چه کسی بهترین تقلیدکننده سلبریتی است؟

برنامه بعدی: چه کسی بهترین تقلیدکننده سلبریتی است؟ شهروندان عادی را دعوت می‌کند تا مهارت‌های تقلید خود را در مقابل هیئت داوران حرفه‌ای و تماشاگران به نمایش بگذارند و برای کسب عنوان بهترین تقلیدکننده با یکدیگر رقابت کنند. (علاوه بر حق مباهات در مهمانی بعدی دفتر، برنده جایزه نقدی ۱۰۰۰۰۰ دلاری دریافت می‌کند.) در آزمون‌های باز در شهرهای مختلف کشور، تقلیدکنندگان از شخصیت‌های مختلفی مانند لوسیل بال، ووپی گلدبرگ، دونالد ترامپ، جرج دبلیو بوش، کاپیتان جک اسپارو و البته الویس پرسلی تقلید می‌کنند. داوران کمدین (با نسبت جادویی ۲ به ۱ مردان به زنان) لیزا آن والتر، الن گلد و جفری راس، هنرنمایی شرکت‌کنندگان را از نظر کیفیت صدا و ظاهر کلی ارزیابی و نقد می‌کنند و با دادن رای مثبت یا منفی، هر تقلیدکننده را ارزیابی می‌نمایند. در نهایت، ده فینالیست برای کسب عنوان و جایزه نقدی با یکدیگر رقابت می‌کنند و برنده توسط آرای تماشاگران انتخاب خواهد شد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه نمایش رقابت در تلویزیون صحبت کنند. نظر شما در مورد سبک داوری این برنامه چیست؟ معیارهای تصمیم‌گیری داوران چیست؟ آیا واقعاً بر اساس این معیارها قضاوت می‌کنند یا فقط بر اساس احساسات شخصی خود تصمیم می‌گیرند؟ آیا فکر می‌کنید انتقادات آنها برای شرکت‌کنندگانی که در نهایت حذف می‌شوند، مفید است؟ آیا این برنامه به نظر یک رقابت جدی می‌رسد؟ آیا هیچ‌یک از شرکت‌کنندگان به نظر می‌رسد که آن را جدی‌تر از دیگران می‌گیرند؟

والدین باید بدانند که این برنامه همان سبک انتقادات و شوخی‌هایی را دارد که در رقابت‌های تلویزیونی واقع‌نما مثل امریکن آیدل به آن عادت کرده‌ایم. حداقل در اینجا نظرات تند و تیز با لحنی کمدی ارائه می‌شوند که حتی رقبا هم آن را به راحتی می‌پذیرند. در حالی که این مجموعه برای والدین، نوجوانان و جوانان سرگرم‌کننده است، کودکان خردسال با بیشتر سلبریتی‌هایی که تقلید می‌شوند آشنا نیستند.

در مرحله باز تست، شخصیت‌های عجیب و غریب زیادی حضور دارند که با شرکت‌کنندگان واقعا بااستعداد مخلوط شده‌اند. به همین دلیل، این برنامه تلویزیونی به این موارد بی‌امید، زمان زیادی اختصاص می‌دهد و به داوران آزادی عمل زیادی در انتقاداتشان می‌دهد. در فضای کمدی، بازخورد آنها اغلب همراه با طنز و ظرافت است، مانند واکنش تند راس به اجرای یک جوان: «ترجیح می‌دهم با مایکل جکسون واقعی در یک تخت بخوابم تا اینکه دوباره آن اجرا را تماشا کنم.»در نهایت، اگر نوجوانان شما ماهیت مسابقات واقع‌نمایانه‌ای مثل این را درک کنند (که احتمالاً به دلیل حضور گسترده‌شان در رسانه‌ها درک می‌کنند)، احتمالاً چیز زیادی در اینجا وجود ندارد که شما را شگفت‌زده یا نگران کند. اما اگر این اولین تجربه فرزند شما با یک مسابقه واقع‌نما است، می‌خواهید در آنجا باشید تا پاسخ‌های ظاهراً بی‌ادبانه داوران به تلاش‌های شرکت‌کنندگان را توضیح دهید.