ما قهرمانان هستیم

قسمتی مستند، قسمتی برنامه ورزشی، قسمتی واقع‌نمای تلویزیونی و قسمتی کمدی، ما قهرمانان هستیم یک برنامه ترکیبی است که مسابقات خاص و ویژه را به نمایش می‌گذارد — مانند غلطانیدن پنیر، خوردن فلفل تند، آرایش موی فانتزی، بازی با یویو، رقص سگ و پرش قورباغه. کمدی این برنامه به لطف روایت رین ویلسون (که تهیه‌کننده اجرایی هم بود) است که به‌طور زیرکانه‌ای ترکیب نظرات «همه چیز در خطر است» در ورزش‌های حرفه‌ای و المپیک را با طنز سرگرم‌کننده و طعنه‌آمیز و همچنین فیلم‌برداری و تدوین چشمگیر به نمایش می‌گذارد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد دلایل پوشش بیشتر برخی از انواع رقابت‌ها/ورزش‌ها در رسانه‌ها نسبت به بقیه بحث کنند. این موضوع چگونه بر محبوبیت یا اهمیت آنها تاثیر می‌گذارد؟
• چگونه روایت در «ما قهرمانان هستیم» دیدگاه شما را در مورد مسابقات و رقبا تغییر می‌دهد؟
• چگونه برخی از رقبا دیگران را راهنمایی می‌کنند که می‌توانند رقبای آن‌ها باشند؟ چرا داشتن الگو مهم است؟

والدین باید بدانند که ما قهرمانان هستیم، مجموعه‌ای ۶ قسمتی است که مسابقات و افراد ناشناخته را در اوج خود به تصویر می‌کشد. این اشتیاق‌ها ممکن است احمقانه به نظر برسند (دویدن برای گرفتن پنیر در پایین تپه، خوردن فلفل تند، بازی یو-یو) اما تعهد شرکت‌کنندگان می‌تواند خطرناک باشد (مثلاً یکی از برندگان مسابقه دویدن برای پنیر، ترقوه خود را شکست و باز هم به مسابقه بازگشت؛ افرادی که فلفل تند می‌خورند در مورد درد ناشی از آن صحبت می‌کنند و معمولاً استفراغ می‌کنند). گاهی رقبا فحش می‌دهند (فحش‌های ناموسی). برای والدینی که نگران رسانه‌های اجتماعی هستند، در برخی از قسمت‌ها در مورد شهرت در یوتیوب صحبت می‌شود.

بینندگانی که از ورزش خسته شده‌اند ممکن است از این مجموعه صرفاً بر اساس عنوان آن صرف نظر کنند، اما آنها یک نمایش جذاب، باهوش، خنده‌دار و هیجان‌انگیز را از دست می‌دهند که یافتن شغف خود را جشن می‌گیرد، صرف نظر از اینکه چقدر خاص است. مجموعه شش قسمتی «ما قهرمانان هستیم» با رقابتی جسمانی بسیار چالش‌برانگیز آغاز می‌شود، جایی که شرکت‌کنندگان در یک روستای کوچک انگلیسی یک چرخ پنیر را از یک تپه بسیار شیب‌دار دنبال می‌کنند. این واقعاً یک تجربه عمیق و جدی است - استخوان‌ها می‌شکنند، افراد در بیمارستان بستری می‌شوند و برندگان افسانه‌های شهر هستند - اما همچنین جامعه را به روشی که یک رژه سالانه نمی‌تواند، به هم پیوند می‌دهد. قسمت دیگری بر یک مسابقه خوردن فلفل تند تمرکز دارد که توسط مخترع فلفل تندترین جهان، که در کتاب رکوردهای گینس ثبت شده، میزبانی می‌شود. کودکان، چه بهتر و چه بدتر، به چالش‌های فلفل تند در یوتیوب علاقه‌مند هستند و در اینجا هر دو شجاعت و حالت تهوع به نمایش گذاشته می‌شود. اما وقتی به داستان شرکت‌کنندگان می‌پردازیم، نقش این افراط‌ها را می‌فهمیم: یک شرکت‌کننده استرالیایی به نام بریانا، ترنسجندر است و توضیح می‌دهد که "تبعیض و نفرت به خوردن فلفل‌ها منتقل می‌شود." او بعد از ترک مسابقه می‌گوید: "پذیرش و حمایت این افراد واقعاً الهام‌بخش بوده است." بلا، یک شرکت‌کننده دیگر، فاش می‌کند که بسیاری از کسانی که به خوردن فلفل تند رقابتی روی می‌آورند، در حال بهبودی از اعتیاد به مواد مخدر هستند و می‌گوید که این سرگرمی به آنها می‌آموزد که "هیچ محدودیتی برای آنچه یک فرد می‌تواند انجام دهد، وجود ندارد."تهیه‌کننده اجرایی ویلسون با روایت‌های گاه طنزآمیز و گاه پرستش‌آمیز و فیلم‌برداری عالی، این مجموعه را بیشتر شبیه فیلم‌های کوتاه وس اندرسون می‌کند تا بخش‌های کوتاه اخبار محلی که معمولاً در آن‌ها ظاهر می‌شوند. تهیه‌کنندگان و کارگردانان به خوبی این نمایش را انتخاب کرده‌اند و بر شخصیت‌هایی تمرکز کرده‌اند که هم برنده می‌شوند و هم داستان‌های پس‌زمینه جذابی دارند. در پایان هر قسمت، بعد از اینکه ما اهمیت این پیگیری‌های غیرمعمول را برای شرکت‌کنندگان درک کردیم، آن‌ها برای پرتره‌ها ژست می‌گیرند در حالی که ویلسون به فلسفه‌ورزی می‌پردازد. به عنوان مثال، در قسمت فلفل تند: بودایی‌ها می‌گویند زندگی یعنی رنج کشیدن و شکوفایی یعنی یافتن معنا در آن رنج... وقتی بیرون می‌آییم، سبک‌تر، قوی‌تر و داناتر هستیم. و ما همیشه قهرمانان هستیم. بله، ممکن است کمی اغراق‌آمیز به نظر برسد، اما بعد از ۳۰ دقیقه آشنایی با رقبا، به آن‌ها اجازه می‌دهید یک دور افتخار بزنند.