دروغ‌های واقعی

درام جاسوسی TRUE LIES، الهام گرفته از فیلم کلاسیک ۱۹۹۴ با همین نام، داستان جاسوس مخفی بین‌المللی آمریکایی و همسر کسل‌کننده‌اش را روایت می‌کند. استیو هویی در نقش هری تسکر، مامور ماهر اطلاعاتی آمریکا در بخش امگا، ظاهر می‌شود که هویت خود را با وانمود کردن به عنوان یک مشاور کامپیوتری معمولی پنهان می‌کند. همسرش هلن (جینجر گونزاگا) استاد زبان است که از سبک زندگی حومه‌نشینی خود خسته شده است. اما وقتی تلاش‌های هری برای بهبود روابط عاشقانه در ازدواجشان با شکست مواجه می‌شود، هلن به زودی متوجه می‌شود که همسرش واقعاً کیست. حالا هر دو آنها با ماموران ضد جاسوسی مانند لوتر (مایک اوگورمن)، ماریا (اریکا هرناندز) و گیب (عمر بنسون میلر) تحت هدایت رئیس بی‌رحمشان تریلبی (بیورلی دی‌آنجلو) همکاری می‌کنند. در همین حال، همسایه‌شان خانم مایرز (دنین تایلر) مسئول محافظت از پوشش این زوج، به ویژه در اطراف فرزندان‌شان دانا (آنابلا دیدیو) و جیک (لوکاس جی) است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد چالش‌هایی که در تطبیق یک فیلم یا مفهوم سینمایی برای تلویزیون وجود دارد، صحبت کنند. آیا داستانی که ابتدا در یک فیلم ظاهر شده است، باید برای کار در قالب تلویزیونی تغییر کند؟ چرا؟ آیا فیلم‌ها یا مفاهیم سینمایی وجود دارند که به سادگی به عنوان یک مجموعه تلویزیونی جواب ندهند؟
• آیا می‌دانستید که فیلم دروغ‌های حقیقی بر اساس یک فیلم کمدی جاسوسی فرانسوی ساخته شده است؟ چه مقدار از مجموعه تلویزیونی دروغ‌های حقیقی نیز بر اساس آن ساخته شده است؟

والدین باید بدانند که سریال تلویزیونی دروغ‌های حقیقی بازسازی مجموعه تلویزیونی محبوب سال ۱۹۹۴ با همین نام است. در این سریال از اسلحه و تجهیزات جنگی زیادی استفاده شده و افراد در اثر کتک خوردن، شلیک گلوله، پرت شدن از پنجره و غیره کبود و خونین می‌شوند. گاهی از الفاظ تند و زننده استفاده می‌شود و نوشیدن الکل در جمع نیز به چشم می‌خورد. در این سریال به عشق، رمانس، ازدواج و خیانت اشاره شده است. خانواده یکی از موضوعات اصلی در طول سریال است.

سریال کمدی و سبک‌سر، تلاش می‌کند تا با ارائه نسخه‌ای از زندگی خانواده تسکر پس از همکاری هری و هلن به عنوان جاسوسان، ادامه‌ای بر فیلم اصلی باشد. اما مشکل اینجاست که سعی دارد یک فیلم پرهزینه و پرفروش دهه 90 را به داستانی مجزا و مناسب برای تلویزیون خانوادگی امروزی تبدیل کند. فیلم «دروغ‌های حقیقی» تلاش می‌کند تا ترکیبی رضایت‌بخش از ماجراجویی‌های جاسوسی و کمدی خانوادگی را ارائه دهد، اما فاقد طنز اغواگر و تند و همچنین حرکات اغراق‌آمیزی است که تماشاگران را به راحتی جذب داستان عجیب و غریب فیلم اصلی می‌کرد. در عین حال، ضعف در نویسندگی منجر به دیالوگ‌های کلیشه‌ای می‌شود که در کنار کلیشه‌های جاسوسی و صحنه‌های اکشن کم‌هزینه، تلاش بیش از حد فیلم را آشکار می‌کند. در مجموع، «دروغ‌های حقیقی» ممکن است برای نسل جوان‌تری از بینندگان که با فیلم کلاسیک دهه 90 آشنا نیستند، جذاب باشد، اما برای کسانی که با آن فیلم آشنا هستند، تجربه‌ای ناراحت‌کننده خواهد بود.