باله ۴۲۲

باله 422 روند خلق یک باله جدید را برای باله مشهور شهر نیویورک به تصویر می‌کشد. در سال 2012، جاستین پک، عضو 25 ساله گروه کر باله (گروهی از رقصندگان غیر سولو) به عنوان رقصنده ثابت گروه انتخاب شد و قرار شد به عنوان رقصنده ثابت گروه، باله‌های جدیدی خلق کند. این فیلم که به کارگردانی جودی لی لیپس است، روند دو ماهه پک را برای خلق سومین باله خود برای باله شهر به تصویر می‌کشد. برای زنده کردن باله «پاز د لا جولا» بر روی صحنه، جاستین پک علاوه بر سه رقصنده اصلی خود (استرلینگ هیلتین، تایلر پک - که هیچ رابطه‌ای با جاستین ندارند - و آمار راماسار)، با طراحان لباس و نورپردازی، رهبر ارکستر و باله‌مایستر آلبرت اوانز که مطمئن می‌شود رقصندگان آماده و در فرم مناسب هستند، همکاری می‌کند.

• آیا تماشای مستند پشت صحنه، Ballet 422، نگاه شما را به باله تغییر می‌دهد؟ آیا از تعداد افراد زیادی که برای برگزاری یک اجرای باله تلاش می‌کنند، شگفت‌زده شدید؟
• فیلم‌های مستند در مقایسه با سایر فیلم‌هایی که درباره رقص و باله ساخته می‌شوند، چگونه هستند؟ شما کدام را ترجیح می‌دهید، داستان‌های غیرداستانی درباره رقصندگان یا داستان‌های تخیلی؟
• در مورد فرایند خلق یک باله چه چیزهایی آموختید؟ کار یک طراح رقص با یک رقصنده چه تفاوت‌هایی دارد؟
• رقاص‌ها وقتی با طراحان لباس صحبت می‌کنند، زیاد درباره‌ی بدن‌شان صحبت می‌کنند. چرا باله این میزان زیاد از آگاهی بدنی را ترغیب و طلب می‌کند؟

باله 422 مستندی است که سفر جاستین پک، رقصنده‌ی جوان مقیم باله شهر نیویورک، را در خلق باله‌ای جدید برای فصل زمستان 2013 این گروه به تصویر می‌کشد. تماشاگران علاقه‌مند به رقص، نگاهی پشت صحنه به نحوه‌ی خلق یک باله‌ی جدید خواهند داشت، از اولین گام‌های رقصنده‌ی باله (که با آیفون ضبط می‌شود تا بعداً بتواند آن را مشاهده و بازنگری کند) تا تمرینات اولیه و بی‌شمار تمرین تا شب افتتاحیه. در این فیلم، بسیار کمی محتوای نامناسب وجود دارد، به جز چند فحش بی‌ادبی که زمزمه می‌شود، اما این فیلم واقعاً برای بینندگان جوانی که این فرایند را درک نمی‌کنند، مناسب نیست. و بدون یک خط داستانی دراماتیک، بچه‌های کوچک‌تر ممکن است به روشی که کودکان بزرگ‌تر (به‌ویژه عاشقان رقص) خسته نخواهند شد، خسته شوند.

نوجوانانی که عاشق رقص هستند، هر نوع رقصی که باشد، این فیلم را جذاب خواهند یافت. فیلم‌ها و نمایش‌های باله معمولاً غریزه‌های پایه‌ای تماشاگران را هدف قرار می‌دهند: معمولاً پر از کینه‌توزی و حسادت، والدینی که بیش از حد فشار می‌آورند، یا دوستانی که درک نمی‌کنند چرا یک پسر می‌خواهد برقصید. اما باله 422 فاقد هرگونه ملودرام ... یا حتی درام است. هیچکس حتی در برابر گفته‌های پک ابرو بالا نمی‌اندازد؛ بیشترین واکنشی که او دریافت می‌کند، زمانی است که رهبر ارکستر با تردید بله می‌گوید وقتی پک می‌پرسد که آیا می‌تواند به ارکستر صحبت کند، یا سرپرست طراح لباس به آرامی به او یادآوری می‌کند که داشتن چنین گام متنوعی از لباس‌ها ممکن است از یکنواختی حرکت کم کند. در غیر این صورت، هیچ انفجار خودخواهانه‌ای وجود ندارد و پک خود به عنوان فردی با شدت و آرامش همزمان به تصویر کشیده شده است. او قطعاً یک بینش دارد، اما در مورد همکاری دیکتاتور نیست؛ او سریعاً با پیشنهاد یک رقصنده برای تغییر حرکت موافقت می‌کند، برای مثال، و از اظهار نظر یک حامی مبنی بر اینکه نام او در کنار بالانشین و رابینز قرار دارد، خودداری می‌کند.برای طرفداران رقص که صبر و علاقه به اطلاعات داخلی دارند، باله 422 نگاهی نادر به نقش یک طراح رقص جوان است. پک یک طراح رقص دیکتاتور نیست - یا حداقل در زمان ساخت فیلم نبوده است؛ از آن زمان به عنوان سولیست در باله ارتقا یافته و همچنان به عنوان یک طراح رقص مورد توجه باله شهر و سایر شرکت‌ها است. به نظر می‌رسد که او می‌داند که به عنوان یک طراح رقص بهتر از یک رقصنده است، و واضح است که علاقه‌مندان به باله را به عنوان یک نابغه طراح رقص به شکلی که به عنوان عضو کور نمی‌کند، شگفت‌زده می‌کند. اگرچه ریتم باله 422 کمی کند است و داستان برای کودکان کوچک برای درک آن بیش از حد مشاهده‌ای است، اما کودکان بزرگ‌تر از آن لذت خواهند برد.