جشن اهداکنندگان

در صحنه آغازین فیلم «مهمانی اهداکننده»، جکلین سی‌ساله (مالین اکرمن) با شوهر سابقش مواجه می‌شود که اکنون یک حامل بچه دارد و همسر جوان‌تر و باردارش (که قبلا «زن دیگر» بود). جکلین که از این واقعیت ناراحت است که بهترین سال‌های باروری خود را به شوهر سابقش داده، متقاعد شده که باید بدون پیچیدگی گشت‌وگذار در برنامه‌های دوست‌یابی یا مجردی مادر شود. با توجه به اینکه لقاح مصنوعی و پذیرش فرزند پرهزینه و زمان‌بر هستند، جکلین و بهترین دوستانش، مولی (ارین هیز) و آماندین (بریا هندرسون)، یک برنامه نومیدانه و الهام‌گرفته از مامامیا می‌ریزند. جکلین با چند غریبه - که توسط مولی و آماندین انتخاب شده‌اند - در مهمانی مجلل چهل و پنجمین تولد که مولی برای شوهر مدیرعامل تکنولوژی‌اش، جف (رب کرادری) برگزار می‌کند، قرار می‌گذارد. قرار است جکلین در یک شب با غریبه‌های انتخاب‌شده رابطه جنسی داشته باشد، به جز یکی که از مهمانی کنار می‌کشد و دیگری که خودشیفته‌ای بی‌احساس است، بنابراین زنان باید بداهه‌کاری کنند. مسلح به کاندوم‌های سوراخ‌دار و دروغ‌ها، مولی و بهترین دوستانش سعی می‌کنند روابط پنهانی یک‌شبه مولی را از تأثیرگذاری بر بقیه مهمانی جلوگیری کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره مسائل مربوط به رضایت که در فیلم «مهمانی اهداکننده» مطرح می‌شود، صحبت کنند. اگر جکلین در مورد داروی ضدبارداری معیوب و قصد خود برای باردار شدن دروغ گفته باشد، آیا روابط جنسی او با رضایت طرفین بوده است؟ نظر شما درباره روش او برای مواجهه با ناباروری چیست؟
• در این فیلم، مصرف الکل و مواد مخدر به تصویر کشیده شده است. پیامدهای مصرف یا مصرف بیش از حد این مواد چیست؟ آیا این فیلم، مصرف مواد را جذاب و فریبنده نشان می‌دهد؟
• آیا در این فیلم رابطه‌ی سالمی به تصویر کشیده شده است؟ آیا کسی در فیلم را می‌توان الگو یا الگوی رفتاری قلمداد کرد؟ آیا وجود الگو‌های رفتاری واضح و مشخص در فیلم‌ها امری مهم و ضروری است یا خیر؟

درباره فیلم «مهمانی اهداکننده» : والدین باید بدانند که "مهمانی اهداکننده" یک کمدی بارورسازی بی‌پرده درباره زنی سی‌ساله است که تصمیم می‌گیرد با خوابیدن با چند غریبه که توسط دوستان صمیمی‌اش در یک شب انتخاب شده‌اند، بارداری خود را به سبک فیلم مامما میا خلق کند. این فیلم چندین صحنه جنسی را شامل می‌شود زیرا شخصیت اصلی، جکلین (مالین آکرمان)، با مردان ملاقات کرده و آنها را فریب می‌دهد. شخصیت‌ها در وضعیت‌های مختلفی از لباس‌های نیمه‌عریان قرار دارند و به صراحت درباره اعمال جنسی و انتظارات پیشگیری از بارداری (که جکلین درباره آن دروغ می‌گوید) صحبت می‌کنند. عناصر مثبت جنسی فیلم با رفتار فریبکارانه و دستکاری‌کننده جکلین مخدوش می‌شود: او در کاندوم سوراخ ایجاد می‌کند و درباره محافظت‌شده بودن خود دروغ می‌گوید. این موضوع برای خندیدن مطرح می‌شود اما نگرانی‌های جدی درباره رضایت را مطرح می‌کند، زیرا مردان هیچ ایده‌ای ندارند که جکلین سعی دارد بدون هیچ تعهد عاطفی باردار شود. گفتگوی فیلم در تقریباً هر صحنه شامل کلمات رکیک ("کسی را ندارم"، "لعنت"، "احمق"، "مادر"، "دلقک"، "ج*ک" و غیره) است. اگرچه یکی از بهترین دوستان جکلین زنی سیاه‌پوست و کوئیر است و یکی از شرکای جنسی او مردی لاتین‌تبار است، اما تنوع نژادی فیلم محدود به شخصیت‌های فرعی و پس‌زمینه است. اگرچه فیلم «مهمانی اهداکننده» بر روی زنان تمرکز دارد، اما آنها تقریباً همیشه درباره روابط عاطفی و مادری صحبت می‌کنند. با توجه به پیام‌های مشکل‌دار این فیلم، بیشتر یک داستان هشداردهنده است تا یک کمدی.

