به خاطر پول است؟ برای چند لحظه شهرت؟ یا انگیزه دیگری وجود دارد؟
• آیا مسابقات تلویزیونی یا واقعی تا جایی پیش می‌روند که از حد مجاز فراتر می‌روند؟ آیا نمایش افراد در حال انجام حرکات خطرناک، مسئولیت اجتماعی است؟ چرا مردم نباید سعی کنند به تنهایی از این دست حرکات انجام دهند؟

والدین باید بدانند که در برنامه تلویزیونی «کیلر کارائوکه» شرکت‌کنندگان در حالی که تلاش می‌کنند چالش‌های عجیب و غریب را به پایان برسانند، آواز می‌خوانند. برخی از این چالش‌ها می‌توانند خطرناک یا دردناک باشند (مانند شوک الکتریکی یا گزش توسط مار غیرسمی). به دلیل فریادهای ناشی از ترس، کلمات زشت و ناسزا سانسور می‌شوند. گاهی اوقات نیز درباره اندام تناسلی افراد اظهارنظر می‌شود. باید به کودکان توصیه شود که از انجام این حرکات خطرناک در خانه خودداری کنند.

در حالی که ریشه‌های این برنامه بریتانیایی است، کیلر کارائوکه ادای احترامی به سنت برنامه‌های تلویزیونی ژاپنی است و این کار را با ارائه ترجمه عناوین و شعارها به زبان ژاپنی، هم در گفتار و هم در نوشتار در هر قسمت، انجام می‌دهد. اما شباهت واقعی در این است که شرکت‌کنندگان داوطلبانه خود را در معرض نمایش‌های احمقانه (و حتی چندش‌آور) قرار می‌دهند در حالی که با تمام وجود می‌خوانند. همچنین بازپخش تصاویر افرادی که در حین خواندن از ترس جیغ می‌کشند، به این هیجان می‌افزاید.بخش زیادی از جذابیت این برنامه از واکنش‌های شرکت‌کنندگان نشأت می‌گیرد. با این حال، نمایش‌ها از هفته‌ای به هفته‌ای دیگر کمی تکراری می‌شوند، که هر دور را اندکی غیر جذاب می‌کند. اما کسانی که این نوع سناریوهای بامزه و رقابت‌های عجیب و غریب را سرگرم‌کننده می‌دانند، احتمالاً خودشان را در حال خندیدن خواهند یافت.