این فیلم نوشته و کارگردانی شده توسط تام هارپ ناامیدکننده و بی‌مزه است، و استعدادهای کمدی بازیگرانش را هدر داده و مفهوم رضایت آگاهانه را به تمسخر گرفته‌است. در روزگاری که «پنهان‌کاری» می‌تواند نوعی تجاوز جنسی تلقی شود، عجیب است که فیلمی ببینیم که سوراخ کردن کاندوم یا استفاده از یک مرد به عنوان لقاح آزاد را به منبع خنده تبدیل می‌کند. صرف نظر از هر ناراحتی احتمالی در مورد داشتن چند رابطه یک‌شبه پشت سر هم توسط یک زن، فیلمنامه اساساً کنترل باروری را به بهانه‌ای برای فریب دادن شرکای جنسی و تبدیل آنها به اهداکنندگان احتمالی اسپرم تبدیل می‌کند. و تمایل ژاکلین به مادر شدن به عنوان یک مادر مجرد نه از روی تفکر عمیق، بلکه از روی خشم، کینه و حسادت به وجود آمده، زیرا شوهر سابق خود را با نوزاد و همسر جدیدش می‌بیند. آکرمن تلاش می‌کند تا کمی ظرافت به نقش خود اضافه کند (زمان برای ژاکلین در حال تمام شدن است! او نمی‌تواند هزینه فریز کردن تخمک‌هایش را بپردازد!) اما احتمالاً تماشاگران بیشتر وقت خود را صرف شرمندگی خواهند کرد تا خندیدن.بازیگرانی که نقش هدف قرار دادن را ایفا می‌کنند، ویژگی‌های ناپسند شخصیت‌های خود را برجسته می‌کنند. ام‌جی (دن اهدووت) نیازمند است، نمی‌تواند باور کند که شانس آورده است و فکر می‌کند که اساساً یک زوج هستند. تیم (جری اوکانل) یک هنرمند خودشیفته است که جکلین از داشتن بچه‌ای که نیمی از دی‌ان‌ای او را داشته باشد، خودداری می‌کند. ستاره محبوب زنان، ماتئو (جف تورس) نقش جف گلدبلوم را ایفا می‌کند، زیرا فکر می‌کند که در حال انجام خدمتی به سبک آرزوی محقق شده است. در همین حین، آرمین (رایان هانسن که به خوبی نقش شخصیتی خودشیفته را ایفا می‌کند) صادقانه به دنبال چیزی بیشتر با جکلین است که دروغ‌های زیادی گفته و حالا برای او دشوار است که با آنها کنار بیاید. هندرسون و هیز بیشتر خنده‌های فیلم را برمی‌انگیزند، اما این فیلم شبیه فیلم بریدزمدز نیست که شانسی برای درخشیدن هر زنی فراهم کند. آنها فقط شاهد و همدست نابودی تصمیمات بد جکلین هستند. فیلم‌ها لازم نیست اخلاقی باشند یا شخصیت‌های واقعا دوست‌داشتنی داشته باشند. اما دشوار است باور کنیم که بزرگسالان واقعی رفتاری به اندازه شخصیت اصلی این داستان غیرقابل‌بخشش و بی‌تفاوت داشته باشند.